แฮร์รี่ก้าวเข้าไปในร้านเล็กจ้อย บรรยากาศเงียบกริบราวอยู่ในห้องสมุด มีกล่องแคบๆนับพันตั้งอย่างเป็นระเบียบสูงจรดเพดาน จู่ๆชายแก่เจ้าของร้านก็ปรากฏตัวขึ้น
      " สวัสดี " เสียงนั้นนุ่มแต่เย็นยะเยือกทำเอาแฮร์รี่สะดุ้งโหยง
      " สวัสดีครับ " แฮร์รี่พูดแก้เขิน
      " ฉันรอคอยที่จะพบเธออยู่นานแล้วคุณพอตเตอร์ รู้สึกเหมือนเมื่อวานนี้เองตอนพ่อกับแม่ของเธอมาที่นี่เพื่อเลือกไม้กายสิทธิ์อันแรก เอาล่ะนะ ลองโบกอันนี้ดูสิ "
      ชายชรายื่นไม้กายสิทธิ์ให้แฮร์รี่ถือ,เขาสบัดข้อมือ ลิ้นชักหลายอันในกล่องกระดอนออกมา มร.โอลลิแวนเดอร์คิดว่าไม่ใช่จึงเปลี่ยนให้แฮร์รี่ลองไม้อันใหม่ แฮร์รี่ถือมาโบกแจกันที่วางอยู่ใกล้ๆแตกดังโพละ..!
      " ไม่ ก็ยังไม่ใช่อีก ช่างมันเถอะ " เปลี่ยนอันใหม่เป็นไม้ฮอลลี่ และขนนกฟินิกซ์ให้แฮร์รี่ลองโบกอีกที คราวนี้มีประกายสีแดงและทองออกมาจากปลายไม้ ลำแสงส่งประกายระยิบระยับต้องกำแพง " ไชโย..!ใช่แล้ว ..สงสัยจริง ประหลาด?" ชายชราทำคิ้วย่น
      " ขอโทษครับ อะไรประหลาด " แฮร์รี่พลอยตื่นเต้นไปด้วย
      " ฉันจำไม้กายสิทธิ์ทุกอันที่ฉันขายได้ มันบังเอิญที่ขนหางนกฟินิกซ์ในไม้ของคุณ ได้ให้ขนกับไม้อีกหนึ่งอัน ..เพียงอันเดียว มันช่างประหลาดที่คุณถูกเลือกให้ใช้ไม้อันนั้น ทั้งที่พี่มันสร้างรอยแผลให้คุณ "
      " แล้วใครเป็นเจ้าของครับ "
      " เราไม่เอ่ยถึงชื่อเขา ไม้เป็นผู้เลือกพ่อมดคุณพอตเตอร์ มันไม่มีเหตุผลหรอกแต่ ..ฉันว่ามีเหตุผลที่จะคาดหวังสิ่งยิ่งใหญ่จากเธอ ในที่สุด คนที่เราไม่เอ่ยชื่อ ทำสิ่งยิ่งใหญ่ร้ายกาจมาก ใช่ แต่ยิ่งใหญ่.."
      " แฮร์รี่สุขสันต์วันเกิด " แฮกริดกลับมาขัดจังหวะ ในมือถือกรงนกฮูกหิมะ
      " ว้าว..! " แฮร์รี่ดีใจมาก
     
     ระหว่างอยู่ด้วยกันตามลำพัง แฮกริดเห็นแฮร์รี่เหม่อลอย " เป็นอะไรไป อยู่ๆก็เงียบไปเฉยๆ "
      " เขาฆ่าพ่อแม่ผมใช่มั้ย คนที่ให้สิ่งนี้กับผม(รอยแผลเป็น) ผมรู้นะว่าคุณรู้ "
      " ก่อนอื่น จงพยายามทำใจ เพราะมันสำคัญมาก " แฮกริดทานข้าวไม่ลง " ใช่ว่าพ่อมดจะดีไปหมด มีบางคนที่เลว ไม่กี่สิบปีมานี้ มีพ่อมดตนหนึ่งที่ชั่วช้าหาใดปาน เขามีนามว่า โว.."
      " ถ้าพูดยากจะเขียนก็ได้ "
      " บ้าน่ะ ฉันสะกดไม่ถูก บอกก็ได้ โ ว ล เ ด อ ร์ ม อ ร์ " แฮกริดใช้มือจุ๊ปาก,ทำเสียงต่ำ " มันคือยุคมืดแฮร์รี่ โวลเดอร์มอร์รวบรวมสมัครพรรคพวก พาพวกเขาไปอยู่ด้านมืด ผู้ใดลุกขึ้นต่อต้านเขาต้องจบลงด้วยความตาย พ่อแม่ของเธอต่อสู้กับเขาแต่ไม่มีใครรอด ถ้าเขาเกิดบ้าจะฆ่าซะอย่าง ไม่มีใครรอดสักคนนอกจากเธอ "
      " ผม โวลเดอร์มอร์ พยายามที่จะฆ่าผม "
      " ใช่ แผลเป็นบนหน้าผากเธอ ไม่ใช่บาดแผลธรรมดา แผลเป็นสายฟ้า เกิดขึ้นจากคำสาปมาถูกตัวเธอ เป็นคำสาปที่ชั่วร้าย "
      " แล้วเกิดอะไรกับ..คุณก็รู้ว่าเป็นใคร? " แฮร์รี่กระหายอยากรู้
      " มีคนบอกว่าตายแล้ว ช่างเหลวไหลในความคิดของฉัน เปล่าฉันคิดว่าเขายังมีชีวิตอยู่ อ่อนกำลังเกินกว่าจะต่อสู้ ได้แต่หลบลี้จำศีล ที่แน่ๆเธอเป็นอะไรอย่างหนึ่งที่เขาสะดุด เธอจึงมีชื่อเสียง ใครๆรู้จักชื่อเธอไปทั่ว เพราะเธอเป็นผู้เดียวที่รอดชีวิต "

