1.
ขณะที่ศตวรรษที่ 19 เพิ่งเริ่มต้น ยุคทมิฬปรากฏขึ้นในประวัติศาสตร์ยุโรป มหันตภัยนี้เคลื่อนตัวด้วยเสียงกองทัพของมหาบุรุษนาม นโปเลียน โบนาปาร์ต มีเพียงรัสเซียกับอังกฤษที่ทำการต่อต้านได้น่าประทับใจ ท้องฟ้าเหนือรัสเซียอากาศแจ่มใส ดวงตะวันส่องแสง นโปเลียนอยู่ไกลออกไป 1,000 ไมล์ และ ถนนสายต่างๆของมอสโคว์ก็ดีเยี่ยมสำหรับขบวนพาเหรด
" เป็นภาพที่น่าชม ทหารก็เยี่ยมมากว่ามั้ย ปิแอร์ " เจ้าตระกูลรอสตอฟเปรย
" สำหรับขบวนพาเหรดนะ " ปิแยร์
" หมายความว่าไง ? "
" จำได้มั้ยผมก็เคยเห็นทหารฝรั่งเศสเดินพาเหรดเหมือนกัน "
" อย่าบอกนะว่าพวกเขาเดินได้ดีกว่านั้น "
" นำโดยวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในยุโรป "
" โบนาปาร์ต เหรอ ? "
" โบนาปาร์ต "
" กระหายอำนาจ ฆาตรกรโหด ล้มล้างราชวงศ์ "
" อนุสาวรีย์เกริกเกียรติ สายลมบริสุทธิ์ " ปิแอร์ว่าต่อ
" พลังอำนาจที่ใสสะอาดต่างหาก ถ้า พ่อ คุณได้ยินคุณพูดอย่างนั้นเขาจะว่ายังไง "
" พ่อผมกับผมไม่เคยคุยเรื่องแบบนั้น "
" เขาเป็นยังไงบ้าง "
" หมอบอกว่าเขาจะตายได้ทุกเมื่อ "
" คุณไปหาเขาบ้างรึเปล่า "
" ผมกำลังรอให้เขาขอร้อง "
" ในสวรรค์ทุกอย่างจะเตรียมไว้หมดแล้ว " เจ้าตระกูลรอสตอฟมายืนใกล้ปิแอร์ในช่องหน้าต่างเดียวกัน
" ผมเชื่อว่านั่นเป็นข่าวลือ "
" นี่บ้านของคุณเมื่อคุณอยากอยู่ และ รอสตอฟ ก็คือครอบครัวของคุณ เมื่อคุณอยากให้พวกเขาเป็น ผมสูบบุหรี่มากเกินไป "
นาตาชา ,บุตรีนายรอสตอฟ สาวน้อยอายุ 14 ปีขึ้นมานั่งขอบหน้าต่างถัดไป สายตาจ้องมองการเดินสวนสนามของทหารบนถนนหน้าคฤหาสน์ " สวยมากนะคะ คุณทนได้ไงที่ไม่ไปกับพวกเขา "
" ผมทนได้ "
" ถ้าฉันเป็นผู้ชาย ฉันคงลงไปที่นั่น ขี่ม้าสีดำน่ากลัว ถือดาบโบกไปมา มันไม่ยุติธรรมเลย ผู้ชายเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้สนุกสนานได้ " เดินมายืนอยู่ข้างปิแอร์
" มีอะไรเหรอนาตาชา " มารดาถาม
" คนหนุ่มหล่อๆพวกนั้นกำลังเดินทางไปสู้รบ พวกเขาอาจถูกฆ่าตายได้ " วิ่งกลับมากลางห้องก่อนหยุดนั่งเล่นเปียโน
" ไม่ต้องกลัวมาเถอะน่า " นิโคลัส,บุตรนายรอสตอฟเปิดประตูห้องโถงควงภรรยามาสมทบ
" นิโคลัส " นาตาชาโผกอดพี่ชาย,นายทหารชุดเต็มยศ
" นี่มันอะไรกัน " เขาตั้งตัวไม่ติด
" พี่หล่อมากเลยเวลาสวมเครื่องแบบ และพี่ก็จะไปไกลมาก " นาตาชาหลั่งน้ำตาด้วยความปลื้มปิติ " ออสเตรียอยู่ไกลมากเลย หนูดูในแผนที่แล้ว ความโหดเหี้ยมนั่นเป็นเพราะ นโปเลียน "
" คนออสเตรียทำสร้อยข้อมือสวยมาก ฉันจะซื้อมาให้เส้นนึง " นิโคลัส
" 2 เส้นเลย มันต้องใส่เป็นคู่ "
" 2 เส้นก็ได้ " ผละไปก้มลงหอมแก้มมารดา จับมือบิดา
" ปิแอร์ คุณคงจำญาติของเราได้ ซอนย่า เธอจะมาพักอยู่กับเรา " นาตาชาจูงมือพี่สะใภ้
" จำได้ ตอนที่ผมเห็นเธอครั้งล่าสุด เธอจะเด็กกว่านี้เยอะ " ปิแอร์ว่า
" เด็กผู้หญิงโตเร็ว ปิแอร์ เร็วมากด้วย เขาหล่อดีนะว่ามั้ย แม่กับพ่อมีลูกหล่อๆสวยๆทั้งนั้น คุณได้ยินรึเปล่า เอาล่ะ แถวตรง " นาตาชาเรียก พี่ชายยืนตรงแน่ว อกผายไหล่ผึ่ง " ร้อยตรีเคานต์นิโคลัส รอสตอฟ ฉันขอประดับพี่ด้วยอิสริยาภรณ์ .. ทุกอย่างเลย " นาตาชาสวมสร้อยคอให้
" อย่าหัวเราะเวลาเธอพูดตลกเรื่องทหาร " เพ็ทย่า,น้องชายคนสุดท้องโวย ก่อนนั้นเขาเดินเลียนแบบทหารริมฟุตปาธ
" เพ็ทย่า ลูกต้องหัวเราะกับผู้หญิงบ้างนิดหน่อย " บิดาเตือน
" นายหล่อมากเลย นิโคลัส ถ้าฉันอายุมากพอก็คงดี " เพ็ทย่า
" ต้องถึงเวลานั้นแน่ " ปิแอร์แทรก
" ถึงตอนนั้นก็จะไม่มีทหารฝรั่งเศสเหลือให้ฆ่าแล้ว " เพ็ทย่า
