" รอตรงนี้ " ศจ.มักกอนนากัลบอกแฮร์รี่ " ศจ.ควีเรลล์ ขอโทษนะคะ ฉันขอคุยกับวู้ดสักประเดี๋ยวได้มั้ย "
      " ได้เลย " ศจ.ควีเรลล์หยุดบรรยายชั่วครู่ มือข้างหนึ่งของเขาอุ้มตัวกิ้งก่าอีกัวน่าขนาดย่อม 
      " พอตเตอร์ นี่คือ โอลิเวอร์ วู้ด วู้ดฉันหาซีกเกอร์ให้เธอได้แล้ว " ศจ.มักกอนนากัลแนะนำแฮร์รี่ให้รู้จักกับรุ่นพี่ปี 5,กัปตันทีมควิดดิชของกริฟฟินดอร์

      " รู้มั้ย แฮร์รี่ พอตเตอร์ เป็นซีกเกอร์คนใหม่ของกริฟฟินดอร์น่ะ " ผีท่านเซอร์นิโคลัสคุยกับเจ้าสาว " นึกแล้วเชียวว่าเขาทำได้ "
      " ซีกเกอร์ แต่ปี 1 ไม่เคยเข้าทีมบ้านนี่นา นายต้องเป็นผู้เล่นควิดดิชที่เด็กที่สุดในศตวรรษ ตามคำบอกของ ศจ.มักกอนนากัล " เฟร็ดทึ่ง
      " เก่งมากแฮร์รี่ วู้ดเพิ่งบอกเรา เฟร็ดกับจอร์จอยู่ในทีมด้วยล่ะ พวกเขาเป็นบีตเตอร์ " รอนร่วมแสดงความยินดี
      " หน้าที่เราคือช่วยป้องกันไม่ให้นายโดนอัดจนเลือดอาบ แต่ก็ไม่ยักมีใครถึงตาย บางคนอาจหายหน้าไปรักษาตัว อีก 2 เดือนก็โผล่มาใหม่ " จอร์จอธิบายจนแฮร์รี่เริ่มขยาด
      " โธ่ เล่นเถอะแฮร์รี่ " รอนอ้อนวอน " ควิดดิชสนุกมากเป็นเกมที่ดีที่สุดเลย นายต้องเด่นแน่ "
      " แต่ฉันไม่เคยเล่น ถ้าเกิดฉันทำอะไรโง่ๆล่ะ " แฮร์รี่ไม่มั่นใจ
      " เธอไม่ทำอะไรหน้าแตกหรอก มันอยู่ในสายเลือด " เฮอร์ไมโอนี่สนับสนุน พร้อมกับพาแฮร์รี่และรอนไปดูถ้วยรางวัลควิดดิชซึ่งมีชื่อ เจมส์ พอตเตอร์ สลักไว้
      " นายไม่เคยบอกฉันว่าพ่อนายก็เป็นซีกเกอร์ด้วย " รอนพิศวง
      " ฉันไม่รู้หรอก " แฮร์รี่ตอบตามจริง
      " น่ากลัวจัง เธอรู้เรื่องนายดีกว่าตัวนายซะอีก "
      " คงงั้นมั้ง "

      เฟร็ดกับจอร์จเดินห่างไปไม่ทันไร แฮร์รี่ก็เผชิญหน้ามัลฟอย,คู่ปรับพร้อมสมุนแครบและกอยล์
      " ถ้านายแน่จริง เรามาดวลกันตัวต่อตัวแบบพ่อมด ใช้แต่ไม้กายสิทธิ์เท่านั้น ไม่มีการแตะถูกตัวกัน เอาเป็นเที่ยงคืนที่ห้องถ้วยรางวัล ที่นั่นไม่เคยล็อคกลอน ฉันมีแครบเป็นตัวสำรอง " 
      แฮร์รี่รับคำท้า มีรอนอาสาเป็นตัวสำรอง

      ห้าทุ่มครึ่งก่อนเวลานัด แฮร์รี่กับรอนค่อยๆย่องออกจากห้องนอนบนหอคอย พอดีเจอเฮอร์ไมโอนี่เข้ามาขัดจังหวะ เพราะแฮร์รี่กับรอนทำผิดกฏจะทำให้บ้านกริฟฟินดอร์เสียแต้ม เมื่อพวกเขารั้นไม่เชื่อฟัง เฮอร์ไมโอนี่สบัดหน้าหนีจะกลับเข้าหอพัก แต่หญิงอ้วนคนเฝ้าทางเข้าออกในรูปภาพไม่อยู่ เธอจึงจำใจติดตามพวกเขาไป