      แฮกริดมาส่งแฮร์รี่ที่สถานีคิงส์ครอส เขาฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
      " ตายจริง ถึงเวลาแล้ว ขอโทษทีแฮร์รี่ฉันต้องไปแล้วล่ะ ศจ.ดัมเบิลดอร์ต้องการของ คือเขาต้องการพบฉัน รถเธอจะออกใน 10 นาที นี่ตั๋วของเธอเก็บไว้ให้ดีมันสำคัญมาก "
      " ลอนดอน-ฮอกวอตส์ ตั๋วเที่ยวเดียวชานชาลา 9 3/4 แต่แฮกริดต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ ชานชาลาที่ 93/4 มีที่ไหนกันใช่มั้ย?" แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นหาคำตอบ แต่แฮกริดล่องหนหายตัวไปแล้ว
      แฮร์รี่เข็นของ,นกฮูก เดินไปตามหมายเลขระหว่างชานชาลาที่ 9 และ 10 
      " โทษทีครับชานชาลา 9 3/4 อยู่ไหนครับ " แฮร์รี่ถามยามสถานี
      " 9 3/4 คิดว่าตัวเองตลกนักหรือไง..! "
      ระหว่างแฮร์รี่ยืนเคว้งคว้างอยู่นั้น เขาได้ยินเสียงพูดคุยของครอบครัววีสลี่ย์ พอจับใจความอะไรได้บางคำ
      " _ _ _ ทุกปีเลยเต็มไปด้วยพวกมักเกิ้ล _ _ _ " หญิงร่างท้วมก้มลงพูดกับเด็กผู้ชาย 4 คน ทุกคนมีผมสีแดงเพลิง แต่ละคนเข็นหีบเหมือนของแฮร์รี่คนละใบ พวกนี้มีนกฮูกด้วยหนึ่งตัว
      หัวใจแฮร์รี่เต้นแรงขึ้น เข็นรถตามหลังพวกนั้นไปใกล้พอจะได้ยินเธอถามลูกๆว่า ชานชาลาหมายเลขที่เท่าไหร่ เด็กหญิงตัวเล็กๆตอบเสียงแหลมปี๊ด " 9 3/4 ค่ะ " ผมของเธอสีแดงเหมือนกัน " แม่จ๋าหนูไปด้วยไม่ได้หรือ.." หล่อนจำลูกชายฝาแฝด เฟร็ด,จอร์จ ตัวเองไม่ได้ว่าคนไหนเป็นคนไหน กระทั่งพวกเขาเข็นรถพุ่งหายไปในกำแพง แฮร์รี่แทบไม่เชื่อสายตา
      " ขอโทษครับ ช่วยบอกผมหน่อยว่าไป.." แฮร์รี่ปรี่เข้าไปถามหญิงอ้วน
      " จะขึ้นชานชาลาไงน่ะรึ ไม่ต้องห่วงหรอก รอนก็มาฮอกวอตส์ครั้งแรกเหมือนกัน " หล่อนหันมาส่งสายตาให้เด็กร่างเล็ก,หน้าตกกระ " สิ่งที่เธอต้องทำคือเดินตรงไปที่กำแพงระหว่างชานชาลาที่ 9 และ 10 ทางที่ดีวิ่งเข้าไปก็ได้ถ้าเธอกลัว โชคดีนะ "