" ไม่ต้องห่วง จะมีทหารฝรั่งเศสให้ฆ่าอยู่ตลอด โชคดีนะ " ปิแอร์จับมือนิโคลัส
" คุณช่างกรุณามาเป็นเกียรติจริงๆ แต่ทำไมคุณไม่สมัครเป็นทหารล่ะ " นิโคลัส
" ช่างง่ายซะจริงสำหรับพวกผู้ชาย ตัดสินใจจะทำอะไรสักอย่างก็ทำได้เลย " นาตาชาตัดพ้อ
" ถ้าคุณเป็นผู้ชาย คุณจะตัดสินใจทำอะไร " ปิแอร์
" ฉันจะเป็นผู้มีอำนาจยิ่งใหญ่ ฉันจะเป็นรัฐมนตรีที่พระเจ้าซาร์ไว้ใจที่สุด และเขาจะเป็นที่ปรึกษาฉัน และคุณจะนั่งเป็นมือขวาของฉันเวลามีอะไรยุ่งยากเกิดขึ้น มันจะถูกมอบให้คุณเป็นคนตัดสินใจ " นาตาชา
" ทำไมต้องเป็นผม " ปิแอร์
" ก็เพราะหัวใจของคุณบริสุทธิ์และคุณก็เป็นคนดี " นาตาชา
" พูดได้ดีมาก ลูกพ่อ " นาตาชาได้ยินดังนั้นรีบไปนั่งเคียงข้างออเซาะบิดา
" ผมว่าผมกลับก่อนดีกว่า " ปิแอร์จุ๊บมือซอนย่า
" ถ้าคุณมีอำนาจแบบนั้นคุณจะทำอะไร " นาตาชา
" ผมเหรอ ผมก็คงลังเลใจ ผมต้องไปแล้ว "
" ปิแอร์แล้วมาอีกนะ " นายรอสตอฟลุกขึ้นเช็กแฮนด์
" ฉันจะเดินไปส่งที่ประตูค่ะ " นาตาชา
" ลาก่อนแล้วมาใหม่ " ปิแอร์
" แล้วมาอีกนะคะ ตอน นิโคลัส ไม่อยู่แม่กับพ่อต้องเหงามากแน่ๆ พวกเขาชอบที่จะเจอคุณ " นาตาชาเดินนำสหายลงบันไดไปชั้นล่าง
" แน่นอนผมรักทั้งครอบครัวเลย " ปิแอร์
" ทั้งครอบครัวเลยเหรอ นั่นไม่ง่ายอย่างที่คุณคิดหรอกนะ "
" หมายความว่าไง "
" มีตามกระแสก็ย่อมมีสิ่งทวนกระแส ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน "
" ลาก่อน " ปิแอร์รับหมวกจากคนใช้ตรงประตูหน้าบ้าน
" จะไปไหนต่อคะ โดโลคอฟท์ รูมส์ เหรอ "
" ใช่ คุณรู้ได้ยังไง "
" หน้าต่างมีหู ประตูมีตาน่ะค่ะ ไปเถอะค่ะ ไปท่องราตรีสำมะเลเทเมาน่ารังเกียจของคุณเถอะ " นาตาชาค้อน
" ลาก่อน " ปิแอร์ถอยชนประตูหน่อยนึงแล้วจากไป
เย็นวันหนึ่งในเดือนกรกฎาคม คศ.1805 คุณนาย แอนนา ปาฟลอฟนา เชแรร์ ,นางสนองพระโอษฐ์ของสมเด็จพระราชินีมาเรีย เฟโอโดรอฟนา ได้เชิญแขกมาประชุมสโมสรสันนิบาตที่คฤหาสน์ นางเปรยกับเจ้าชายวาซีลี,ขุนนางผู้ใหญ่
" ว่าอย่างไร เจ้าชาย เมืองเยนัวก็ไม่ใช่อะไรอื่นไกลคือที่ดินซึ่งเป็นกรรมสิทธิ์ของตระกูล โบนาปาร์ต เท่านั้น นี่แน่ะ ดิฉันขอบอกล่วงหน้าเสียก่อนว่า ถ้าคุณขืนพูดว่าจะมีการสงครามและคุณขืนออกร้อนแทน เจ้าเถรเทวทัตต์ นี่แล้วล่ะก็ ดิฉันจะไม่นับคุณเป็นเพื่อนของดิฉันอีกเลย ไงคะ สบายดีหรือ? เข้าใจว่าคุณคงตกใจใหญ่ เชิญนั่งซิคะ "
ต่อมาไม่นานห้องรับรองก็เต็มไปด้วยแขกชั้นสูงจากกรุงเปโทรกราด เฮเลน,บุตรสาวเจ้าชายวาซีลี และ ลีซ่า(หลุยซา) บอลคอนสกี้,ภรรยาอังเดรตั้งครรภ์ได้ 3-4 เดือนก็มาถึงแล้ว ส่วนชายร่างผอมสูงตัดผสั้นเกรียน,สวมแว่นตาคือ บุตรของท่านแม่ทัพเบซูฮอฟในรัชสมัยพระราชินีเยคาเทรินาชื่อว่า ปิแอร์
" ฉันขอบใจเธอมากที่อุตส่าห์มีกะใจมาเยี่ยมคนเจ็บ " คุณนายแอนนากล่าวต้อนรับปิแอร์ และตัดบทเมื่อเขาวิจารณ์เลยเถิดถึงเรื่องการเมือง-การทหาร
ชายหนุ่มสุดหล่อรูปร่างทะมัดทะแมงไม่ใช่ใครอื่นไกลคือ เจ้าชายอังเดร บอลคอนสกี้ โผล่เข้ามาในห้องรับแขกด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายชอบกล
" คุณเตรียมตัวจะไปสงครามหรือคะ เจ้าชาย " คุณนายแอนนาถาม
" ท่านคูตูซอฟ ต้องการให้ผมไปเป็นนายทหารคนสนิทของท่านครับ " อังเดร
เจ้าหญิงดรูเบซสะกอยมางานนี้เพื่อฝากฝังโบริซ ,บุตรชายกับเจ้าชายวาซีลี ให้อยู่ในกองพลรักษาพระองค์ภายใต้บัญชาของแม่ทัพ มิคาอิล อิลาริโอโนวิช คูตูซอฟ เจ้าชายวาซีลีไม่อาจปฏิเสธได้เพราะบิดาของเจ้าหญิงก็เคยมีบุญคุณกับเขา ใช้เส้นจนได้ดิบได้ดีในราชการเช่นกัน ..
