...10 ปี ต่อมา...
     ป้าเพ็ตทูเนียเคาะประตูห้องใต้บันไดปลุกแฮร์รี่รีบตื่น ส่วนดัดลี่ย์ ลูกพี่ลูกน้องช่วยผสมโรงโดยวิ่งขึ้น วิ่งลงบันได แล้วกระโดดขย่มจนฝุ่นร่วงลงมา
     " ตื่นเร็ว น้องเอ๋ย เราจะไปเที่ยวสวนสัตว์กัน "
     แฮร์รี่ปัดฝุ่นงัวเงียลุกขึ้น
     " โอ้มาแล้ว เจ้าของวันเกิด สุขสันต์วันเกิดจ้ะลูก " ลุงเวอร์นอนยิ้มแก้มแทบปริให้ดัดลี่ย์,ลูกชายร่างตุ้ยนุ้ย น่ารักยิ่งกว่าเด็กคนใดในสายตาแก ทำเสียงเขียวใส่แฮร์รี่ " ทำอาหารเร็วสิ อย่าให้อะไรไหม้อีกล่ะ "
     " ครับลุงเวอร์นอน "
     " ฉันอยากให้ทุกสิ่งดีเลิศ " ป้าเพ็ตทูเนียปิดตาลูกชาย " สำหรับวันพิเศษของดัดลี่ย์ " หันไปแว้ดแฮร์รี่ " เร็วเข้าสิ เอากาแฟมาเสิร์ฟด้วย "
     เธอเปิดมือให้ดัดลี่ย์ดูกล่องของขวัญวางเต็มโต๊ะไปหมด ดัดลี่ย์ไม่พอใจที่ปีนี้ได้เพียง 36 ชิ้น น้อยกว่าเดิม แม้ว่าลุงเวอร์นอนจะพูดปลอบใจว่า มีบางกล่องใหญ่กว่าปีที่แล้ว ดัดลี่ย์ทำท่างอแง
     " เอาอย่างี้ดีกว่านะ ตอนเราออกไปข้างนอก แวะซื้อของขวัญอีก 2 อย่างให้ลูกดีมั้ยจ๊ะ วันนี้ต้องเป็นวันเกิดที่วิเศษสุดสำหรับลูกเลย "
     ก่อนแฮร์รี่จะก้าวขึ้นรถตามป้าเพ็ตทูเนีย และดัดลี่ย์ ลุงเวอร์นอนขู่ว่า
     " ฉันขอเตือนไว้นะ ห้ามมีลูกเล่นใดๆ ไม่ว่าอะไร ไม่งั้นแกอดอาหารทั้งอาทิตย์แน่ ขึ้นรถ "

     บ้านสัตว์เลื้อยคลาน,Reptile House ที่คอกงูเหลือมมีกระจกใสกั้นผู้ชม ดัดลี่ย์เห็นมันนอนนิ่งจึงคิดแหย่ให้ตื่น ลุงเวอร์นอนเคาะกระจก แฮร์รี่รำคาญบอกว่าไม่เห็นหรือไงงูนอนหลับอยู่ ดัดลี่ย์เดินหนีด้วยความเบื่อหน่าย
     " ขอโทษแทนเขาด้วย " แฮร์รี่พูดกับงูเหลือม " เขาไม่เข้าใจว่าเป็นยังไงที่ต้องทนอุดอู้อยู่บนพื้นทั้งวัน เฝ้ามองหน้าตาบู้บี้ของคนที่เข้ามาดูนาย ..นายได้ยินหรือ?"
     งูส่ายหัว
     " นายมาจากพม่าใช่มั้ย ที่นั่นเป็นยังไง นายคิดถึงครอบครัวหรือเปล่า? "
     งูโบ้ยไปทางป้ายเขียนว่าสืบพันธุ์ในที่กักขัง, Bred in Captivity
     " อ๋อ งั้นเหรอฉันก็ไม่เคยพบหน้าพ่อแม่เหมือนกัน "

