" มีกฏเกณฑ์ก่อนเริ่มเปิดเทอมใหม่จะประกาศให้ทราบ พวกปี 1 โปรดจำไว้ว่า ป่าต้องห้ามเป็นเขตหวงห้ามสำหรับนักเรียนทุกคน อีกอย่างผู้ดูแลของเรา(ภารโรง)คุณอาร์กัส ฟิลช์ ฝากฉันเตือนพวกเธอด้วยว่าระเบียงทางเดินของชั้นที่ 3 ด้านขวามือเป็นเขตต้องห้าม สำหรับทุกคนที่ไม่อยากตายอย่างเจ็บปวดทรมาน " กล่าวจบชายชรานั่งลง
      " เมื่อฉันขานชื่อผู้ใดจงก้าวออกมา ฉันจะสวมหมวกคัดสรรไว้บนหัวเธอ และเธอจะถูกคัดให้อยู่ตามบ้าน เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ " ศจ.มักกอนนากัลเริ่มเรียกชื่อนักเรียนทีละคน
      " ไม่น่า โอ.เค.เย็นไว้ " เฮอร์ไมโอนี่พูดปลุกใจตัวเองขณะเดินเดี่ยวออกไป
      " โรคจิตแน่ยายนั่น " รอนพูดสนุกๆกับแฮร์รี่
      " เอาล่ะนะ " หมวกขมวดผ้าเป็นรูปริมฝีปากขยับขึ้นลง " อืมม์ ใช่ โอ.เค. กริฟฟินดอร์ " มีเสียงโห่ร้องปรบมือ
      " เดรโก มัลฟอย " ศจ.มักกอนนากัลขานชื่อต่อมา
      " สลิธีริน " หมวกพูดขณะยังไม่ถูกสวมลงมาด้วยซ้ำ
      " ไม่มีแม่มดหรือพ่อมดที่เลวแล้วไม่เคยอยู่สลิธีริน " รอนชี้แนะแฮร์รี่
      " ซูซาน โบนส์ "
      " เอาไงดีนะ รู้แล้ว ฮัฟเฟิลพัฟ "

      ศจ.สเนปจ้องหน้าแฮร์รี่โดยมีศจ.ควีเรลล์คอยกระซิบกระซาบอยู่ข้างๆ แฮร์รี่รู้สึกเจ็บแปลบบริเวณแผลเป็นบนหน้าผาก รอนเห็นผิดปกติแต่แฮร์รี่ปฏิเสธบอกว่าเขาสบายดี     
      " โรนัลด์ วีสลี่ย์ "
      " วีสลี่ย์อีกคนแล้วสินะ รู้แล้วว่าจะคัดไปไหน..กริฟฟินดอร์ "     
      " แฮร์รี่ พอตเตอร์ " มีเสียงกระซิบอึงมี่ทั่วห้องโถง
      " ยากจัง ยากมากๆเลย เปี่ยมไปด้วยความกล้าหาญ จิตใจก็ไม่เลว มีทักษะ เออใช่..กระหายจะที่จะพิสูจน์ตนเอง คัดไปไว้ที่ไหนดี? " หมวกพึมพำ
      " ไม่เอาสลิธีริน " แฮร์รี่เผย
      " ไม่เอาสลิธีรินงั้นหรือ แน่ใจนะ เธออาจยิ่งใหญ่รู้มั้ย มันอยู่ในหัวเธอแล้วทั้งนั้น สลิธีรินจะช่วยส่งเสริมเธอไปสู่ความยิ่งใหญ่โดยไม่ต้องสงสัย ถ้ามั่นใจ.."
      " เพี้ยง..! ที่ไหนก็ได้ขออย่าเป็นสลิธีริน " แฮร์รี่เข้าตาจน
      " คัดไปอยู่ กริฟฟินดอร์ " สิ้นเสียงหมวกตะโกน มีเสียงนักเรียนโห่ร้องยินดีกระหึ่มกว่าครั้งใด
      " ทุกคนฟังทางนี้ " ศจ.มักกอนนากัลใช้ค้อนเคาะแก้วน้ำ
      " เริ่มงานเลี้ยงได้ " ศจ.อัลบัส ดัมเบิลดอร์ ลุกขึ้นยืน ฉีกยิ้มให้นักเรียน และกางแขนออกกว้าง พลันจานชามว่างเปล่าที่อยู่เบื้องหน้ากลับพูนด้วยอาหารมากมายหลายชนิด ทุกคนกิน,ดื่มสังสรรค์ด้วยความครื้นเครง 

