![]() ![]() 1. ขณะที่ศตวรรษที่ 19 เพิ่งเริ่มต้น ยุคทมิฬปรากฏขึ้นในประวัติศาสตร์ยุโรป มหันตภัยนี้เคลื่อนตัวด้วยเสียงกองทัพของมหาบุรุษนาม นโปเลียน โบนาปาร์ต มีเพียงรัสเซียกับอังกฤษที่ทำการต่อต้านได้น่าประทับใจ ท้องฟ้าเหนือรัสเซียอากาศแจ่มใส ดวงตะวันส่องแสง นโปเลียนอยู่ไกลออกไป 1,000 ไมล์ และ ถนนสายต่างๆของมอสโคว์ก็ดีเยี่ยมสำหรับขบวนพาเหรด " เป็นภาพที่น่าชม ทหารก็เยี่ยมมากว่ามั้ย ปิแอร์ " เจ้าตระกูลรอสตอฟเปรย " สำหรับขบวนพาเหรดนะ " ปิแยร์ " หมายความว่าไง ? " " จำได้มั้ยผมก็เคยเห็นทหารฝรั่งเศสเดินพาเหรดเหมือนกัน " " อย่าบอกนะว่าพวกเขาเดินได้ดีกว่านั้น " " นำโดยวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในยุโรป " " โบนาปาร์ต เหรอ ? " " โบนาปาร์ต " " กระหายอำนาจ ฆาตรกรโหด ล้มล้างราชวงศ์ " " อนุสาวรีย์เกริกเกียรติ สายลมบริสุทธิ์ " ปิแอร์ว่าต่อ " พลังอำนาจที่ใสสะอาดต่างหาก ถ้า พ่อ คุณได้ยินคุณพูดอย่างนั้นเขาจะว่ายังไง " " พ่อผมกับผมไม่เคยคุยเรื่องแบบนั้น " " เขาเป็นยังไงบ้าง " " หมอบอกว่าเขาจะตายได้ทุกเมื่อ " " คุณไปหาเขาบ้างรึเปล่า " " ผมกำลังรอให้เขาขอร้อง " " ในสวรรค์ทุกอย่างจะเตรียมไว้หมดแล้ว " เจ้าตระกูลรอสตอฟมายืนใกล้ปิแอร์ในช่องหน้าต่างเดียวกัน " ผมเชื่อว่านั่นเป็นข่าวลือ " " นี่บ้านของคุณเมื่อคุณอยากอยู่ และ รอสตอฟ ก็คือครอบครัวของคุณ เมื่อคุณอยากให้พวกเขาเป็น ผมสูบบุหรี่มากเกินไป " นาตาชา ,บุตรีนายรอสตอฟ สาวน้อยอายุ 14 ปีขึ้นมานั่งขอบหน้าต่างถัดไป สายตาจ้องมองการเดินสวนสนามของทหารบนถนนหน้าคฤหาสน์ " สวยมากนะคะ คุณทนได้ไงที่ไม่ไปกับพวกเขา " " ผมทนได้ " " ถ้าฉันเป็นผู้ชาย ฉันคงลงไปที่นั่น ขี่ม้าสีดำน่ากลัว ถือดาบโบกไปมา มันไม่ยุติธรรมเลย ผู้ชายเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้สนุกสนานได้ " เดินมายืนอยู่ข้างปิแอร์ " มีอะไรเหรอนาตาชา " มารดาถาม " คนหนุ่มหล่อๆพวกนั้นกำลังเดินทางไปสู้รบ พวกเขาอาจถูกฆ่าตายได้ " วิ่งกลับมากลางห้องก่อนหยุดนั่งเล่นเปียโน " ไม่ต้องกลัวมาเถอะน่า " นิโคลัส,บุตรนายรอสตอฟเปิดประตูห้องโถงควงภรรยามาสมทบ " นิโคลัส " นาตาชาโผกอดพี่ชาย,นายทหารชุดเต็มยศ " นี่มันอะไรกัน " เขาตั้งตัวไม่ติด " พี่หล่อมากเลยเวลาสวมเครื่องแบบ และพี่ก็จะไปไกลมาก " นาตาชาหลั่งน้ำตาด้วยความปลื้มปิติ " ออสเตรียอยู่ไกลมากเลย หนูดูในแผนที่แล้ว ความโหดเหี้ยมนั่นเป็นเพราะ นโปเลียน " " คนออสเตรียทำสร้อยข้อมือสวยมาก ฉันจะซื้อมาให้เส้นนึง " นิโคลัส " 2 เส้นเลย มันต้องใส่เป็นคู่ " " 2 เส้นก็ได้ " ผละไปก้มลงหอมแก้มมารดา จับมือบิดา " ปิแอร์ คุณคงจำญาติของเราได้ ซอนย่า เธอจะมาพักอยู่กับเรา " นาตาชาจูงมือพี่สะใภ้ " จำได้ ตอนที่ผมเห็นเธอครั้งล่าสุด เธอจะเด็กกว่านี้เยอะ " ปิแอร์ว่า " เด็กผู้หญิงโตเร็ว ปิแอร์ เร็วมากด้วย เขาหล่อดีนะว่ามั้ย แม่กับพ่อมีลูกหล่อๆสวยๆทั้งนั้น คุณได้ยินรึเปล่า เอาล่ะ แถวตรง " นาตาชาเรียก พี่ชายยืนตรงแน่ว อกผายไหล่ผึ่ง " ร้อยตรีเคานต์นิโคลัส รอสตอฟ ฉันขอประดับพี่ด้วยอิสริยาภรณ์ .. ทุกอย่างเลย " นาตาชาสวมสร้อยคอให้ " อย่าหัวเราะเวลาเธอพูดตลกเรื่องทหาร " เพ็ทย่า,น้องชายคนสุดท้องโวย ก่อนนั้นเขาเดินเลียนแบบทหารริมฟุตปาธ " เพ็ทย่า ลูกต้องหัวเราะกับผู้หญิงบ้างนิดหน่อย " บิดาเตือน " นายหล่อมากเลย นิโคลัส ถ้าฉันอายุมากพอก็คงดี " เพ็ทย่า " ต้องถึงเวลานั้นแน่ " ปิแอร์แทรก " ถึงตอนนั้นก็จะไม่มีทหารฝรั่งเศสเหลือให้ฆ่าแล้ว " เพ็ทย่า " ไม่ต้องห่วง จะมีทหารฝรั่งเศสให้ฆ่าอยู่ตลอด โชคดีนะ " ปิแอร์จับมือนิโคลัส " คุณช่างกรุณามาเป็นเกียรติจริงๆ แต่ทำไมคุณไม่สมัครเป็นทหารล่ะ " นิโคลัส " ช่างง่ายซะจริงสำหรับพวกผู้ชาย ตัดสินใจจะทำอะไรสักอย่างก็ทำได้เลย " นาตาชาตัดพ้อ " ถ้าคุณเป็นผู้ชาย คุณจะตัดสินใจทำอะไร " ปิแอร์ " ฉันจะเป็นผู้มีอำนาจยิ่งใหญ่ ฉันจะเป็นรัฐมนตรีที่พระเจ้าซาร์ไว้ใจที่สุด และเขาจะเป็นที่ปรึกษาฉัน และคุณจะนั่งเป็นมือขวาของฉันเวลามีอะไรยุ่งยากเกิดขึ้น มันจะถูกมอบให้คุณเป็นคนตัดสินใจ " นาตาชา " ทำไมต้องเป็นผม " ปิแอร์ " ก็เพราะหัวใจของคุณบริสุทธิ์และคุณก็เป็นคนดี " นาตาชา " พูดได้ดีมาก ลูกพ่อ " นาตาชาได้ยินดังนั้นรีบไปนั่งเคียงข้างออเซาะบิดา " ผมว่าผมกลับก่อนดีกว่า " ปิแอร์จุ๊บมือซอนย่า " ถ้าคุณมีอำนาจแบบนั้นคุณจะทำอะไร " นาตาชา " ผมเหรอ ผมก็คงลังเลใจ ผมต้องไปแล้ว " " ปิแอร์แล้วมาอีกนะ " นายรอสตอฟลุกขึ้นเช็กแฮนด์ " ฉันจะเดินไปส่งที่ประตูค่ะ " นาตาชา " ลาก่อนแล้วมาใหม่ " ปิแอร์ " แล้วมาอีกนะคะ ตอน นิโคลัส