![]() |
1.
![]() " ผมน่าจะรู้ยังไงคุณก็ต้องมา ศจ.มักกอนนากัล " ชายชราพูดกับแมวที่นั่งตัวแข็งทื่อบนกำแพงหินเย็นเฉียบ " สวัสดี ศจ.ดัมเบิลดอร์ " แมวกลายร่างเป็นหญิงชราสวมชุดคลุมสีดำ " ข่าวนั่นจริงมั้ยอัลบัส " " เกรงว่าจะจริง เป็นทั้งเรื่องดีและร้าย " " แล้วเด็กล่ะ " ศจ.มักกอนนากัล กังวล " แฮกริดจะเป็นคนพามา " กระนั้นเธอก็ไม่ไว้ใจที่มอบหมายภารกิจสำคัญให้แฮกริด ศจ.ดัมเบิลดอร์ถึงกับเอาชีวิตเป็นเดิมพัน สักพักมอเตอร์ไซคล์คันเขื่องก็ลอยละลิ่วจากฟากฟ้า ลงมาจอดเบิ้ลเครื่องบรื๋นๆอยู่ใกล้ๆทั้งคู่ ชายร่างยักษ์ขับมาทักทายคนรอคอย " ศจ.ดัมเบิลดอร์ ศจ.มักกอนนากัล " " ไม่มีปัญหานะแฮกริด " " เจ้าตัวเล็กผล็อยหลับไป ตอนเรากำลังผ่านบริสตัล อย่าทำเขาตื่นล่ะ รับเขาหน่อย " ยื่นทารกน้อยในห่อผ้าห่มให้ทั้งคู่ ![]() " นี่เป็นครอบครัวเดียวที่เขามี " ศจ.ดัมเบิลดอร์ย้ำ " เด็กนี่จะมีชื่อเสียงไม่มีเด็กคนไหนในโลกไม่รู้จักชื่อเขา" " ถูกต้อง " แฮกริดเห็นด้วย " เขาจึงต้องเติบโตในที่ห่างไกลเราเข้าไว้ " ศจ.ดัมเบิลดอร์กล่าวต่อ " จนกว่าเขาจะพร้อม " วางเด็กลงหน้าธรณีประตู แฮกริดร่ำไห้ " แฮกริดแค่ร่ำลากันชั่วคราวเท่านั้น " ศจ.ดัมเบิลดอร์เตือน แล้วแนบจดหมายซุกในห่อผ้าห่มใต้ทารก จ่าหน้าถึงนายและนางเดอร์สลี่ย์ Mr.and Mrs.V.Dursley 4 Privet Drive Little Whinging Surrey " โชคดี แฮร์รี่ พอตเตอร์ " เขากล่าวอวยพรทารกผู้มีแผลเป็นรูปสายฟ้าฟาดบนหน้าผาก ก่อนทั้งหมดจะจากไป ![]()
![]() ![]() " พ่อดูมีจดหมายถึงแฮร์รี่ " ดัดลี่ย์ร้องโหวกเหวกแย่งจดหมายไป " เอาของฉันมานะ " " ใครจะเขียนมาหาแก " ลุงเวอร์นอนเยาะเย้ย วันต่อมามีจดหมายถึงแฮร์รี่อีก 2 ฉบับ ถูกลุงเวอร์นอนฉีกทิ้งตามเคยพร้อมกับปิดตู้ไปรษณีย์ ขณะเขาจะไปทำงานตอนเช้าก็พบนกฮูกหลายตัวยืนเกาะหลังคารถ รอบๆมีจดหมายทิ้งไว้ 5 ฉบับ ลุงเวอร์นอนจัดการเอาไปเผาไฟ แฮร์รี่ได้แต่ทำตาเศร้าปริบๆ เมื่อถึงวันอาทิตย์ดูเหมือนลุงเวอร์นอนจะโล่งใจคิดว่าไปรษณีย์หยุดบริการ จะไม่มีจดหมายส่งมารบกวนประสาท แฮร์รี่เห็นนกฮูกบินผ่านหน้าต่าง จึงเปิดม่านมองดูที่ลานหน้าบ้านพบนกฮูกมากมายหลายตัวเต็มไปหมด มีจดหมาย 1 