     ดัดลี่ย์วิ่งหน้าตาตื่นกลับมาบอกพ่อแม่ว่า งูเหลือมตื่นนอนแล้ว กระแทกแฮร์รี่ล้มลงจนเขารู้สึกโกรธ กระจกกั้นพลันอันตรธานหายไป ดัดลี่ย์เสียหลักตกลงไปแอ่งน้ำเล็กๆอยู่ในคอกแทน เจ้างูยักษ์กล่าวขอบใจแฮร์รี่ เด็กๆทุกคนต่างร้องไห้,ตกใจกลัว เมื่อมันเลื้อยผ่านทางออก ดัดลี่ย์เคาะกระจกเรียกแม่มาช่วย
     " ลูกรักจ๋า เข้าไปอยู่ในนั้นได้ยังไงหือ "
     แฮร์รี่หัวเราะชอบใจ ลุงเวอร์นอนทำตาเขม่น ป้าเพ็ตทูเนียเอาผ้าห่มคลุมตัวดัดลี่ย์กลับบ้านรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า ลุงเวอร์นอนจิกหัวแฮร์รี่ถามว่าเกิดอะไรขึ้น
     " ผมไม่รู้ สาบานได้ จู่ๆกระจกก็หายวับไปกับตาเหมือนมีเวทมนตร์ "
     " เวทมนตร์คาถามีที่ไหนกัน..! "
     ลุงเวอร์นอนปิดประตูขังแฮร์รี่ไว้ในห้องใต้บันไดด้วยความโกรธ..

     วันหนึ่งนกฮูกร่อนจดหมายลงมา แฮร์รี่เก็บมาอ่านเพราะจ่าหน้าซองถึงเขา คุณ ฮ.พอตเตอร์ ห้องใต้บันได เลขที่ 4 ซอยพรีเว็ต ลิตเติ้ลวิงจิง เซอร์รี่ย์ แฮร์รี่เลิกคิ้วประหลาดใจ
     " พ่อดูมีจดหมายถึงแฮร์รี่ " ดัดลี่ย์ร้องโหวกเหวกแย่งจดหมายไป
     " เอาของฉันมานะ "
     " ใครจะเขียนมาหาแก " ลุงเวอร์นอนเยาะเย้ย
     วันต่อมามีจดหมายถึงแฮร์รี่อีก 2 ฉบับ ถูกลุงเวอร์นอนฉีกทิ้งตามเคยพร้อมกับปิดตู้ไปรษณีย์ ขณะเขาจะไปทำงานตอนเช้าก็พบนกฮูกหลายตัวยืนเกาะหลังคารถ รอบๆมีจดหมายทิ้งไว้ 5 ฉบับ ลุงเวอร์นอนจัดการเอาไปเผาไฟ แฮร์รี่ได้แต่ทำตาเศร้าปริบๆ เมื่อถึงวันอาทิตย์ดูเหมือนลุงเวอร์นอนจะโล่งใจคิดว่าไปรษณีย์หยุดบริการ จะไม่มีจดหมายส่งมารบกวนประสาท แฮร์รี่เห็นนกฮูกบินผ่านหน้าต่าง จึงเปิดม่านมองดูที่ลานหน้าบ้านพบนกฮูกมากมายหลายตัวเต็มไปหมด มีจดหมาย 1 ฉบับร่อนลงมาจากปล่องไฟเตาผิง จากนั้นก็ทะลักพรั่งพรูไม่หยุดเป็นกระตั๊ก
     " แม่บอกให้มันหยุดซะที หยุดมันสิ เกิดอะไรขึ้นครับแม่ " ดัดลี่ย์ตกใจกลัว      แฮร์รี่กระโดดฉวยจดหมายที่ปลิวว่อนมาได้ 1 ฉบับ กำลังจะเอาไปอ่านในห้องใต้บันได แต่ถูกลุงเวอร์นอนแย่งกลับ
     " จดหมายของผมนะ " แฮร์รี่โวยวาย
     " พอกันทีเราอยู่ไม่ได้แล้ว หนีไปไกลๆในที่ไม่มีใครหาเจอ " ลุงเวอร์นอนระงับอารมณ์ไม่อยู่
     " พ่อเป็นบ้าไปแล้วใช่มั้ยครับ " ดัดลี่ย์ทำท่าคล้ายจะร้องไห้ มีป้าเพ็ตทูเนียนั่งปลอบอยู่ใกล้ๆ