      " เกิดอะไรขึ้น " เฮอร์ไมโอนี่ตกใจขณะเดินขึ้นบันได
      " บันไดเคลื่อนที่ได้เอง จำได้มั้ย " รอนบอก
      " ไปทางนี้เถอะ ก่อนที่บันไดจะเคลื่อนที่อีก " แฮร์รี่รีบก้าวขึ้นเฉลียงทางเดิน เปิดประตูเข้าไปห้องมืดๆแห่งหนึ่ง
      " ใครรู้สึกว่าเราไม่น่ามาที่นี่บ้าง ฉันว่านี่คือบันไดชั้น 3 สู่เขตต้องห้าม " เฮอร์ไมโอนี่ครวญ
      " ไปเถอะ นั่นแมวของฟิลช์..วิ่ง..! " รอนได้ยินเสียงแมวร้อง
      " เร็ว ไปซ่อนหลังประตูนั่น มันล็อคไว้ซวยแล้วเรา " แฮร์รี่ถึงทางตัน
      " หลีกไป " เฮอร์ไมโอนี่ร่ายคาถา " อาโลโฮโมร่า " กลอนประตูถูกสะเดาะออก " อาโลโฮโมร่า อยู่ในคาถามาตรฐานบทที่ 7 " เธอบอกรอน
      ทุกคนเดินเข้าไป แล้วงับบานประตูไว้
      " ใครมาหรือหวานใจ.. ไปเถอะ " ฟิลช์เดินตามเสียงแมวมาถูก เขาเหลียวซ้ายมองขวาไม่เห็นมีสิ่งใดผิดปกติ จึงอุ้มคุณนายนอร์ริสกลับ
      " ฟิลช์ไปแล้ว " เฮอร์ไมโอนี่โล่งใจ " เขาคงคิดว่าประตูล็อคไว้ " รอนเสริม
      " ล็อคไว้จริงๆ นั่นยังไงล่ะเหตุผล " แฮร์รี่แหงนหน้ามองดูสุนัขยักษ์ 3 หัว นอนหมอบอยู่กับพื้นแล้วมันค่อยๆลืมตา แยกเขี้ยว,โงหัวขึ้นมา ทุกคนร้องจ๊ากวิ่งออกไป ช่วยกันผลักบานประตูปิดเมื่อมันพยายามใช้ศีรษะดัน จากนั้นใส่กลอนข้าง

      " พวกเขาทำยังงี้ได้ไง เอาตัวอะไรมาขังไว้ในโรงเรียนแบบนี้ " รอนสงสัย
      " เธอไม่เคยใช้ตาเลยใช่มั้ย ไม่เห็นหรือมันยืนอยู่บนอะไร " เฮอร์ไมโอนี่แจง 
      " ฉันไม่ได้มองตีนมันนี่ มัวตะลึงอยู่กับหัวมันหรือเธออาจไม่ทันสังเกตว่ามี 3 หัวก็ได้ " รอนอ้าง    
      " มันยืนอยู่บนประตูกล ซึ่งแปลว่าไม่ได้อยู่โดยบังเอิญ " เฮอร์ไมโอนี่เฉลย
      " มันเฝ้าอะไรอยู่สักอย่าง " แฮร์รี่เอะใจ
      " ถูกต้อง เอาล่ะ ถ้าเธอไม่ถือสาฉันจะไปนอนต่อ ก่อนที่เธอจะเกิดความคิดอะไรให้เราถูกฆ่าหรือว่าถูกไล่ออก " 
      " เธอน่าจะรู้อะไรมาก่อน มาหลังนะ " รอนบ่น
     
      รุ่งเช้ามัลฟอยรู้สึกเสียหน้าเมื่อหลอกแฮร์รี่และรอนไปให้ฟิลช์จับไม่สำเร็จ มิหนำซ้ำกลายเป็นว่าเขาขี้ขลาดที่ไม่กล้าไปตามนัด พวกเขาทั้งคู่ดูอ่อนเพลีย แต่ก็ร่าเริงดีใจเมื่อผ่านการผจญภัยวิเศษสุดมาได้ ถึงแม้เฮอร์ไมโอนี่จะไม่ยอมคุยด้วยอีก แฮร์รี่พอจะคลำทางได้ว่าห่อของที่แฮกริดเอาออกมาจากห้องนิรภัยที่ 713 ตอนนี้อยู่ที่ไหน แต่ไม่รู้ว่าห่อนั่นคืออะไร ทำไมจึงป้องกันแน่นหนาขนาดนั้น?!?
     