ฉบับร่อนลงมาจากปล่องไฟเตาผิง จากนั้นก็ทะลักพรั่งพรูไม่หยุดเป็นกระตั๊ก " แม่บอกให้มันหยุดซะที หยุดมันสิ เกิดอะไรขึ้นครับแม่ " ดัดลี่ย์ตกใจกลัว แฮร์รี่กระโดดฉวยจดหมายที่ปลิวว่อนมาได้ 1 ฉบับ กำลังจะเอาไปอ่านในห้องใต้บันได แต่ถูกลุงเวอร์นอนแย่งกลับ " จดหมายของผมนะ " แฮร์รี่โวยวาย " พอกันทีเราอยู่ไม่ได้แล้ว หนีไปไกลๆในที่ไม่มีใครหาเจอ " ลุงเวอร์นอนระงับอารมณ์ไม่อยู่ " พ่อเป็นบ้าไปแล้วใช่มั้ยครับ " ดัดลี่ย์ทำท่าคล้ายจะร้องไห้ มีป้าเพ็ตทูเนียนั่งปลอบอยู่ใกล้ๆ ![]() สุขสันต์วันเกิดแฮร์รี่ เจ้าตัวเขียนอักษรบนฝุ่นทรายที่พื้น " อธิษฐานซะแฮร์รี่ " เขาพูดกับตัวเองแล้วเป่าทรายขณะเวลาเพิ่งผ่านเที่ยงคืน เสียงทุบประตูโครมคราม ฟังเสียงดูน่ากลัวเข้ากับบรรยากาศฝนฟ้าพายุคะนองยามค่ำคืน " ใครน่ะ " ลุงเวอร์นอนถือปืนลูกซองเดินออกมาจากห้องนอน " ขอโทษทีนะ " แฮกริดพังประตูเดินเข้ามา จากนั้นยกบานประตูปิด " ผมขอให้คุณออกไปเดี๋ยวนี้ คุณกำลังบุกรุก " เล็งปากกระบอกปืนยาวไปที่ชายร่างยักษ์ " หุบปากเดอร์สลี่ย์ ไอ้ประสาท " หักปลายกระบอกปืน กระสุนจึงลั่นทะลุหลังคา " เราไม่ได้เจอกันตั้งแต่เธอยังแบเบาะแฮร์รี่ แต่เธอตัวโตขึ้นกว่าที่ฉันคิดโดยเฉพาะตรงพุง " " ผมไม่ใช่แฮร์รี่ " ดัดลี่ย์ตื่นตระหนก " ผมเอง " แฮร์รี่ก้าวออกมาจากมุมมืด " ต้องเป็นเธอแน่ ฉันมีอะไรมาให้ ฉันคงนั่งทับมันไปนิดหน่อย แต่คิดว่ารสชาติคงดีเหมือนเดิม ทำเองนะเนี่ยแต่งหน้าด้วย เค้กสุขสันต์วันเกิด " แฮกริดมอบขนมเค้กให้แฮร์รี่ " ขอบคุณครับ " " เธอไม่ได้อายุครบ 11 ขวบทุกวันนี่นาใช่มั้ย " เขาดึงร่มออกมาจุดไฟเตาผิงให้อุ่นขึ้น " ขอโทษครับคุณเป็นใครกัน " " รูเบอัส แฮกริด ผู้รักษากุญแจ และ แผ่นดินฮอกวอตส์ แน่นอนเธอต้องรู้เรื่องของฮอกวอตส์ใช่มั้ย? " " เปล่าครับ " " เธอไม่เคยสงสัยหรือว่าพ่อกับแม่เรียนมาจากไหน " " เรียนอะไรครับ " แฮร์รี่ฉงน " เธอเป็นพ่อมดแฮร์รี่ พนันได้ว่าเธอน่ะชั้นหนึ่ง ถ้าได้ฝึกหัดซะหน่อย " " ไม่ คุณคงเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้เป็นพ่อมดคือว่าผมเป็นแฮร์รี่..