" ระวังหน่อย ระวัง " อังเดรประคองปิแอร์ที่โซซัดโซเซเดินลงบันไดคลับ
" คุณรังเกียจผมใช่มั้ย แน่ละคุณคงผิดถนัดถ้าไม่เป็นอย่างนั้น การไปอยู่ข้างเตียงพ่อผมที่กำลังจะตาย ตาปรือๆเหม็นเหล้าหึ่ง พ่อผมก็รังเกียจผมเหมือนกัน มันก็ยุติธรรมดี
ผมรังเกียจอะไรหลายอย่างเกี่ยวกับเขา โดยเฉพาะผมรังเกียจความจริงที่ว่าเขาไม่ได้แต่งงานกับแม่ผม บางทีถ้าผมไม่ใช่ลูกนอกสมรส ลูกมีบาป พระเจ้า แต่ลูกก็มีข้อแก้ตัวดีๆหลายอย่างกับทุกอย่างนั่น อังเดร คุณยังรังเกียจผมรึเปล่า " ปิแอร์เมามายคร่ำครวญ
" คุณไม่สมกับเป็นตัวของคุณเองเลย คุณไม่ได้ทำให้สิ่งดีที่สุดในตัวคุณบรรลุผล เป็นใครสักคน ? "
" ปริศนามันเริ่มตรงนั้นแหละ เป็นใครสักคน เป็นอะไรล่ะ ผมเป็นใคร ? ผมคือ เคานต์เบซูฮอฟ คนต่อไป ลอร์ดของคฤหาสน์กับที่ดินกว้างใหญ่ และตำแหน่งหน้าที่รับผิดชอบที่กำหนดตายตัวไว้แล้วเหรอก็ไม่เชิง พ่อผมรับรู้ไม่ได้ซะทีเดียวว่าผมเป็นลูกของเขาพอๆกับผมไม่ใช่ลูกของเขา นั่นทำให้ทุกคนไม่สบายใจรวมทั้งผมด้วย "
" คุณต้องมุ่งหวังบางอย่างอยู่แน่ " อังเดร
" ใช่ ผมเห็นด้วย ทุกเช้าเวลาผมตื่นขึ้นมา ผมขยะแขยงตัวเองกับสิ่งที่ผมทำไปในคืนก่อน ผมบอกกับตัวเองว่า วันนี้ไม่เหมือนเดิม ถ้าผมปวดหัวมากพอ ผมจะพูดว่า ปิแอร์ วันนี้นายต้องก้าวไปสู่การเป็นนักบุญ
ผมแวะเข้าไปในคลับดูคนเล่นไพ่ สั่งน้ำดื่มแก้วเดียวเพื่อพิสูจน์ว่าผมปฏิเสธความยั่วยวนได้เยี่ยมแค่ไหน แล้วก็มีคนมาพูดว่า ว้อดก้าอีกแก้วเดียว ปิแอร์ เช้าวันรุ่งขึ้นผมยิ่งปวดหัวหนักขึ้น กระเป๋าผมว่างเปล่าเบาหวิว "
" ต้องมีอะไรสักอย่างสิที่คุณอยากทำ " อังเดร
" ผมอยากค้นพบ ? "
" ค้นพบอะไร "
" ทุกอย่าง ผมอยากค้นพบว่าทำไมผมรู้ว่าอะไรถูกต้องแต่ก็ยังทำสิ่งที่ผิดๆอยู่ ผมอยากค้นพบว่าทำไมผู้ชายถึงไปสงคราม และลึกๆในใจพวกเขาพูดว่ายังไงเวลาพวกเขาสวดมนต์ ผมอยากค้นพบว่าผู้ชายกับผู้หญิงรู้สึกยังไงเวลาพวกเขาพูดว่า รัก มีสิ่งที่ทำให้ผมไม่ว่างเยอะเลย เข้าใจคนอย่างผมน่ะมันยาก "
" ทุกอย่างชัดเจนสำหรับคุณมาก คุณรู้ว่าคุณต้องการอะไร "
" ถูกต้อง คุณต่างกับผม คุณเรียนแล้วรู้กระจ่างแจ้ง ผมเรียนแล้วผมสับสน คุณรักคุณก็แต่งงาน คุณเชื่อคุณก็กระทำ มีสงครามคุณก็ไปรบ "
" ถ้าผมยอมรับการพรรณนาของคุณ "
" คุณยอมรับ "
" ให้ผมบอกมั้ยว่าคุณเข้าใจผิดแค่ไหน "
" ผมรู้ว่าคุณไม่เข้าใจผิด "
" รู้มั้ยทำไมผมถึงไปสงคราม เพราะผมคิดว่า นโปเลียน เป็นปีศาจร้ายเหรอ เพราะผมเชื่อว่าเราควรสู้รบสงครามออสเตรียที่อยู่ไกลตั้ง 2,000 ไมล์เหรอ เพราะรัสเซียเป็นชาติที่ยิ่งใหญ่ขึ้นหลังสงครามยุติเหรอ "