     ณ เกาะร้างกลางทะเลแห่งหนึ่ง
     สุขสันต์วันเกิดแฮร์รี่ เจ้าตัวเขียนอักษรบนฝุ่นทรายที่พื้น
     " อธิษฐานซะแฮร์รี่ " เขาพูดกับตัวเองแล้วเป่าทรายขณะเวลาเพิ่งผ่านเที่ยงคืน
     เสียงทุบประตูโครมคราม ฟังเสียงดูน่ากลัวเข้ากับบรรยากาศฝนฟ้าพายุคะนองยามค่ำคืน
     " ใครน่ะ " ลุงเวอร์นอนถือปืนลูกซองเดินออกมาจากห้องนอน
     " ขอโทษทีนะ " แฮกริดพังประตูเดินเข้ามา จากนั้นยกบานประตูปิด
     " ผมขอให้คุณออกไปเดี๋ยวนี้ คุณกำลังบุกรุก " เล็งปากกระบอกปืนยาวไปที่ชายร่างยักษ์
     " หุบปากเดอร์สลี่ย์ ไอ้ประสาท " หักปลายกระบอกปืน กระสุนจึงลั่นทะลุหลังคา
     " เราไม่ได้เจอกันตั้งแต่เธอยังแบเบาะแฮร์รี่ แต่เธอตัวโตขึ้นกว่าที่ฉันคิดโดยเฉพาะตรงพุง "
     " ผมไม่ใช่แฮร์รี่ " ดัดลี่ย์ตื่นตระหนก

     " ผมเอง " แฮร์รี่ก้าวออกมาจากมุมมืด
     " ต้องเป็นเธอแน่ ฉันมีอะไรมาให้ ฉันคงนั่งทับมันไปนิดหน่อย แต่คิดว่ารสชาติคงดีเหมือนเดิม ทำเองนะเนี่ยแต่งหน้าด้วย เค้กสุขสันต์วันเกิด " แฮกริดมอบขนมเค้กให้แฮร์รี่
     " ขอบคุณครับ "
     " เธอไม่ได้อายุครบ 11 ขวบทุกวันนี่นาใช่มั้ย " เขาดึงร่มออกมาจุดไฟเตาผิงให้อุ่นขึ้น
     " ขอโทษครับคุณเป็นใครกัน "
     " รูเบอัส แฮกริด ผู้รักษากุญแจ และ แผ่นดินฮอกวอตส์ แน่นอนเธอต้องรู้เรื่องของฮอกวอตส์ใช่มั้ย? "
     " เปล่าครับ "
     " เธอไม่เคยสงสัยหรือว่าพ่อกับแม่เรียนมาจากไหน "
     " เรียนอะไรครับ " แฮร์รี่ฉงน
     " เธอเป็นพ่อมดแฮร์รี่ พนันได้ว่าเธอน่ะชั้นหนึ่ง ถ้าได้ฝึกหัดซะหน่อย "
     " ไม่ คุณคงเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้เป็นพ่อมดคือว่าผมเป็นแฮร์รี่..แค่แฮร์รี่ธรรมดา "
     " เธอเคยทำให้อะไรเกิดขึ้นบ้างมั้ย อะไรที่เธออธิบายไม่ได้ เวลาเธอโกรธหรือกลัว " แฮกริดเฉลย ส่งจดหมายให้แฮร์รี่เปิดอ่าน

