ผมเป็นโรคนอนไม่หลับมา 6 เดือนแล้ว จึงไปปรึกษาจิตแพทย์,หมอบอกว่าโรคนี้ไม่ทำให้ผมถึงกับตายหรอก อันที่จริงผมหลับไม่ลึก ไม่สนิท เผลองีบหลับแล้วตื่นมาผิดที่ผิดทางก็มี หรือว่าผมฝันไปก็ไม่รู้ มันแยกไม่ค่อยออก ผมขอยานอนหลับ หมอปฏิเสธ,เขาอยากให้ผมหลับแบบเป็นธรรมชาติ ออกกำลังกาย ไม่งั้นก็ไปร่วมกลุ่มบำบัด

      ผมทำงานเทคนิคเชี่ยนฝ่ายประสานงานภาคสนามบริษัทรถยนต์ชื่อดังแห่งหนึ่ง เจ้านายชอบใช้งานด่วน,ทำรีพอร์ทส่งเสมอแล้วก็ไปพบปะลูกค้า อืมม์..ผมอยากบอกถึงรสนิยมส่วนตัวหรือไลฟ์สไตล์ว่าผมนี่บ้าแบรนด์เนม ติดการเลือกใช้สินค้ามียี่ห้องอมแงม อยากสั่งอีริคก้าเพ็คคารี่ โต๊ะกาแฟสไตล์หยิน-หยาง เครื่องใช้สำนักงานคลิปส์ จักรยานออกกำลังกายโฮฟแทร็ค โซฟาโอมาแช็พ ลายสีเขียว โป๊ะไฟไรแสลมปา ผมพลิกแคตตาล็อกดูชุดดินเน่อร์ให้เข้ากับบุคลิก เพื่อตกแต่งห้องในคอนโดให้น่าอยู่ แต่ถึงแม้จะมีสิ่งที่กล่าวมาครบถ้วนก็หาทำให้ผมนอนหลับไม่

     กลางคืนผมจึงไปเข้าชมรมบำบัดผู้ป่วยโรคมะเร็งลูกอัณฑะ ไม่มีอะไรมากกว่าการปลอบใจ ให้กำลังใจซึ่งกันและกัน ผมจับคู่กับบ๊อบ,เขาถูกเฉือนลูกอัณฑะทิ้ง แล้วใช้ฮอร์โมนบำบัด ระดับเทสเตอโรนสูงเกิดผลข้างเคียง นมบ๊อบโตขึ้นแบบผู้หญิง เขาดึงผมเข้าไปกอด บ่นพึมพรำ ทำใจไม่ได้กับอดีตที่ผ่านมา ก่อนนั้นเขาเคยเป็นแชมป์เพาะกาย แอบโด้ปยาเพื่อให้กล้ามเนื้อแข็งแรง พอเป็นมะเร็ง ทำงานไม่ได้ ฐานะล้มละลาย เมียขอหย่า ลูกๆที่โตแล้วอีก 2 คนไม่อยากรู้จักรับภาระดูแล..โคตรซวยจริงๆ บ๊อบปล่อยโฮลั่น จากนั้นถึงคิวผมต้องระบายความในใจ ผมกลั้นความทุกข์ระทมไม่อยู่ ร้องไห้ซบหน้าอกนุ่มๆของบ๊อบเหมือนกัน ผมพบอิสระทางใจ การสิ้นหวังคือการหลุดพ้น ผมติดสุราเรื้อรัง กินอาหารมากเกินไปเพราะเครียด ชักจะไปกันใหญ่..!

     ต่อมาผมเข้ากลุ่มวัณโรค มะเร็งผิวหนัง ไตวาย มะเร็งกระเพาะอาหาร ผมเป็นศูนย์กลางเล็กๆมีดวงดาวบริวารโคจรอยู่รายรอบ ทุกๆคืนผมตายไป เกิดใหม่อีกครั้ง (ฟื้นคืนชีพ)..แล้วเธอ(มาร์ล่า)ก็เข้ามาพังทุกอย่างหมด
      " โรคมะเร็งใช่มั้ย " เธอใส่แว่นดำอำพรางเค้าหน้า สูบหรี่พ่นควันโขมง เธอจะเป็นโรคมะเร็งลูกอัณฑะ และอยากเข้ากลุ่มนี้ได้ยังไงในเมื่อเธอเป็นผู้หญิง ไม่มีทีท่าเจ็บป่วยแต่อย่างใด
      ผมเจอหล่อนที่ ฟรีแอนด์เคลียร์ ทุกวันพฤหัส ที่โฮฟในกลุ่มซิงเกิ้ลเซลล์ทุก 2 เดือน และที่ซี้สเดอะเดย์,กลุ่มวัณโรคในวันศุกร์ เธอทำให้ผมร้องไห้ไม่ออก ผมทะเลาะกับเธอ บอกว่าเธอเสแสร้ง ขับไล่,ไสหัวเธอไป ผมเครียดกว่าเดิม นอนไม่หลับ 4 วันซ้อน ตื่นแบบสะลึมสะลือ