" งั้นทำไมล่ะ " ปิแอร์ซักต่อ
" เพราะผมแต่งงานกับผู้หญิงที่สวย น่ารักที่สุดในมอสโคว์ และผมก็ทนไม่ได้น่ะสิ อย่าแต่งงานเด็ดขาดปิแอร์ หรือแต่งเมื่อคุณแก่(เจอไม้งามเมื่อยามขวานบิ่น) และไม่มีประโยชน์อะไร หรือเมื่อทุกอย่างที่ดีๆในตัวคุณจะสูญเสียไป คุณจะสิ้นเปลืองตัวเองไปกับสิ่งไร้ค่า
ใช่ อย่ามองผมแบบนั้น คุณพูดถึงอาชีพของโบนาปาร์ต ถ้าโบนาปาร์ตแต่งงานตั้งแต่ยังหนุ่ม เขาก็ยังคงยากจน หิ้วกระเป๋าถือของภรรยา เชิญพวกวิ่งเต้นไปที่บ้านเขาเพราะภรรยาของเขากระสันอยากถูกเชิญไปงานเลี้ยงระดับไฮโซ "
อังเดรไปเป็นเพื่อนปิแอร์ ณ คฤหาสน์ตระกูลเบซูฮอฟ พอไปถึงกลุ่มคนที่รอคอยอย่างกระวนกระวายใจที่นั่นมีสีหน้าเย็นชาต่อปิแอร์
" เจ้าชายอังเดร " หญิงสาวทักทายแขก
" เจ้าหญิงเฮเลน " อังเดรจุ๊บมือตามมารยาท
" คุณบอกพี่ชาย(อนาโตลี)ฉันรึเปล่าว่าเรารอเขาอยู่ " หญิงสาวไม่เห็นปิแอร์อยู่ในสายตา
" บอกครับ "
" แล้วเขาไม่มาเหรอ "
" ผมเชื่อว่าไม่มาครับ "
" ขอบคุณค่ะ "
" เขาเป็นยังไงบ้าง เจ้าชายวาซีลีี่ " อังเดรย้อนถามบ้าง
" บาทหลวงอยู่กับเขาแล้ว พวกเขากำลังทำพิธีชะโลมน้ำมันให้เขา " หันมากล่าวกับปิแอร์บ้าง " เขาถามหาคุณ หวังว่าคราวนี้คุณคงอยู่ในสภาพที่เหมาะจะเจอเขานะ ตามผมมาสิ " เจ้าชายวาสิลี่,ญาติผู้พี่ผู้น้องเปรย
" ไปสิผมจะรอคุณอยู่ตรงนี้ " อังเดร
" เชิญครับคุณปิแอร์ " พ่อบ้านก้มลงใกล้ใบหน้าผู้ป่วย เขายังมีลมหายใจและยังไม่วายชนม์จึงเอากล่องไม้วางในอุ้งมือ หันมากล่าวกับบุตรนอกสมรส " เขาอยากให้คุณจูบลาเขา "
ปิแอร์ซุกศีรษะสะอื้นไห้คาฝ่ามือบิดาซึ่งเบิกตาโพลงมองเขาด้วยความปลื้มปิติก่อนสิ้นใจ
" นี่สำหรับคุณ ตอนนี้เขาอยากหลับแล้ว " พ่อบ้านวาดมือเครื่องหมายกางเขน เดินนำบาทหลวงและปิแอร์ออกมาห้องโถง
" ปิแอร์ " อังเดรปลอบ
" ช้าเกินไปในวาระสุดท้ายเขารักผม ช้าเกินไป เขาให้นี่ไว้ "
อังเดรเปิดกล่องหยิบกระดาษในนั้นขึ้นมา " จดหมายถึงพระเจ้าซาร์ ฉบับของคุณ ปิแอร์ "
" เปิดอ่านทีซิ " ปิแอร์ใคร่รู้เช่นเดียวกับเจ้าชายวาซีลีกับเจ้าหญิงเฮเลนต่างขยับเข้าใกล้
" พ่อของคุณอยากให้คุณรู้ว่าในจดหมายของเขาถึงพระเจ้าซาร์ เขาขอให้ยอมรับคุณเป็นลูกเขาถูกต้องตามกฎหมาย และสถาปนาเป็น เคานต์เบซูฮอฟ คนต่อไป ทายาทคนเดียวที่ได้ทรัพย์สินทั้งหมดของเขา " อังเดรว่า
" จงเป็นคนดีนะ จงเป็นคนดีของบรรพบุรุษ เราทำบาปบ่อยครั้งแค่ไหน เราหลอกลวงมากแค่ไหน และก็เพื่ออะไร?