แค่แฮร์รี่ธรรมดา " " เธอเคยทำให้อะไรเกิดขึ้นบ้างมั้ย อะไรที่เธออธิบายไม่ได้ เวลาเธอโกรธหรือกลัว " แฮกริดเฉลย ส่งจดหมายให้แฮร์รี่เปิดอ่าน ![]() เราขอแจ้งให้ทราบว่าคุณได้เข้าศึกษาที่โรงเรียนพ่อมดแม่มด และเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์ " เขาจะไม่ไปที่นั่น ผมขอบอก เราจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องเหลวไหลอีก " ลุงเวอร์นอนคัดค้าน " ลุงรู้ ลุงรู้มาตลอดแต่ไม่เคยบอกผมเลย " แฮร์รี่ครวญ " ใช่แล้วเรารู้ แกจะไม่เป็นได้ไง ในเมื่อน้องสาวของฉันก็เป็นอย่างนั้น พ่อแม่ของฉันปลื้มใจเหลือเกิน วันที่เธอได้รับจดหมาย เรามีแม่มดอยู่ในครอบครัวเรา ยอดไปเลย ฉันเป็นคนเดียวที่เห็นเธออย่างที่เป็นจริง ..คนบ้า แล้วพอเธอเจอเจ้าพอตเตอร์จากนั้นก็มีแก ฉันรู้เลยว่าแกก็ต้องประหลาดเหมือนกัน เธอทำเรื่องจนตัวเองโดนระเบิด แล้วเราก็ต้องรับเลี้ยงแกต่อไง " ป้าเพ็ตทูเนียระบายความอัดอั้นตันใจ " ป้าบอกพ่อกับแม่ผมตายเพราะถูกรถชน " แฮร์รี่แย้ง " ถูกรถชน?" แฮกริดทวนคำ "รถชนเนี่ยนะจะฆ่าลิลลี่กับเจมส์ พอตเตอร์ได้ " " เราก็ต้องหาทางออกสิ " ลุงเวอร์นอนขอความเห็นใจ " ไม่เอาไหนเลย ที่กุเรื่องบ้าๆนี่..! " แฮกริดร้องลั่น " เขาไปไหนไม่ได้นะ " ลุงกับป้าพยายามห้าม " มักเกิ้ลตัวอย่างแกใช่มั้ยที่จะหยุดเขา " " มักเกิ้ล? " แฮร์รี่สงสัยคำนี้ " พวกไร้เวทมนตร์ " แฮกริดอธิบาย " เด็กคนนี้ได้รับการจารึกไว้ตั้งแต่เกิด เขาจะได้เรียนในโรงเรียนพ่อมดแม่มดชั้นยอด และจะอยู่ในความดูแลของอาจารย์ใหญ่ที่ดีที่สุดของฮอกวอตส์ อัลบัส ดัมเบิลดอร์ " " ฉันไม่ยอมจ่ายให้พวกงี่เง่าสอนเล่นกลสั่วๆแน่ " ลุงเวอร์นอนยืนกราน " อย่าได้ดูหมิ่น อัลบัส ดัมเบิลดอร์ ต่อหน้าฉันเด็ดขาด " พลางใช้ปลายร่มสีแดงชี้ไปที่ก้นดัดลี่ย์ ซึ่งกำลังหิวขโมยทานเค้กของแฮร์รี่อย่างมูมมาม พลันมีหางหมูน้อยๆงอกออกมาจากก้นเขา ป้าและลุงตกใจ แฮร์รี่หัวเราะขบขัน ส่วนดัดลี่ย์ร้องจ๊ากเสียงหลง แฮกริดหันมาทางแฮร์รี่ " จะเป็นการดีมากถ้าเธอไม่บอกใครที่ฮอกวอตส์เกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้เวทมนตร์คาถา เราชักช้าเสียเวลาแล้วล่ะ ไปกันดีกว่า นอกจากเธออยากจะอยู่ต่อ " แฮกริดง้างประตูเปิดออก แฮร์รี่ติดตามเขาไป... next chapter >> |