      กลุ่มสมาธิวิปัสนา โคล,สาวทึนทึกวัย 40 ผอมกะหร่องราวผีตายซากขึ้นกล่าวบนแท่นหน้าห้อง เธออยากเมคเลิฟครั้งสุดท้ายก่อนตาย อ้อเธอสะสมวิดีโอโป๊,คอมปวย,คอนด้อมไว้ปลุกอารมณ์ด้วยล่ะ อีเวร..! ผู้นำกลุ่มรีบขัดจังหวะเชิญเธอลง จากนั้นให้ทุกคนทำสมาธิเข้าสู่ภวังค์ต่อแล้วจับคู่กันปรับทุกข์ ผมกระชากแขนมาร์ล่า
      " ผมรู้ไต๋คุณ ผมเห็นคุณพล่านไปทุกกลุ่ม แกล้งทำเป็นใกล้ตาย ผมจะแฉคุณ "
      " ฉันก็เอาบ้าง " มาร์ล่ายัวะ ผู้นำกลุ่มบอกให้สวมกอดกันแล้วร้องไห้
      " ทำไมเธอต้องทำ "
      " ก็ถูกกว่าดูหนัง แถมมีกาแฟกินอีกต่างหาก "
      " นี่มันกลุ่มผม ผมมานี่ปีกว่าแล้ว ผมร้องไห้ไม่ออกถ้ามีคนแปลกปลอมเข้ามา เรามาปันส่วนกัน คุณน่าจะเอาต่อมน้ำเหลือง,วัณโรคไป "
      " ฉันสูบบุหรี่ไม่ได้ "
      " มะเร็งลูกอัณฑะคุณแย่งผมไม่ได้ แชร์คนละ 3 กลุ่มลงตัวดี นี่หมายเลขโทรศัพท์ผม "
      " คอร์เนเลียส รูเพิร์ต "


      ผมนั่งเครื่องบินตะลอนไปหลายที่ ตรวจสอบ,ถ่ายภาพรถที่ประสบอุบัติเหตุ บางคันสภาพพังยับเยิน ไฟครอกผู้โดยสารตายโหง คราบน้ำเหลืองยังเกาะติดเบาะ เพลารถอาจมีปัญหา ฝ่ายจัดจำหน่ายถามว่าจะเรียกรถรุ่นนี้กลับโรงงานหรือไม่
      " ถ้า A(จำนวนรถ) x B(อัตราการล้มเหลว) x C(ผลที่ได้จากการประนีประนอมนอกศาล) = X < น้อยกว่าราคาเรียกกลับ ก็ลืมได้เลย "

      ผู้โดยสารเที่ยวเดียวบนเครื่องบินที่ผมเพิ่มรู้จักเป็นเซลล์ขายสบู่ ชื่อตามนามบัตร " ไทเล่อร์ เดอร์เด้น " ท่าทางหมอคุยสนุก ยกตัวอย่างถ้าเครื่องบินตกหลุมอากาศ หรือเสียการทรงตัว หน้ากากอ็อกซิเจนจะทิ้งสายห้อยโตงเตงลงมาให้เราสูด เพื่ออะไรน่ะหรือ ? จะได้เคลิ้มลืมตายไม่โวยวาย หากเอาน้ำมันผสมน้ำส้มคั้นแช่แข็งเท่าๆกัน สามารถทำระเบิดนาปาล์มได้ เราทำระเบิดได้ทุกชนิดด้วยของใช้ในครัวเรือน
      ผมเสียเวลารอรับกระเป๋าตั้งนานเพราะเจ้าหน้าที่ตรวจพบดุ้นสั่น แต่เอ๊กซเรย์ดูไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ ผมอยู่คอนโดเพียร์สันทาวเว่อร์ชั้น 15 วันหนึ่งขณะผมกลับจากทำงานก็ถึงกับตะลึง ห้องผมระเบิด..! เศษเฟอร์นิเจอร์ของรักประดับห้องปลิวกระจุย หล่นมากองพื้นถนนแทบเท้าผม ตำรวจกันไม่ให้เข้าไปเขตอันตราย เขาบอกว่าไฟนำทางคงดับ ประกอบกับมีแก๊สรั่วสะสมในห้องเยอะ ขดลวดหลังตู้เย็นสปาร์ค จากนั้นก็ บึ้ม !!!