ไม่อยู่แม่กับพ่อต้องเหงามากแน่ๆ พวกเขาชอบที่จะเจอคุณ " นาตาชาเดินนำสหายลงบันไดไปชั้นล่าง " แน่นอนผมรักทั้งครอบครัวเลย " ปิแอร์ " ทั้งครอบครัวเลยเหรอ นั่นไม่ง่ายอย่างที่คุณคิดหรอกนะ " " หมายความว่าไง " " มีตามกระแสก็ย่อมมีสิ่งทวนกระแส ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน " " ลาก่อน " ปิแอร์รับหมวกจากคนใช้ตรงประตูหน้าบ้าน " จะไปไหนต่อคะ โดโลคอฟท์ รูมส์ เหรอ " " ใช่ คุณรู้ได้ยังไง " " หน้าต่างมีหู ประตูมีตาน่ะค่ะ ไปเถอะค่ะ ไปท่องราตรีสำมะเลเทเมาน่ารังเกียจของคุณเถอะ " นาตาชาค้อน " ลาก่อน " ปิแอร์ถอยชนประตูหน่อยนึงแล้วจากไป เย็นวันหนึ่งในเดือนกรกฎาคม คศ.1805 คุณนาย แอนนา ปาฟลอฟนา เชแรร์ ,นางสนองพระโอษฐ์ของสมเด็จพระราชินีมาเรีย เฟโอโดรอฟนา ได้เชิญแขกมาประชุมสโมสรสันนิบาตที่คฤหาสน์ นางเปรยกับเจ้าชายวาซีลี,ขุนนางผู้ใหญ่ " ว่าอย่างไร เจ้าชาย เมืองเยนัวก็ไม่ใช่อะไรอื่นไกลคือที่ดินซึ่งเป็นกรรมสิทธิ์ของตระกูล โบนาปาร์ต เท่านั้น นี่แน่ะ ดิฉันขอบอกล่วงหน้าเสียก่อนว่า ถ้าคุณขืนพูดว่าจะมีการสงครามและคุณขืนออกร้อนแทน เจ้าเถรเทวทัตต์ นี่แล้วล่ะก็ ดิฉันจะไม่นับคุณเป็นเพื่อนของดิฉันอีกเลย ไงคะ สบายดีหรือ? เข้าใจว่าคุณคงตกใจใหญ่ เชิญนั่งซิคะ " ต่อมาไม่นานห้องรับรองก็เต็มไปด้วยแขกชั้นสูงจากกรุงเปโทรกราด เฮเลน,บุตรสาวเจ้าชายวาซีลี และ ลีซ่า(หลุยซา) บอลคอนสกี้,ภรรยาอังเดรตั้งครรภ์ได้ 3-4 เดือนก็มาถึงแล้ว ส่วนชายร่างผอมสูงตัดผสั้นเกรียน,สวมแว่นตาคือ บุตรของท่านแม่ทัพเบซูฮอฟในรัชสมัยพระราชินีเยคาเทรินาชื่อว่า ปิแอร์ " ฉันขอบใจเธอมากที่อุตส่าห์มีกะใจมาเยี่ยมคนเจ็บ " คุณนายแอนนากล่าวต้อนรับปิแอร์ และตัดบทเมื่อเขาวิจารณ์เลยเถิดถึงเรื่องการเมือง-การทหาร ชายหนุ่มสุดหล่อรูปร่างทะมัดทะแมงไม่ใช่ใครอื่นไกลคือ เจ้าชายอังเดร บอลคอนสกี้ โผล่เข้ามาในห้องรับแขกด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายชอบกล " คุณเตรียมตัวจะไปสงครามหรือคะ เจ้าชาย " คุณนายแอนนาถาม " ท่านคูตูซอฟ ต้องการให้ผมไปเป็นนายทหารคนสนิทของท่านครับ " อังเดร เจ้าหญิงดรูเบซสะกอยมางานนี้เพื่อฝากฝังโบริซ ,บุตรชายกับเจ้าชายวาซีลี ให้อยู่ในกองพลรักษาพระองค์ภายใต้บัญชาของแม่ทัพ มิคาอิล อิลาริโอโนวิช คูตูซอฟ เจ้าชายวาซีลีไม่อาจปฏิเสธได้เพราะบิดาของเจ้าหญิงก็เคยมีบุญคุณกับเขา ใช้เส้นจนได้ดิบได้ดีในราชการเช่นกัน .. ![]() ![]() " ระวังหน่อย ระวัง " อังเดรประคองปิแอร์ที่โซซัดโซเซเดินลงบันไดคลับ " คุณรังเกียจผมใช่มั้ย แน่ละคุณคงผิดถนัดถ้าไม่เป็นอย่างนั้น การไปอยู่ข้างเตียงพ่อผมที่กำลังจะตาย ตาปรือๆเหม็นเหล้าหึ่ง พ่อผมก็รังเกียจผมเหมือนกัน มันก็ยุติธรรมดี ผมรังเกียจอะไรหลายอย่างเกี่ยวกับเขา โดยเฉพาะผมรังเกียจความจริงที่ว่าเขาไม่ได้แต่งงานกับแม่ผม บางทีถ้าผมไม่ใช่ลูกนอกสมรส ลูกมีบาป พระเจ้า แต่ลูกก็มีข้อแก้ตัวดีๆหลายอย่างกับทุกอย่างนั่น อังเดร คุณยังรังเกียจผมรึเปล่า " ปิแอร์เมามายคร่ำครวญ " คุณไม่สมกับเป็นตัวของคุณเองเลย คุณไม่ได้ทำให้สิ่งดีที่สุดในตัวคุณบรรลุผล เป็นใครสักคน ? " " ปริศนามันเริ่มตรงนั้นแหละ เป็นใครสักคน เป็นอะไรล่ะ ผมเป็นใคร ? ผมคือ เคานต์เบซูฮอฟ คนต่อไป ลอร์ดของคฤหาสน์กับที่ดินกว้างใหญ่ และตำแหน่งหน้าที่รับผิดชอบที่กำหนดตายตัวไว้แล้วเหรอก็ไม่เชิง พ่อผมรับรู้ไม่ได้ซะทีเดียวว่าผมเป็นลูกของเขาพอๆกับผมไม่ใช่ลูกของเขา นั่นทำให้ทุกคนไม่สบายใจรวมทั้งผมด้วย " " คุณต้องมุ่งหวังบางอย่างอยู่แน่ " อังเดร " ใช่ ผมเห็นด้วย ทุกเช้าเวลาผมตื่นขึ้นมา ผมขยะแขยงตัวเองกับสิ่งที่ผมทำไปในคืนก่อน ผมบอกกับตัวเองว่า วันนี้ไม่เหมือนเดิม ถ้าผมปวดหัวมากพอ ผมจะพูดว่า ปิแอร์ วันนี้นายต้องก้าวไปสู่การเป็นนักบุญ ผมแวะเข้าไปในคลับดูคนเล่นไพ่ สั่งน้ำดื่มแก้วเดียวเพื่อพิสูจน์ว่าผมปฏิเสธความยั่วยวนได้เยี่ยมแค่ไหน แล้วก็มีคนมาพูดว่า ว้อดก้าอีกแก้วเดียว ปิแอร์ เช้าวันรุ่งขึ้นผมยิ่งปวดหัวหนักขึ้น กระเป๋าผมว่างเปล่าเบาหวิว " " ต้องมีอะไรสักอย่างสิที่คุณอยากทำ " อังเดร " ผมอยากค้นพบ ? " " ค้นพบอะไร " " ทุกอย่าง ผมอยากค้นพบว่าทำไมผมรู้ว่าอะไรถูกต้องแต่ก็ยังทำสิ่งที่ผิดๆอยู่ ผมอยากค้นพบว่าทำไมผู้ชายถึงไปสงคราม และลึกๆในใจพวกเขาพูดว่ายังไงเวลาพวกเขาสวดมนต์ ผมอยากค้นพบว่าผู้ชายกับผู้หญิงรู้สึกยังไงเวลาพวกเขาพูดว่า รัก มีสิ่งที่ทำให้ผมไม่ว่างเยอะเลย เข้าใจคนอย่างผมน่ะมันยาก " " ทุกอย่างชัดเจนสำหรับคุณมาก คุณรู้ว่าคุณต้องการอะไร " " ถูกต้อง คุณต่างกับผม คุณเรียนแล้วรู้กระจ่างแจ้ง ผมเรียนแล้วผมสับสน คุณรักคุณก็แต่งงาน