      " สวัสดีเป็นไงบ้าง " ขณะรอนเปิดฝาชุกชีผีตนหนึ่งโผล่ศีรษะขึ้นมาทักทาย " กริฟฟินดอร์ ขอต้อนรับ "     
      จากนั้นผีแต่ละตนก็ปรากฏร่างเป็นวิญญาณโปร่งแสงเหาะไปมา แกล้งทำให้นักเรียนใหม่ตกใจเล่น
      " สวัสดีเซอร์นิโคลัส หน้าร้อนนี้ดีมั้ย " เพอร์ซี่กล่าวทักทาย
      " น่าผิดหวัง คำขอร่วมกลุ่มผีหัวเกือบขาดของฉันถูกปฏิเสธตามเคย "
      " ผมรู้จัก ท่านคือนิกหัวเกือบขาด " รอนขอแจมด้วยคน
      " เรียก เซอร์นิโคลัส เดอ มิมซี-พอร์พิงตัน(ชื่อยาวเหยียด)ดีกว่าถ้าไม่ถือสา "
      " หัวเกือบขาดทำได้ยังไง " เฮอร์ไมโอนี่แซว
      " แบบนี้ไง.." เซอร์นิโคลัสฉุน แบะคอออกแล้วหมุนหัวกลับขึ้นไปตั้งอยู่บนคอตามเดิม
      รอนและเฮอร์ไมโอนี่หลับตาปี๋..

     งานเลี้ยงเลิก ถึงเวลาเข้านอน พรีเพ็ค,หัวหน้าชั้นพานักเรียนปี 1 แยกย้ายเข้าประจำบ้าน.. กริฟฟินดอร์ ตามมา เดินให้ทันนะ.. เรเวนคลอ.. ตามมาทางนี้..
      " นี่คือทางสายตรงที่สุดที่จะเข้าไปในหอพัก แต่จับตาดูบันไดนี้ไว้ให้ดี มันชอบเปลี่ยนที่ " เพอร์ซี่บอกนักเรียนปี 1 บ้านกริฟฟินดอร์
      " เชมัสรูปนั่นเคลื่อนไหวได้ " ผู้คนในภาพวาดซึ่งแขวนไว้ตามระเบียงทางเดินพูดคุยกัน,โบกไม้โบกมือให้
      " ดูคนนั้นซิแฮร์รี่ ฉันว่าเขาปิ๊งนายนะ " รอนกระซิบแฮร์รี่เมื่อเห็นหญิงสาวในภาพถอนสายบัว
      ปลายสุดระเบียงทางเดินมีภาพวาดรูปเหมือนหญิงร่างอ้วนฉุใส่ชุดผ้าไหมสีชมพูแขวนอยู่
      " รหัสผ่าน " เธอพูดได้
      " คาปุต ดราโคนีส " เพอร์ซี่ตอบ ภาพนั้นเปิดทางให้เข้าไปห้องนั่งเล่นรวม
      " รวมกลุ่มตรงนี้ กริฟฟินดอร์ขอต้อนรับ หอพักนักเรียนชายเดินขึ้นไปบันไดเวียนแล้วแยกลงไปทางซ้าย หญิงเช่นเดียวกันทางขวา ทุกคนจะพบของที่นำมาถูกยกขึ้นมาให้แล้ว "
      คืนแรกในฮอกวอตส์ แฮร์รี่นอนไม่หลับ เขามองออกไปนอกหน้าต่างหอคอย ได้แต่ครุ่นคิดถึงสิ่งแปลกใหม่ที่เกิดขึ้น...

      วันรุ่งขึ้นแฮร์รี่และรอนเข้าเรียนสาย ขณะกำลังได้ใจเพราะคิดว่าอาจารย์คงยังไม่มา โดยไม่ทันสังเกตว่าเพื่อนร่วมชั้นต่างนั่งเงียบ เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเขียนหนังสือ บนโต๊ะหน้าห้องเรียนมีแมวลายนั่งสงบนิ่ง ด้านข้างเป็นกระดานดำมีลายมือเขียนตัวอักษรด้วยชอล์กเกลื่อนไปหมด
      " รอดตัว นายนึกวาดภาพสีหน้า ศจ.มักกอนนากัล ออกมั้ย ถ้าเรามาสาย.." รอนตกตะลึงเมื่อเห็นแมวลายกลายร่างเป็น ศจ.มักกอนนากัล " ปราดเปรื่องมากเลย?!? "
      " ขอบใจสำหรับคำชมคุณวีสลี่ย์ อาจเป็นประโยชน์กว่าถ้าฉันแปลงร่างคุณกับคุณพอตเตอร์ให้เป็นนาฬิกาพก แบบนั้นใครคนหนึ่งอาจตรงเวลา " เธอพูดด้วยน้ำเสียงเนิบๆเย็นชา
      " เราหลงทางครับ " แฮร์รี่แก้ตัว
      " งั้นเป็นแผนที่ดีมั้ย จะได้หาที่เจอเหมือนเพื่อนๆ "