     ถึงคุณพอตเตอร์
เราขอแจ้งให้ทราบว่าคุณได้เข้าศึกษาที่โรงเรียนพ่อมดแม่มด และเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์
     " เขาจะไม่ไปที่นั่น ผมขอบอก เราจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องเหลวไหลอีก " ลุงเวอร์นอนคัดค้าน
     " ลุงรู้ ลุงรู้มาตลอดแต่ไม่เคยบอกผมเลย " แฮร์รี่ครวญ
     " ใช่แล้วเรารู้ แกจะไม่เป็นได้ไง ในเมื่อน้องสาวของฉันก็เป็นอย่างนั้น พ่อแม่ของฉันปลื้มใจเหลือเกิน วันที่เธอได้รับจดหมาย เรามีแม่มดอยู่ในครอบครัวเรา ยอดไปเลย ฉันเป็นคนเดียวที่เห็นเธออย่างที่เป็นจริง ..คนบ้า แล้วพอเธอเจอเจ้าพอตเตอร์จากนั้นก็มีแก ฉันรู้เลยว่าแกก็ต้องประหลาดเหมือนกัน เธอทำเรื่องจนตัวเองโดนระเบิด แล้วเราก็ต้องรับเลี้ยงแกต่อไง " ป้าเพ็ตทูเนียระบายความอัดอั้นตันใจ
     " ป้าบอกพ่อกับแม่ผมตายเพราะถูกรถชน " แฮร์รี่แย้ง
     " ถูกรถชน?" แฮกริดทวนคำ "รถชนเนี่ยนะจะฆ่าลิลลี่กับเจมส์ พอตเตอร์ได้ "
     " เราก็ต้องหาทางออกสิ " ลุงเวอร์นอนขอความเห็นใจ
     " ไม่เอาไหนเลย ที่กุเรื่องบ้าๆนี่..! " แฮกริดร้องลั่น
     " เขาไปไหนไม่ได้นะ " ลุงกับป้าพยายามห้าม

     " มักเกิ้ลตัวอย่างแกใช่มั้ยที่จะหยุดเขา "
     " มักเกิ้ล? " แฮร์รี่สงสัยคำนี้
     " พวกไร้เวทมนตร์ " แฮกริดอธิบาย " เด็กคนนี้ได้รับการจารึกไว้ตั้งแต่เกิด เขาจะได้เรียนในโรงเรียนพ่อมดแม่มดชั้นยอด และจะอยู่ในความดูแลของอาจารย์ใหญ่ที่ดีที่สุดของฮอกวอตส์ อัลบัส ดัมเบิลดอร์ "
     " ฉันไม่ยอมจ่ายให้พวกงี่เง่าสอนเล่นกลสั่วๆแน่ " ลุงเวอร์นอนยืนกราน
     " อย่าได้ดูหมิ่น อัลบัส ดัมเบิลดอร์ ต่อหน้าฉันเด็ดขาด " พลางใช้ปลายร่มสีแดงชี้ไปที่ก้นดัดลี่ย์ ซึ่งกำลังหิวขโมยทานเค้กของแฮร์รี่อย่างมูมมาม พลันมีหางหมูน้อยๆงอกออกมาจากก้นเขา ป้าและลุงตกใจ แฮร์รี่หัวเราะขบขัน ส่วนดัดลี่ย์ร้องจ๊ากเสียงหลง แฮกริดหันมาทางแฮร์รี่ " จะเป็นการดีมากถ้าเธอไม่บอกใครที่ฮอกวอตส์เกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้เวทมนตร์คาถา เราชักช้าเสียเวลาแล้วล่ะ ไปกันดีกว่า นอกจากเธออยากจะอยู่ต่อ "
     แฮกริดง้างประตูเปิดออก แฮร์รี่ติดตามเขาไป...

    next chapter >>