     แฮร์รี่หลับตาเข็นรถพุ่งเข้าไป เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขารู้สึกตื่นเต้น ป้ายแขวนข้างบนเสาเขียนว่า ชานชาลาที่ 9 3/4 รถด่วนฮอกวอตส์,Hogwarts Express เขาเข็นของขึ้นไปบนขบวนรถจักรไอน้ำ เต็มไปด้วยผู้โดยสาร,เด็กรุ่นราวคราวเดียวกัน เจ้าม้าเหล็กเคลื่อนออกจากสถานีรถไฟตัดผ่านท้องทุ่งป่าไม้เขียวชอุ่ม 
      " ขอโทษที จะว่าอะไรมั้ย ที่อื่นๆเต็มหมดแล้ว " เด็กชายผมแดงที่แฮร์รี่เจอมาก่อนขึ้นขบวนขอนั่งที่ว่างตรงข้ามเขา 
      " นั่งสิ ไม่ว่ากัน " แฮร์รี่มีใจเอื้อเฟื้อ
      " ฉัน รอน วีสลี่ย์ " 
      " ฉัน แฮร์รี่ พอตเตอร์ "
      " งั้นก็จริงสิ แบบว่านายมีสิ่งนั้น " รอนแหยง
      " อะไร "
      " รอยแผลเป็น(แฮร์รี่เสยผมม้า เผยให้เห็นรอยแผลรูปสายฟ้าบนหน้าผาก) ..ร้ายกาจมาก " รอนจ้องเขม็ง
      " ต้องการอะไรจากรถเข็นมั้ยจ๊ะเด็กๆ " บริกรหญิงเลื่อนประตูห้องโดยสาร
      " ไม่ล่ะ ผมมีแล้ว " รอนชูแซนด์วิชในมือ
      " เราเหมาหมดเลย " แฮร์รี่ยังไม่ได้ทานข้าวเช้า เขาควักเหรียญทองคำเต็มกำมือจ่ายไป
      " เบอร์ตี้ บอตต์ เยลลี่เม็ดทุกรส ทุกรสจริงๆเลย มีรสช็อกโกแลตกับเป็ปเปอร์มินต์ และยังมี.. ผักโขมกับตับและม้ามด้วย จอร์จสาบานว่าครั้งนึง เขาเคยกินรสขี้มูกด้วย " รอนสาธยายขณะแฮร์รี่ทำหน้าผะอืดผะอม

     " นี่อะไรน่ะ " แฮร์รี่ถามรอน และชูกบช็อกโกแลต " ไม่ใช่กบจริงๆใช่มั้ย " 
      " มันเป็นเพราะคาถา ที่จริงเราอยากได้นะ ทุกกล่องมีการ์ดพ่อมด,แม่มดชื่อดัง ฉันสะสมไว้ตั้ง 50 ใบ " รอนโม้
      แฮร์รี่เปิดกล่อง 5 เหลี่ยม มีกบช็อกโกแลตกระโดดพรวด
      " ระวัง " รอนเตือน " โอ้ แย่จังเลย กบปีนออกนอกกระจกหน้าต่าง มันกระโดดได้ดีหนเดียวเท่านั้น "
      แฮร์รี่หยิบการ์ดออกมาดู รอนบอกว่านั่นคือรูป อัลบัส ดัมเบิลดอร์ เขามีอยู่ 6 ใบ
      " เฮ้ หายไปแล้ว " แฮร์รี่ตะลึง
      " จะให้เขาห้อยอยู่กับนายทั้งวันงั้นหรือ นี่คือ สแคบเบอร์ อันที่จริงมันน่าสมเพชว่ามั้ย " รอนวางหนูอ้วนหลับอุตุบนตัก
      " นิดหน่อยเองน่า "

     " เฟร็ดให้คาถาฉันเสกให้มันตัวเหลืองอยากดูมั้ย แสงแดด.." รอนถือไม้กายสิทธิ์ทำท่าดูขลัง
      " มีใครเห็นคางคกบ้างมั้ย เด็กชายชื่อ เนวิลล์ ทำมันหาย ..กำลังร่ายเวทมนตร์อยู่หรือขอดูหน่อยซิ " เด็กผู้หญิงน่ารักคนหนึ่งโผล่เข้ามาขัดจังหวะ
      รอนกระแอมก่อนร่ายคาถาต่อ " แสงแดด ดอกเดซี่ และเนยสุกรองเรือง เปลี่ยนเจ้าหนูอ้วนเซ่อสีเหลืองเดี๋ยวนี้ " เขาโบกไม้
      ไม่ได้ผล สแคบเบอร์ยังเป็นสีเทา และหลับสนิท
      " แน่ใจรึว่าเป็นคาถา ไม่เห็นเข้าท่าเลยว่ามั้ย ฉันเคยลองเสกคาถาง่ายๆดู 2-3 บท แต่ก็ได้ผลทุกที ยกตัวอย่างเช่น โอคูรัส ริแพโร่ ยังดีกว่าใช่มั้ย " เธอชี้ไม้ไปที่แว่นตาของแฮร์รี่ เกิดประกายวาบทำให้กระจกเลนส์ใสขึ้น " ตายแล้วเธอคือ แฮร์รี่ พอตเตอร์ ฉัน เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ แล้วเธอล่ะ "
      " รอน วีสลี่ย์ " พูดทั้งที่ปากยังเคี้ยวขนม
      " ยินดี สวมเสื้อคลุมได้ เรากำลังจะถึงอยู่แล้ว.. จมูกเธอเปื้อนด้วยล่ะ(รอนรีบใช้นิ้วมือเช็ด)จะบอกให้ ตรงนั้น" 
            
    next chapter >>