     ผมหยิบเศษกระดาษลายมือมาร์ล่า หมายเลขโทรศัพท์ 555-0134 โทรหาเธอไม่ติดจึงหยิบนามบัตรอีกใบ เป็นของบริษัทสบู่เปเปอร์สตรีท ตัดสินใจโทรหาไทเล่อร์,นัดเจอกันที่บาร์เลิฟเทเวิร์น ดื่มเบียร์ เพราะผมกลุ้มใจที่ไฟไหม้ห้อง ของสะสม,เสื้อผ้าหายวับไปกับตา เขาเปรยว่า
      " รู้มั้ย ดูเว็ท คืออะไร "
      " ผ้านวม "
      " ผ้าห่ม แค่ผ้าห่ม ทำไมเราถึงรู้ว่าดูเว็ทคืออะไร มันจำเป็นต่อการอยู่รอดของเราในการไล่ล่าหาอาหารรึก็เปล่า แล้วเราคืออะไร "
      " เราคือผู้บริโภคไง "
      " ใช่ ผู้บริโภค เราเป็นผลผลิตของการยึดติดรูปแบบของการใช้ชีวิต " ไทเล่อร์สาธยาย " การฆ่าปล้น ความยากจน ไม่เกี่ยวกับผม ที่เกี่ยวคือนิตยสารคนดัง โทรทัศน์ 500 ช่อง ชื่อดีไซน์เน่อร์ติดชุดชั้นใน ไรแกน ไวอากร้า โอเลสตร้า "
      " มาร์ธา สจ๊วต "
      " แม่งมาร์ธา มาร์ธาชูคอใน ไททานิค มันจมลงไปแล้ว ช่างหัวโซฟาที่พะยี่ห้อ สไตรเน่ ลายตานั่น จงอย่าเป็นคนบริบรูณ์แล้วคิดเป็นคนดี พร้อมปล่อยให้มันวิวัฒน์ไป อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด นั่นคือผมซึ่งอาจจะผิดก็ได้ มันอาจจะเป็นเรื่องเศร้าเคล้าน้ำตาก็แค่เรื่องขี้ผง ไม่น่าโศกาอาดูร(เขาพยายามปลอบผมที่สูญเสียของรัก) กะอีแค่คุณสูญเสียความคล่องตัวในชีวิตสมัยใหม่ "
      ไทเล่อร์ยื่นบุหรี่ให้ ผมปฏิเสธ
      " ประกันคงจ่ายชดเชยให้ " ผมหวังอย่างนั้น ไทเล่อร์กระดกแก้วเบียร์ดื่มรวดเดียวลงคอ

     ผมขอบใจที่เขาเลี้ยงเบียร์ จะไปหาโรงแรมนอนต่อ ไทเล่อร์เสนอที่พักให้และขอให้ผมต่อยหน้าเขาสุดแรง ทีแรกผมก็งงแต่ไม่กล้าปฏิเสธ จากนั้นเราก็แรกหมัดอัดกันชุลมุนจนนอนแผ่หลาหมดแรงด้วยกันทั้งคู่ พอลุกขึ้นได้จึงเดินกลับที่พัก(เกือบลืมบอกคุณ ไทเล่อร์เป็นคนกลางคืน เราหลับ เขาตื่น งานไซด์ไลน์เขาคือคุมเครื่องฉายหนัง หมอถือโอกาสตัดต่อหนังโป๊เข้าไปในหนังครอบครัว ไม่เว้นกระทั่งหนังหมากับแมวหยอกกัน เป็นบริกรก็แอบเยี่ยวใส่น้ำซุปก่อนเสิร์ฟลูกค้าไฮโซ ไอ้เหี้ย..!)

      สภาพบ้านเขาโคตรโทรมราวกับจะรอคนมารื้อเสียมากกว่า หน้าต่างถูกไม้ตีปะกบ ประตูไม่มีที่ล็อก บันไดง่อนแง่นจะพังมิพังแหล่ ยิ่งเขาบอกว่าเพิ่งอยู่มาแค่ปีกว่า ผมว่าไม่ใช่ เขาเป็นเจ้าของหรือเข้ามาสวมรอย? สกปรกทุเรศสุดๆ เปิดไฟได้เพียงดวงเดียว,ที่เหลือดับหมด ไม่มีเพื่อนบ้านมีแต่โกดังกับโรงเก็บกระดาษ กลิ่นไอน้ำกับกรง,ซากหนูตายส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้ง

      วันต่อมาหลังบาร์เลิก เรายังคงเอ๊กเซอร์ไซส์ด้วยการต่อยกัน มีลูกค้าแถวนั้นยืนดู 3 คน เบ้าตาผมช้ำเขียวตอนไปทำงาน เจ้านายชักจะเขม่น ทุกครั้งที่ฝนตก เราต้องปิดไฟ อยู่ที่นี่มาหนึ่งเดือนผมเลิกคิดถึงทีวี ผมไม่แคร์ตู้เย็นหรือเครื่องปรับอากาศ ผมเคยชินกับสภาพทั้งร้อนทั้งเหม็นอับอุดอู้ มีคนมาร่วมต่อยกลางถนนกับเรา กลางคืนเราอยู่ตามลำพังมีไม้กอล์ฟพอไดร์ฟเล่นเปลี่ยนบรรยากาศ น้ำฝนรั่วจากหลังคา,ฝ้ามาเป็นทาง อะไรที่เป็นไม้ล้วนพองและหด ตะปูสนิมเกาะเขรอะคอยเกี่ยวข้อศอกเรา คนที่อยู่ก่อนหน้านี้คงเป็นคนค่อนข้างเก็บตัว ความกดดันลดน้อยลง ผมเลิกเครียดกับโรคนอนไม่หลับ เจ้านายที่ทำงานบี้การบ้าน(รีพอร์ท)จากผม ไม่ต้องห่วงครับ ผมทำเสร็จเรียบร้อย
      ผมเล่าเรื่องส่วนตัวให้ไทเล่อร์ฟัง (เขากำลังอยู่ในอ่างอาบน้ำ) ตอนผมอายุ 6 ขวบ พ่อทิ้งแม่ไปแต่งงานใหม่ มีลูกอีกคน ทุกๆ 6 ปี พ่อทิ้งลูกเมียไปสร้างครอบครัวใหม่
      " เหมือนเปิดแฟรนไชส์ " ไทเล่อร์เสริม
      พ่อไม่เคยเรียนมหา'ลัย ผมจึงดิ้นรนเรียน
      " เมื่อเรียนจบมหา'ลัยผมถามพ่อว่าเอาไง? พ่อบอกไปหางานทำ พอผมอายุ 25 ถามพ่ออีกว่าเอาไง? พ่อบอกว่าให้แต่งงานว่ะ " ไทเล่อร์ขำ
      " ผมยังแต่งไม่ได้ อายุเพิ่ง 30 " ผมพูดตามจริง
      " เราอยู่ในยุคที่ผู้ชายถูกผู้หญิงเลี้ยงดู จะมีผู้หญิงหน้าไหนยอมเป็นเมียเรา " ไทเล่อร์ออกความเห็น

     ทุกคืนวันเสาร์เราต้องออกไปหาความสนุก ต่อมาค้นพบว่ามิได้มีเพียงลำพังเรา เมื่อก่อนถ้าผมโกรธหรือเครียดกลับบ้าน ผมจะกวาดถูคอนโด เช็ดถูเฟอร์นิเจอร์สแกนดิเนเวีย ผมน่าจะไปหาคอนโดใหม่ๆอยู่ น่าต่อรองกับบริษัทประกัน น่าจะหงุดหงิดกับไฟที่เผาผลาญ แต่กลับไม่
      ที่ประชุมบริษัทพูดถึงการเพิ่มประสิทธิภาพงานเด้วยไซเบอร์เนท ผมใจลอยคิดถึงอาทิตย์หน้า เราคิดชื่อชมรมได้แล้ว มันติดอยู่ปลายลิ้น แก๊งค์เราเข้าไปในบาร์ ปิดตู้เพลง ล็อกประตูหลัง ลงไปชั้นใต้ดิน ไทเล่อร์ออกกฏที่ผมกับเขาเห็นพ้องต้องกัน
      " ท่านทั้งหลาย ไฟท์คลับ,Fight Club ขอต้อนรับ กฏข้อแรกของไฟท์คลับคือห้ามผู้ใดคุยเรื่องไฟท์คลับ กฏข้อที่ 2. ของไฟท์คลับคือห้ามผู้ใดคุยเรื่องไฟท์คลับ กฏข้อที่ 3. ผู้ใดขอให้หยุดต่อสู้ ปวกเปียก หมดแรง ถือว่าจบไฟท์ ข้อ 4. สู้กันได้ทีละ 2 คน ข้อ 5. สู้กันทีละคู่ ข้อ 6. ถอดเสื้อ ถอดเกือก ข้อ 7. ให้ต่อสู้ไปเรื่อยๆ ถ้ายังไหว ข้อ 8. และเป็นข้อสุดท้าย ถ้าหากคุณมาไฟท์คลับคืนแรก คุณต้องเปิดฟลอร์ กฏข้อที่ 9. จากเว็บมาสเตอร์ ถ้าคุณอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับไฟท์คลับต่อ กรุณาคอมเม้นต์ที่นี่ "