คุณเชื่อคุณก็กระทำ มีสงครามคุณก็ไปรบ " " ถ้าผมยอมรับการพรรณนาของคุณ " " คุณยอมรับ " " ให้ผมบอกมั้ยว่าคุณเข้าใจผิดแค่ไหน " " ผมรู้ว่าคุณไม่เข้าใจผิด " " รู้มั้ยทำไมผมถึงไปสงคราม เพราะผมคิดว่า นโปเลียน เป็นปีศาจร้ายเหรอ เพราะผมเชื่อว่าเราควรสู้รบสงครามออสเตรียที่อยู่ไกลตั้ง 2,000 ไมล์เหรอ เพราะรัสเซียเป็นชาติที่ยิ่งใหญ่ขึ้นหลังสงครามยุติเหรอ " " งั้นทำไมล่ะ " ปิแอร์ซักต่อ " เพราะผมแต่งงานกับผู้หญิงที่สวย น่ารักที่สุดในมอสโคว์ และผมก็ทนไม่ได้น่ะสิ อย่าแต่งงานเด็ดขาดปิแอร์ หรือแต่งเมื่อคุณแก่(เจอไม้งามเมื่อยามขวานบิ่น) และไม่มีประโยชน์อะไร หรือเมื่อทุกอย่างที่ดีๆในตัวคุณจะสูญเสียไป คุณจะสิ้นเปลืองตัวเองไปกับสิ่งไร้ค่า ใช่ อย่ามองผมแบบนั้น คุณพูดถึงอาชีพของโบนาปาร์ต ถ้าโบนาปาร์ตแต่งงานตั้งแต่ยังหนุ่ม เขาก็ยังคงยากจน หิ้วกระเป๋าถือของภรรยา เชิญพวกวิ่งเต้นไปที่บ้านเขาเพราะภรรยาของเขากระสันอยากถูกเชิญไปงานเลี้ยงระดับไฮโซ " อังเดรไปเป็นเพื่อนปิแอร์ ณ คฤหาสน์ตระกูลเบซูฮอฟ พอไปถึงกลุ่มคนที่รอคอยอย่างกระวนกระวายใจที่นั่นมีสีหน้าเย็นชาต่อปิแอร์ " เจ้าชายอังเดร " หญิงสาวทักทายแขก " เจ้าหญิงเฮเลน " อังเดรจุ๊บมือตามมารยาท " คุณบอกพี่ชาย(อนาโตลี)ฉันรึเปล่าว่าเรารอเขาอยู่ " หญิงสาวไม่เห็นปิแอร์อยู่ในสายตา " บอกครับ " " แล้วเขาไม่มาเหรอ " " ผมเชื่อว่าไม่มาครับ " " ขอบคุณค่ะ " " เขาเป็นยังไงบ้าง เจ้าชายวาซีลีี่ " อังเดรย้อนถามบ้าง " บาทหลวงอยู่กับเขาแล้ว พวกเขากำลังทำพิธีชะโลมน้ำมันให้เขา " หันมากล่าวกับปิแอร์บ้าง " เขาถามหาคุณ หวังว่าคราวนี้คุณคงอยู่ในสภาพที่เหมาะจะเจอเขานะ ตามผมมาสิ " เจ้าชายวาสิลี่,ญาติผู้พี่ผู้น้องเปรย " ไปสิผมจะรอคุณอยู่ตรงนี้ " อังเดร " เชิญครับคุณปิแอร์ " พ่อบ้านก้มลงใกล้ใบหน้าผู้ป่วย เขายังมีลมหายใจและยังไม่วายชนม์จึงเอากล่องไม้วางในอุ้งมือ หันมากล่าวกับบุตรนอกสมรส " เขาอยากให้คุณจูบลาเขา " ปิแอร์ซุกศีรษะสะอื้นไห้คาฝ่ามือบิดาซึ่งเบิกตาโพลงมองเขาด้วยความปลื้มปิติก่อนสิ้นใจ " นี่สำหรับคุณ ตอนนี้เขาอยากหลับแล้ว " พ่อบ้านวาดมือเครื่องหมายกางเขน เดินนำบาทหลวงและปิแอร์ออกมาห้องโถง " ปิแอร์ " อังเดรปลอบ " ช้าเกินไปในวาระสุดท้ายเขารักผม ช้าเกินไป เขาให้นี่ไว้ " อังเดรเปิดกล่องหยิบกระดาษในนั้นขึ้นมา " จดหมายถึงพระเจ้าซาร์ ฉบับของคุณ ปิแอร์ " " เปิดอ่านทีซิ " ปิแอร์ใคร่รู้เช่นเดียวกับเจ้าชายวาซีลีกับเจ้าหญิงเฮเลนต่างขยับเข้าใกล้ " พ่อของคุณอยากให้คุณรู้ว่าในจดหมายของเขาถึงพระเจ้าซาร์ เขาขอให้ยอมรับคุณเป็นลูกเขาถูกต้องตามกฎหมาย และสถาปนาเป็น เคานต์เบซูฮอฟ คนต่อไป ทายาทคนเดียวที่ได้ทรัพย์สินทั้งหมดของเขา " อังเดรว่า " จงเป็นคนดีนะ จงเป็นคนดีของบรรพบุรุษ เราทำบาปบ่อยครั้งแค่ไหน เราหลอกลวงมากแค่ไหน และก็เพื่ออะไร? ทุกอย่างจบสิ้นภายใต้ความตาย จูบพี่ของลูกสิ เฮเลน เขาเกิดใหม่อีกครั้งแล้ว กอดเขา อวยพรให้เขาสบายดี " เจ้าชายวาซีลีสบตากับบุตรีด้วยความผิดหวัง พลันเปลี่ยนท่าที เอเลนหอมแก้มปิแอร์ น้ำตาหยดแหมะ ช่างมารยาเหลือร้ายในสายตาอังเดร ก็แค่อยากได้มรดกเท่านั้นเอง .. ![]() ![]() ![]() " ดีจริงๆที่เราได้กลับมอสโคว์ หลังจากสามอาทิตย์ในชนบทผมลืมตาแทบไม่ขึ้นเลย .. แต่มันก็เป็นการเดินทางที่คุ้มค่าว่ามั้ยปิแอร์ " เจ้าชายวาซีลี
" คุ้มค่ามากทีเดียว " ปิแอร์จับมือเจ้าหญิงเฮเลน หล่อนทำทีเอียงอาย ปิแอร์มองออกไปนอกหน้าต่างรถม้าเห็นท่าเรือจึงหยุดขบวน " ผมจะลงไปดูว่าเราต้องรอนานแค่ไหน คิดว่าไม่น่าจะนาน " " ไม่ต้องรีบหรอกค่ะ พ่อจะได้งีบหลับนานขึ้นอีกหน่อย " เฮเลน " อังเดร " ปิแอร์เห็นสหายรักเดินขึ้นมาจากท่าน้ำ " ปิแอร์คุณจะไปไหน บ้านพ่อคุณเหรอ " " ใช่ คุณล่ะ มีข่าวอะไรบ้าง " " มาคนเดียวเหรอ " " เปล่า เจ้าชายวาซีลีมากับผมและก็ลูกสาวของเขาด้วย เราตรวจดูคฤหาสถ์กับที่ดินของผมแล้วมันใหญ่มากและก็โบราณด้วย ตอนนี้ผมเป็นเคานต์เบซูฮอฟเต็มตัวแล้ว ผมต้องทำอะไรสักอย่างให้สาสมกับตำแหน่ง " ปิแอร์เขื่อง " มิน่าล่ะคุณถึงไปกันได้กับเจ้าชายวาซีลีและเฮเลน " อังเดรว่า " เจ้าชายวาซีลีช่วยผมเรื่องงานบริหาร " " แน่นอน ไปทักทาย ลีซ่า,ภรรยาผมเถอะ เธอทรมานกับการติดแหง็กอยู่ในชนบทเสียนาน " อังเดร " เฮเลนชอบชนบทเธอถึงได้มาด้วยกับผม " ปิแอร์ " แน่นอน " อังเดร " เด็กๆไปเล่นที่อื่นไป " เจ้าชายวาซีลี " คุณอยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้ว " เฮเลน " นานมาก หลายเดือนมากทีเดียวภายหลังจากคลอดลูก (เฮเลนส่งยาดมให้แต่เธอปฏิเสธ เจ้าชายวาซีลีรับไปแทน แก่แล้วจะเป็นลม)ไม่ค่ะ ขอบคุณ อังเดรจะไปพรุ่งนี้ เขาคิดว่าฉันอยู่ที่นี่ดีกว่าอยู่คนเดียวในมอสโคว์ " ลีซ่า,ภรรยาอังเดรบอกความในใจ " คุณรู้สึกยังไงกับมันคะ " เฮเลน " ฉันกลัวค่ะ " " แต่คุณถึงกับยอมหมกตัวเองอยู่ที่นี่เหรอ " " อังเดรอยากให้ฉันอยู่ค่ะ " " ถ้าเป็นฉัน ฉันคงหาอะไรสักอย่างทำฆ่าเวลา " " ฉันก็คิดอย่างนั้นแต่เราต่างกันนี่คะ " ลีซ่าถักนิตติ้งต่อ " ใช่แล้ว " " คุณขอเธอแต่งงานรึยัง " อังเดร " ยัง " ปิแอร์ตอบตามตรง " คุณจะขอรึเปล่า " " ผมก็ยังไม่รู้ " " อยากได้คำแนะนำมั้ย " " ในเรื่องอื่น อังเดร ไม่ใช่เรื่องนี้ " " ก็ได้ " พลเอก นิโคไล อันเดร์เยวิช บอลคอนสกี้ หรือตามที่สโมสรสันนิบาตตั้งฉายาท่านว่า พระเจ้าแผ่นดินปรัสเซีย(เยอรมัน) ถูกเนรเทศมาอยู่ชนบท,เมืองลือซือ กอรือ ห่างจากกรุงมอสโคว์ราว 200 กม. ในรัชกาลของพระเจ้าปาเวล ตั้งแต่นั้นมาท่านก็เก็บตัวไม่ย่างกรายเข้าเมืองหลวงอีกเลยถึงแม้จะได้รับพระราชทานอภัยโทษ คติพจน์ประจำตัว " ในมนุษย์โลกของเรา มีสิ่งที่ควรระลึกถึงอยู่ 2 อย่างคือ ทางที่เลวคือ ความโลภ และ ความหลง หนึ่ง ส่วนทางที่ดีคือ สัจจะ(การทำจริง) และ ปัญญา หนึ่ง " " อังดร ลีซ่า " แมรี่โผกอดอังเดรแล้วหอมแก้มลีซ่าต่อ " เราคิดว่าจะไม่มาซะแล้ว ลีซ่าคุณสวยมากเลย " " คุณก็เหมือนกันแมรี่ " " ไม่หรอก ฉันเป็นแค่ผู้หญิงชนบท .. จริงรึเปล่าที่เขียนในจดหมายว่าพักอยู่แค่คืนเดียวน่ะ " กระเซ้าพี่ชาย " จริงสิ " อังเดร " ลีซ่า พูดกับเขาหน่อยให้เขาอยู่ต่อเถอะ " " ฉันพยายามแล้ว " ลีซ่าก็ท้อแท้เหมือนกัน " ลีซ่าเหนื่อยมาก เธอควรจะพักผ่อน .. ว่าไง " ตอนท้ายอังเดรหันไปถามบ่าวรับใช้ประจำบ้าน " พ่อท่านอยากพบคุณชายเดี๋ยวนี้ครับ " " ขอบใจ ขึ้นไปข้างบนดีกว่าลีซ่า งั้นคุณจะได้เจอเขา(บิดาอังเดร)ตอนอาหารเย็น " " มาสิจ๊ะ " แมรี่ชวนลีซ่าเข้าครัว " นักรบมาแล้ว นี่คือ บอลคอนสกี้ ที่จะพิชิต นโปเลียน สบายดีเหรอลูกพ่อ " " ผมสบายดีครับ สุขภาพพ่อเป็นยังไงบ้าง " " เหมือนเดิมลูก เหมือนเดิม คนโง่เท่านั้นที่ป่วย ลูกก็รู้จักพ่อดีว่าไม่เคยอยู่ว่างตั้งแต่เช้ายันค่ำ กินน้อย แน่นอนพ่อสบายดี " " ขอบคุณพระเจ้า " " พระเจ้าไม่เกี่ยวอะไรด้วยหรอก " ชายชราหมุนเพลาจักรเย็บผ้าต่อ " สักครู่นะอังเดร ได้โปรด อย่าปฏิเสธนะ " " มันคืออะไรเหรอ " " พ่อของพ่อเคยนำมันติดตัวไปด้วยในสงครามทุกครั้งของเขา " " ถ้ามันไม่หนักเกินไป และก็จะไม่ทำให้คอหักนะ " " สัญญาสิว่าจะไม่ถอดมันออก สัญญาสิ " ลีซ่าสวมสายสร้อยมีเหรียญอันใหญ่คล้องคอคนรัก " สัญญา " " จูบพ่อตรงนี้ " อังเดรจูบโหนกแก้มบิดา " ขอบใจนะลูก " " พ่อขอบคุณผมทำไมครับ " " ก็ที่ลูกทำหน้าที่ของลูก ไม่ให้ตัวเองผูกติดกับชายผ้ากันเปื้อนของผู้หญิง กองทัพมาก่อนทุกสิ่ง ขอบใจมาก ขอบใจ .. " " เรื่องภรรยาผมครับ พ่อ .. " " ภรรยาของลูก ว่ามาสิ " " พอสิ้นสุดการกักตัวเธอแล้ว ให้เธอกลับไปหาหมอที่มอสโคว์ " " หมอเหรอ? " " ไม่มีใครฝืนธรรมชาติได้ แต่พวกเขาบอกสิ่งต่างๆกับเธอ และเธอก็ฝันน่ากลัวครับ " " ก็ได้ ก็ได้ เอานี่(จดหมาย)ให้ ไมเคิล คูตูซอฟ นะ เราเคยเรียนด้วยกัน เขาไม่ใช่คนที่ฉลาดนักแต่ก็ไม่เป็นไร พ่อเขียนบอกเขาให้กันลูกอยู่ห่างๆกองบัญชาการไว้ มันเป็นที่ๆไม่ดี บอกเขาว่าพ่อระลึกถึงเขาและก็ชื่นชมเขา เอาล่ะลาก่อน (อังเดรก้มลงจูบมือบิดา) จำไว้นะเจ้าชายอังเดร ถ้าพวกเขาฆ่าลูก มันจะทำให้พ่อเสียใจ แต่ถ้าลูกไม่ทำตัวสมกับเป็นลูกของ นิโคไล บอลคอนสกี้ มันจะแย่กว่านั้น พ่อจะละอายใจ " " พ่อไม่จำเป็นต้องพูดอย่างนั้นกับผมหรอกครับ ผมก็อยากขอร้องพ่อเหมือนกัน ถ้าผมถูกฆ่าตายและผมมีลูกชาย อย่าให้ใครมาพรากเขาไปจากพ่อ ให้เขาเติบโตอยู่กับพ่อที่นี่นะครับ " ชายชราพยักหน้า " ลูกจะมัวรออะไรอยู่อีก เราบอกลากันแล้ว ไปสิ ไป " " อังเดรจะไปแล้วเหรอ อย่าไปเลยนะ อย่าทิ้งฉันไว้ที่นี่ ฉันจะต้องว้าเหว่มากแน่ๆ " ลีซ่ากอดแขนรั้งตัวสามีไว้ " ผมจะให้คุณอยู่ที่นี่กับพ่อผมและแมรี่ " " อยู่ถึงพรุ่งนี้ก่อนสิ อยู่อีกวันนึงนะ " ลีซ่าฟูมฟาย " ผมอยู่ไม่ได้ ลีซ่า คุณก็รู้ " " คุณยินดีที่จะไป คุณยินดีที่จะกำจัดฉัน อังเดร อังเดร " ร่างนางอ่อนระทวยหมดเรี่ยวแรง " ลาก่อน แมรี่ " อังเดรประคองลีซ่านั่งคอพับคออ่อนบนเก้าอี้ " แคทย่าไปเอายาดมมาซิ " น้องสาวอังเดรบอกสาวใช้เมื่อเห็นว่าพี่สะใภ้สลบไสลในวงแขน ![]() ![]() next chapter >> chapters [ 1 ] [ 2 ] [ 3 ] [ 4 ] หนังสืออ้างอิง : สงคราม และ สันติภาพ ลีโอ ตอลสตอย ประพันธ์ พลตรีหลวงยอดอาวุธ(ฟ้อน ฤทธาคนี) แปลจากต้นฉบับภาษารัสเซีย ประพต เศรษฐกานนท์ บรรณาธิการ สำนักพิมพ์ศรีปัญญา พิมพ์ครั้งที่ 3 พศ.2546 |