     สถานที่เรียนวิชาปรุงยาคือห้องหนึ่งของคุกใต้ดิน บรรยากาศน่ากลัวชวนให้ขนหัวลุก อากาศหนาวเย็นกว่าห้องเรียนชั้นบนของปราสาท ศจ.สเนป เดินจ้ำอ้าวเข้ามา,เปิดฉากบรรยาย
      " จะไม่มีการโบกไม้กายสิทธิ์ หรือร่ายเวทมนต์คาถาในชั้นนี้ ดังนั้นฉันจึงไม่คาดหวังว่าหลายคนจะเป็นปลื้ม.. ต่อวิทยาศาสตร์กับศิลปะในการปรุงยา ถึงอย่างไรถ้าเธอเป็น.. คนที่มีความตั้งใจจริง ฉันสามารถสอนให้เธอสะกดจิตใจ ควบคุมความรู้สึกรับรู้ ฉันจะสอนให้เธอสร้างความโด่งดัง กลั่นความรุ่งโรจน์ และแม้แต่ความตายได้ แต่ก็อีก พวกเธอบางคนมาที่ฮอกวอตส์(แฮร์รี่ก้มหน้าจดอะไรบางอย่างขยุกขยุย)อย่างผู้เต็มเปี่ยมด้วยความสามารถ จนรู้สึกมั่นใจเกินพอที่จะไม่สนใจต่อการศึกษา คุณพอตเตอร์..!" ศจ.สเนปเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย " คนดังคนใหม่ของเรา ผงจากรากอัสโฟเดลผสมน้ำกระสายต้นเวิร์มวู้ดจะได้อะไร? "
      แฮร์รี่นั่งเงียบไม่กล้าสบตา เฮอร์ไมโอนี่ยกมือจะตอบคำถามแทน
      " คุณไม่รู้ งั้นลองดูใหม่นะ คุณจะหามันได้จากที่ไหน ถ้าฉันจะขอให้นำบิซัวร์มาให้ "
      " ผมไม่ทราบครับ " แฮร์รี่ตอบ เฮอร์ไมโอนี่ยกมือสูงกว่าเดิม
      " แล้วมองส์ฮู้ดกับวูฟส์เบนต่างกันตรงไหน "
      " ไม่ทราบครับ " แฮร์รี่ตอบเบาๆ เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นยืนยืดมือยาวเกือบจรดเพดาน
      " แย่จริง เห็นชัดว่าชื่อเสียงไม่ช่วยอะไรใช่มั้ยคุณพอตเตอร์ " ศจ.สเนปห่อริมฝีปากยิ้มเยาะ มัลฟอย,แครบและกอยส์หัวเราะจนตัวสั่น " นั่งลง..!" เขาตวาดใส่เฮอร์ไมโอนี่(จ๋อย)

     ระหว่างทานอาหารเช้าที่ห้องโถงใหญ่
      " ดวงตากระต่ายกับเสียงพิณ จงเปลี่ยนน้ำนี้ให้เป็นรัม "
      " เชมัสจะเปลี่ยนน้ำในแก้วนี้ให้เป็นอะไร " แฮร์รี่ถามรอน
      " เป็นเหล้ารัม " รอนตอบห้วนๆ " เมื่อวานนี้มันกลายเป็นน้ำชาทีนึงแล้ว "
      เกิดเสียงระเบิด เชมัสเสกคาถาไม่สำเร็จ
      " มีเมล์มาาาา..." นกฮูกหลายตัวร่อนลงจากเพดานส่งกล่องพัสดุไปรษณีย์ที่มาถึงนักเรียนแต่ละคน
      " ขอยืมหน่อยนะ " แฮร์รี่แก้เก้อเพราะไม่มีเมล์มาถึงเขา รอนส่งหนังสือพิมพ์ให้ " ขอบใจ "
      " ดูเนวิลล์ได้ลูกแก้วเตือนความจำ "
      " ฉันรู้มาว่า ถ้าลูกแก้วเรืองแสงสีแดงเข้มแสดงว่าเราลืมอะไร " เฮอร์ไมโอนี่เปรย
      " มีปัญหาอยู่อย่างนึง ฉันจำไม่ได้ว่าฉันลืมอะไรไป " เนวิลล์สับสนขณะลูกแก้วเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง
      " รอน มีคนบุกเข้าไปในกริงกอตส์ " แฮร์รี่อ่านข่าวอย่างตื่นเต้น " ฟังนะ เชื่อว่าเป็นฝีมือพ่อมดทมิฬหรือแม่มดนิรนาม ก๊อบลินในกริงกอตส์ผู้รับผิดชอบยืนยันไม่มีอะไรหาย ตู้นิรภัยหมายเลข 713 ในวันนั้นว่างเปล่า แปลกแฮะนั่นคือตู้ที่แฮกริดกับฉันเข้าไป?!? "
    
    next chapter >