ทุกอย่างจบสิ้นภายใต้ความตาย จูบพี่ของลูกสิ เฮเลน เขาเกิดใหม่อีกครั้งแล้ว กอดเขา อวยพรให้เขาสบายดี " เจ้าชายวาซีลีสบตากับบุตรีด้วยความผิดหวัง พลันเปลี่ยนท่าที เอเลนหอมแก้มปิแอร์ น้ำตาหยดแหมะ ช่างมารยาเหลือร้ายในสายตาอังเดร ก็แค่อยากได้มรดกเท่านั้นเอง ..
" ดีจริงๆที่เราได้กลับมอสโคว์ หลังจากสามอาทิตย์ในชนบทผมลืมตาแทบไม่ขึ้นเลย .. แต่มันก็เป็นการเดินทางที่คุ้มค่าว่ามั้ยปิแอร์ " เจ้าชายวาซีลี
" คุ้มค่ามากทีเดียว " ปิแอร์จับมือเจ้าหญิงเฮเลน หล่อนทำทีเอียงอาย ปิแอร์มองออกไปนอกหน้าต่างรถม้าเห็นท่าเรือจึงหยุดขบวน " ผมจะลงไปดูว่าเราต้องรอนานแค่ไหน คิดว่าไม่น่าจะนาน "
" ไม่ต้องรีบหรอกค่ะ พ่อจะได้งีบหลับนานขึ้นอีกหน่อย " เฮเลน
" อังเดร " ปิแอร์เห็นสหายรักเดินขึ้นมาจากท่าน้ำ
" ปิแอร์คุณจะไปไหน บ้านพ่อคุณเหรอ "
" ใช่ คุณล่ะ มีข่าวอะไรบ้าง "
" มาคนเดียวเหรอ "
" เปล่า เจ้าชายวาซีลีมากับผมและก็ลูกสาวของเขาด้วย เราตรวจดูคฤหาสถ์กับที่ดินของผมแล้วมันใหญ่มากและก็โบราณด้วย ตอนนี้ผมเป็นเคานต์เบซูฮอฟเต็มตัวแล้ว ผมต้องทำอะไรสักอย่างให้สาสมกับตำแหน่ง " ปิแอร์เขื่อง
" มิน่าล่ะคุณถึงไปกันได้กับเจ้าชายวาซีลีและเฮเลน " อังเดรว่า
" เจ้าชายวาซีลีช่วยผมเรื่องงานบริหาร "
" แน่นอน ไปทักทาย ลีซ่า,ภรรยาผมเถอะ เธอทรมานกับการติดแหง็กอยู่ในชนบทเสียนาน " อังเดร
" เฮเลนชอบชนบทเธอถึงได้มาด้วยกับผม " ปิแอร์
" แน่นอน " อังเดร
" เด็กๆไปเล่นที่อื่นไป " เจ้าชายวาซีลี
" คุณอยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้ว " เฮเลน
" นานมาก หลายเดือนมากทีเดียวภายหลังจากคลอดลูก (เฮเลนส่งยาดมให้แต่เธอปฏิเสธ เจ้าชายวาซีลีรับไปแทน แก่แล้วจะเป็นลม)ไม่ค่ะ ขอบคุณ อังเดรจะไปพรุ่งนี้ เขาคิดว่าฉันอยู่ที่นี่ดีกว่าอยู่คนเดียวในมอสโคว์ " ลีซ่า,ภรรยาอังเดรบอกความในใจ
" คุณรู้สึกยังไงกับมันคะ " เฮเลน
" ฉันกลัวค่ะ "
" แต่คุณถึงกับยอมหมกตัวเองอยู่ที่นี่เหรอ "
" อังเดรอยากให้ฉันอยู่ค่ะ "
" ถ้าเป็นฉัน ฉันคงหาอะไรสักอย่างทำฆ่าเวลา "
" ฉันก็คิดอย่างนั้นแต่เราต่างกันนี่คะ " ลีซ่าถักนิตติ้งต่อ
" ใช่แล้ว "
" คุณขอเธอแต่งงานรึยัง " อังเดร
" ยัง " ปิแอร์ตอบตามตรง
" คุณจะขอรึเปล่า "
" ผมก็ยังไม่รู้ "
" อยากได้คำแนะนำมั้ย "
" ในเรื่องอื่น อังเดร ไม่ใช่เรื่องนี้ "
" ก็ได้ "
พลเอก นิโคไล อันเดร์เยวิช บอลคอนสกี้ หรือตามที่สโมสรสันนิบาตตั้งฉายาท่านว่า พระเจ้าแผ่นดินปรัสเซีย(เยอรมัน) ถูกเนรเทศมาอยู่ชนบท,เมืองลือซือ กอรือ ห่างจากกรุงมอสโคว์ราว 200 กม. ในรัชกาลของพระเจ้าปาเวล ตั้งแต่นั้นมาท่านก็เก็บตัวไม่ย่างกรายเข้าเมืองหลวงอีกเลยถึงแม้จะได้รับพระราชทานอภัยโทษ คติพจน์ประจำตัว " ในมนุษย์โลกของเรา มีสิ่งที่ควรระลึกถึงอยู่ 2 อย่างคือ ทางที่เลวคือ ความโลภ และ ความหลง หนึ่ง ส่วนทางที่ดีคือ สัจจะ(การทำจริง) และ ปัญญา หนึ่ง "
" อังดร ลีซ่า " แมรี่โผกอดอังเดรแล้วหอมแก้มลีซ่าต่อ " เราคิดว่าจะไม่มาซะแล้ว ลีซ่าคุณสวยมากเลย "
" คุณก็เหมือนกันแมรี่ "
" ไม่หรอก ฉันเป็นแค่ผู้หญิงชนบท .. จริงรึเปล่าที่เขียนในจดหมายว่าพักอยู่แค่คืนเดียวน่ะ " กระเซ้าพี่ชาย
" จริงสิ " อังเดร
" ลีซ่า พูดกับเขาหน่อยให้เขาอยู่ต่อเถอะ "
" ฉันพยายามแล้ว " ลีซ่าก็ท้อแท้เหมือนกัน
" ลีซ่าเหนื่อยมาก เธอควรจะพักผ่อน .. ว่าไง " ตอนท้ายอังเดรหันไปถามบ่าวรับใช้ประจำบ้าน
" พ่อท่านอยากพบคุณชายเดี๋ยวนี้ครับ "
" ขอบใจ ขึ้นไปข้างบนดีกว่าลีซ่า งั้นคุณจะได้เจอเขา(บิดาอังเดร)ตอนอาหารเย็น "
" มาสิจ๊ะ " แมรี่ชวนลีซ่าเข้าครัว
" นักรบมาแล้ว นี่คือ บอลคอนสกี้ ที่จะพิชิต นโปเลียน สบายดีเหรอลูกพ่อ "
" ผมสบายดีครับ สุขภาพพ่อเป็นยังไงบ้าง "
" เหมือนเดิมลูก เหมือนเดิม คนโง่เท่านั้นที่ป่วย ลูกก็รู้จักพ่อดีว่าไม่เคยอยู่ว่างตั้งแต่เช้ายันค่ำ กินน้อย แน่นอนพ่อสบายดี "
" ขอบคุณพระเจ้า "
" พระเจ้าไม่เกี่ยวอะไรด้วยหรอก " ชายชราหมุนเพลาจักรเย็บผ้าต่อ
" สักครู่นะอังเดร ได้โปรด อย่าปฏิเสธนะ "
" มันคืออะไรเหรอ "
" พ่อของพ่อเคยนำมันติดตัวไปด้วยในสงครามทุกครั้งของเขา "
" ถ้ามันไม่หนักเกินไป และก็จะไม่ทำให้คอหักนะ "
" สัญญาสิว่าจะไม่ถอดมันออก สัญญาสิ " ลีซ่าสวมสายสร้อยมีเหรียญอันใหญ่คล้องคอคนรัก
" สัญญา "
" จูบพ่อตรงนี้ " อังเดรจูบโหนกแก้มบิดา " ขอบใจนะลูก "
" พ่อขอบคุณผมทำไมครับ "
" ก็ที่ลูกทำหน้าที่ของลูก ไม่ให้ตัวเองผูกติดกับชายผ้ากันเปื้อนของผู้หญิง กองทัพมาก่อนทุกสิ่ง ขอบใจมาก ขอบใจ .. "
" เรื่องภรรยาผมครับ พ่อ .. "
" ภรรยาของลูก ว่ามาสิ "
" พอสิ้นสุดการกักตัวเธอแล้ว ให้เธอกลับไปหาหมอที่มอสโคว์ "
" หมอเหรอ? "
" ไม่มีใครฝืนธรรมชาติได้ แต่พวกเขาบอกสิ่งต่างๆกับเธอ และเธอก็ฝันน่ากลัวครับ "
" ก็ได้ ก็ได้ เอานี่(จดหมาย)ให้ ไมเคิล คูตูซอฟ นะ เราเคยเรียนด้วยกัน เขาไม่ใช่คนที่ฉลาดนักแต่ก็ไม่เป็นไร พ่อเขียนบอกเขาให้กันลูกอยู่ห่างๆกองบัญชาการไว้ มันเป็นที่ๆไม่ดี บอกเขาว่าพ่อระลึกถึงเขาและก็ชื่นชมเขา เอาล่ะลาก่อน (อังเดรก้มลงจูบมือบิดา) จำไว้นะเจ้าชายอังเดร ถ้าพวกเขาฆ่าลูก มันจะทำให้พ่อเสียใจ แต่ถ้าลูกไม่ทำตัวสมกับเป็นลูกของ นิโคไล บอลคอนสกี้ มันจะแย่กว่านั้น พ่อจะละอายใจ "
" พ่อไม่จำเป็นต้องพูดอย่างนั้นกับผมหรอกครับ ผมก็อยากขอร้องพ่อเหมือนกัน ถ้าผมถูกฆ่าตายและผมมีลูกชาย อย่าให้ใครมาพรากเขาไปจากพ่อ ให้เขาเติบโตอยู่กับพ่อที่นี่นะครับ "
ชายชราพยักหน้า " ลูกจะมัวรออะไรอยู่อีก เราบอกลากันแล้ว ไปสิ ไป "
" อังเดรจะไปแล้วเหรอ อย่าไปเลยนะ อย่าทิ้งฉันไว้ที่นี่ ฉันจะต้องว้าเหว่มากแน่ๆ " ลีซ่ากอดแขนรั้งตัวสามีไว้
" ผมจะให้คุณอยู่ที่นี่กับพ่อผมและแมรี่ "
" อยู่ถึงพรุ่งนี้ก่อนสิ อยู่อีกวันนึงนะ " ลีซ่าฟูมฟาย
" ผมอยู่ไม่ได้ ลีซ่า คุณก็รู้ "
" คุณยินดีที่จะไป คุณยินดีที่จะกำจัดฉัน อังเดร อังเดร " ร่างนางอ่อนระทวยหมดเรี่ยวแรง
" ลาก่อน แมรี่ " อังเดรประคองลีซ่านั่งคอพับคออ่อนบนเก้าอี้
" แคทย่าไปเอายาดมมาซิ " น้องสาวอังเดรบอกสาวใช้เมื่อเห็นว่าพี่สะใภ้สลบไสลในวงแขน
next chapter >>
chapters [ 1 ] [ 2 ] [ 3 ] [ 4 ]
หนังสืออ้างอิง : สงคราม และ สันติภาพ ลีโอ ตอลสตอย ประพันธ์ พลตรีหลวงยอดอาวุธ(ฟ้อน ฤทธาคนี) แปลจากต้นฉบับภาษารัสเซีย ประพต เศรษฐกานนท์ บรรณาธิการ สำนักพิมพ์ศรีปัญญา พิมพ์ครั้งที่ 3 พศ.2546
" คุ้มค่ามากทีเดียว " ปิแอร์จับมือเจ้าหญิงเฮเลน หล่อนทำทีเอียงอาย ปิแอร์มองออกไปนอกหน้าต่างรถม้าเห็นท่าเรือจึงหยุดขบวน " ผมจะลงไปดูว่าเราต้องรอนานแค่ไหน คิดว่าไม่น่าจะนาน "
" ไม่ต้องรีบหรอกค่ะ พ่อจะได้งีบหลับนานขึ้นอีกหน่อย " เฮเลน
" อังเดร " ปิแอร์เห็นสหายรักเดินขึ้นมาจากท่าน้ำ
" ปิแอร์คุณจะไปไหน บ้านพ่อคุณเหรอ "
" ใช่ คุณล่ะ มีข่าวอะไรบ้าง "
" มาคนเดียวเหรอ "
" เปล่า เจ้าชายวาซีลีมากับผมและก็ลูกสาวของเขาด้วย เราตรวจดูคฤหาสถ์กับที่ดินของผมแล้วมันใหญ่มากและก็โบราณด้วย ตอนนี้ผมเป็นเคานต์เบซูฮอฟเต็มตัวแล้ว ผมต้องทำอะไรสักอย่างให้สาสมกับตำแหน่ง " ปิแอร์เขื่อง
" มิน่าล่ะคุณถึงไปกันได้กับเจ้าชายวาซีลีและเฮเลน " อังเดรว่า
" เจ้าชายวาซีลีช่วยผมเรื่องงานบริหาร "
" แน่นอน ไปทักทาย ลีซ่า,ภรรยาผมเถอะ เธอทรมานกับการติดแหง็กอยู่ในชนบทเสียนาน " อังเดร
" เฮเลนชอบชนบทเธอถึงได้มาด้วยกับผม " ปิแอร์
" แน่นอน " อังเดร
" เด็กๆไปเล่นที่อื่นไป " เจ้าชายวาซีลี
" คุณอยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้ว " เฮเลน
" นานมาก หลายเดือนมากทีเดียวภายหลังจากคลอดลูก (เฮเลนส่งยาดมให้แต่เธอปฏิเสธ เจ้าชายวาซีลีรับไปแทน แก่แล้วจะเป็นลม)ไม่ค่ะ ขอบคุณ อังเดรจะไปพรุ่งนี้ เขาคิดว่าฉันอยู่ที่นี่ดีกว่าอยู่คนเดียวในมอสโคว์ " ลีซ่า,ภรรยาอังเดรบอกความในใจ
" คุณรู้สึกยังไงกับมันคะ " เฮเลน
" ฉันกลัวค่ะ "
" แต่คุณถึงกับยอมหมกตัวเองอยู่ที่นี่เหรอ "
" อังเดรอยากให้ฉันอยู่ค่ะ "
" ถ้าเป็นฉัน ฉันคงหาอะไรสักอย่างทำฆ่าเวลา "
" ฉันก็คิดอย่างนั้นแต่เราต่างกันนี่คะ " ลีซ่าถักนิตติ้งต่อ
" ใช่แล้ว "
" คุณขอเธอแต่งงานรึยัง " อังเดร
" ยัง " ปิแอร์ตอบตามตรง
" คุณจะขอรึเปล่า "
" ผมก็ยังไม่รู้ "
" อยากได้คำแนะนำมั้ย "
" ในเรื่องอื่น อังเดร ไม่ใช่เรื่องนี้ "
" ก็ได้ "
พลเอก นิโคไล อันเดร์เยวิช บอลคอนสกี้ หรือตามที่สโมสรสันนิบาตตั้งฉายาท่านว่า พระเจ้าแผ่นดินปรัสเซีย(เยอรมัน) ถูกเนรเทศมาอยู่ชนบท,เมืองลือซือ กอรือ ห่างจากกรุงมอสโคว์ราว 200 กม. ในรัชกาลของพระเจ้าปาเวล ตั้งแต่นั้นมาท่านก็เก็บตัวไม่ย่างกรายเข้าเมืองหลวงอีกเลยถึงแม้จะได้รับพระราชทานอภัยโทษ คติพจน์ประจำตัว " ในมนุษย์โลกของเรา มีสิ่งที่ควรระลึกถึงอยู่ 2 อย่างคือ ทางที่เลวคือ ความโลภ และ ความหลง หนึ่ง ส่วนทางที่ดีคือ สัจจะ(การทำจริง) และ ปัญญา หนึ่ง "
" อังดร ลีซ่า " แมรี่โผกอดอังเดรแล้วหอมแก้มลีซ่าต่อ " เราคิดว่าจะไม่มาซะแล้ว ลีซ่าคุณสวยมากเลย "
" คุณก็เหมือนกันแมรี่ "
" ไม่หรอก ฉันเป็นแค่ผู้หญิงชนบท .. จริงรึเปล่าที่เขียนในจดหมายว่าพักอยู่แค่คืนเดียวน่ะ " กระเซ้าพี่ชาย
" จริงสิ " อังเดร
" ลีซ่า พูดกับเขาหน่อยให้เขาอยู่ต่อเถอะ "
" ฉันพยายามแล้ว " ลีซ่าก็ท้อแท้เหมือนกัน
" ลีซ่าเหนื่อยมาก เธอควรจะพักผ่อน .. ว่าไง " ตอนท้ายอังเดรหันไปถามบ่าวรับใช้ประจำบ้าน
" พ่อท่านอยากพบคุณชายเดี๋ยวนี้ครับ "
" ขอบใจ ขึ้นไปข้างบนดีกว่าลีซ่า งั้นคุณจะได้เจอเขา(บิดาอังเดร)ตอนอาหารเย็น "
" มาสิจ๊ะ " แมรี่ชวนลีซ่าเข้าครัว
" นักรบมาแล้ว นี่คือ บอลคอนสกี้ ที่จะพิชิต นโปเลียน สบายดีเหรอลูกพ่อ "
" ผมสบายดีครับ สุขภาพพ่อเป็นยังไงบ้าง "
" เหมือนเดิมลูก เหมือนเดิม คนโง่เท่านั้นที่ป่วย ลูกก็รู้จักพ่อดีว่าไม่เคยอยู่ว่างตั้งแต่เช้ายันค่ำ กินน้อย แน่นอนพ่อสบายดี "
" ขอบคุณพระเจ้า "
" พระเจ้าไม่เกี่ยวอะไรด้วยหรอก " ชายชราหมุนเพลาจักรเย็บผ้าต่อ
" สักครู่นะอังเดร ได้โปรด อย่าปฏิเสธนะ "
" มันคืออะไรเหรอ "
" พ่อของพ่อเคยนำมันติดตัวไปด้วยในสงครามทุกครั้งของเขา "
" ถ้ามันไม่หนักเกินไป และก็จะไม่ทำให้คอหักนะ "
" สัญญาสิว่าจะไม่ถอดมันออก สัญญาสิ " ลีซ่าสวมสายสร้อยมีเหรียญอันใหญ่คล้องคอคนรัก
" สัญญา "
" จูบพ่อตรงนี้ " อังเดรจูบโหนกแก้มบิดา " ขอบใจนะลูก "
" พ่อขอบคุณผมทำไมครับ "
" ก็ที่ลูกทำหน้าที่ของลูก ไม่ให้ตัวเองผูกติดกับชายผ้ากันเปื้อนของผู้หญิง กองทัพมาก่อนทุกสิ่ง ขอบใจมาก ขอบใจ .. "
" เรื่องภรรยาผมครับ พ่อ .. "
" ภรรยาของลูก ว่ามาสิ "
" พอสิ้นสุดการกักตัวเธอแล้ว ให้เธอกลับไปหาหมอที่มอสโคว์ "
" หมอเหรอ? "
" ไม่มีใครฝืนธรรมชาติได้ แต่พวกเขาบอกสิ่งต่างๆกับเธอ และเธอก็ฝันน่ากลัวครับ "
" ก็ได้ ก็ได้ เอานี่(จดหมาย)ให้ ไมเคิล คูตูซอฟ นะ เราเคยเรียนด้วยกัน เขาไม่ใช่คนที่ฉลาดนักแต่ก็ไม่เป็นไร พ่อเขียนบอกเขาให้กันลูกอยู่ห่างๆกองบัญชาการไว้ มันเป็นที่ๆไม่ดี บอกเขาว่าพ่อระลึกถึงเขาและก็ชื่นชมเขา เอาล่ะลาก่อน (อังเดรก้มลงจูบมือบิดา) จำไว้นะเจ้าชายอังเดร ถ้าพวกเขาฆ่าลูก มันจะทำให้พ่อเสียใจ แต่ถ้าลูกไม่ทำตัวสมกับเป็นลูกของ นิโคไล บอลคอนสกี้ มันจะแย่กว่านั้น พ่อจะละอายใจ "
" พ่อไม่จำเป็นต้องพูดอย่างนั้นกับผมหรอกครับ ผมก็อยากขอร้องพ่อเหมือนกัน ถ้าผมถูกฆ่าตายและผมมีลูกชาย อย่าให้ใครมาพรากเขาไปจากพ่อ ให้เขาเติบโตอยู่กับพ่อที่นี่นะครับ "
ชายชราพยักหน้า " ลูกจะมัวรออะไรอยู่อีก เราบอกลากันแล้ว ไปสิ ไป "
" อังเดรจะไปแล้วเหรอ อย่าไปเลยนะ อย่าทิ้งฉันไว้ที่นี่ ฉันจะต้องว้าเหว่มากแน่ๆ " ลีซ่ากอดแขนรั้งตัวสามีไว้
" ผมจะให้คุณอยู่ที่นี่กับพ่อผมและแมรี่ "
" อยู่ถึงพรุ่งนี้ก่อนสิ อยู่อีกวันนึงนะ " ลีซ่าฟูมฟาย
" ผมอยู่ไม่ได้ ลีซ่า คุณก็รู้ "
" คุณยินดีที่จะไป คุณยินดีที่จะกำจัดฉัน อังเดร อังเดร " ร่างนางอ่อนระทวยหมดเรี่ยวแรง
" ลาก่อน แมรี่ " อังเดรประคองลีซ่านั่งคอพับคออ่อนบนเก้าอี้
" แคทย่าไปเอายาดมมาซิ " น้องสาวอังเดรบอกสาวใช้เมื่อเห็นว่าพี่สะใภ้สลบไสลในวงแขน
next chapter >>
chapters [ 1 ] [ 2 ] [ 3 ] [ 4 ]
หนังสืออ้างอิง : สงคราม และ สันติภาพ ลีโอ ตอลสตอย ประพันธ์ พลตรีหลวงยอดอาวุธ(ฟ้อน ฤทธาคนี) แปลจากต้นฉบับภาษารัสเซีย ประพต เศรษฐกานนท์ บรรณาธิการ สำนักพิมพ์ศรีปัญญา พิมพ์ครั้งที่ 3 พศ.2546