      แฮร์รี่ และ วู้ด ถือลังไม้คนละข้างมาที่สนามหญ้า
      " ควิดดิชนี่เล่นง่ายมาก แต่ละทีมมีผู้เล่น 7 คน 3 เชสเตอร์ 2 บีตเตอร์ 1 คีปเปอร์ และ 1 ซีกเกอร์ คือ นาย " วู้ดบรรยาย " มีลูกอยู่ 3 ชนิด ลูกนี้เรียกว่า ควัฟเฟิล พวกเชสเตอร์จะเลี้ยงลูกควัฟเฟิล และพยายามโยนให้ลง 1 ใน 3 ห่วง ตัวคีปเปอร์คือฉันคอยป้องกันห่วงไว้ ตามทันมั้ย "
      " คิดว่าทัน " แฮร์รี่โยนลูกควัฟเฟิล,ขนาดเท่าลูกฟุตบอลสีแดงลงกล่อง ชี้ไปที่ไม้เบสบอล " นั่นอะไร "
      " ถือไว้ดีๆ ระวังหน่อยมันจะย้อนกลับมาหา " วู้ดกดปุ่มลูกบอลสีดำพุ่งขึ้นไปในอากาศ และทิ้งตัวจะตกลงใส่หน้าแฮร์รี่,เขาใช้ไม้ตีถูกมันสุดแรงเกิด
      " ไม่เลวพอตเตอร์ เธอพอจะเป็นบีตเตอร์ได้ด้วย "
      ลูกบอลลอยย้อนกลับมา วู้ดรีบคว้าเข้าซอง มันดิ้นไปมาก่อนถูกยัดเข้าที่ 
      " นั่นอะไร " แฮร์รี่ถามเกี่ยวกับลูกบอลที่เขาเพิ่งตีถูก
      " บลัดเจอร์ มันชอบเล่นเราทีเผลอ แต่นายเป็นซีกเกอร์สิ่งเดียวที่ฉันอยากให้นายสนใจกับมันคือสิ่งนี้ ลูกโกลเด้นสนีช " วู้ดเอื้อมมือเปิดกล่องหยิบลูกบอลขนาดเล็กเท่าวอลนัต,สีทองสุกใส และมีปีกสีเงินกระพือไปมา ลอยอย่างอิสระ
      " ผมชอบลูกนี้ " 
      " ชอบดีไปเถอะ คอยดู มันว่องไวมากและมองไม่ค่อยเห็น "
      " ผมต้องทำอะไรกับมัน "
      " จับมันไว้ให้ได้ก่อนซีกเกอร์อีกฝ่ายหนึ่ง ใครจับได้เกมจะจบลง ถ้านายจับได้พอตเตอร์ เราชนะ " 

     ในชั่วโมงเรียนของ ศจ.ฟลิตวิก
      " หนึ่งในความสามารถพื้นฐานของพ่อมด,แม่มดคือวิชาตัวเบา หรือมีฝีมือที่ทำให้วัตถุ..บิน ทุกคนมีขนนกแล้วนะ ดี " ศจ.ฟลิตวิก พูดเสียงเล็กแหลมจากหน้าชั้นที่เขาต่อตัวยืนบนกองหนังสือ เฮอร์ไมโอนี่ชูปีกขนนก " อย่าลืมขยับข้อมือให้ดี อย่างที่เราฝึกมา โบกนิดสบัดหน่อย เอาล่ะทุกคนว่าตาม " 
      " โบกนิดสบัดหน่อย " นักเรียนท่องพร้อมกัน และโบกไม้กายสิทธิ์ตามไปด้วย
      " ดี อ้อแล้วร่ายคาถา วิงการ์เดียม เลวีโอซ่า " ลงมือได้แล้ว
      " วิงการ์เดียม เลวีโอซ่า " นักเรียนทำตาม
      " วิงการ์เดียม เลวีออซ่า " รอนร่ายคาถา สบัดไม้ถี่ยิบ
      " เดี๋ยวหยุดก่อน..! " เฮอร์ไมโอนี่เบรก " ปะเดี๋ยวได้ทำให้ใครตาหลุดจากเบ้า ที่เธอออกเสียงนั่นน่ะผิด ต้อง เลวีโอซ่า ไม่ใช่ เลวิออซ่า " 
      " เธอทำเองซิ ถ้าเก่งมากขนาดนั้น ร่ายไป " รอนค้อน
      " วิ ง ก า ร ์เ ดี ย ม   เล วิ โอ ซ่า " ขนนกค่อยๆลอยละลิ่วสูงขึ้น เฮอร์ไมโอนี่ยิ้ม
      " โอ้เก่งมาก " ศจ.ฟลิตวิกชมเชย " เห็นมั้ยทุกๆคน คุณเกรนเจอร์ทำได้เยี่ยมมาก "
      เชมัส ลองเอาอย่างบ้าง แต่ขนนกติดไฟไหม้พรึ่บ เขม่าดำเปรอะหน้าแฮร์รี่ที่นั่งอยู่ข้างๆด้วย " เราต้องการขนนกอีกอันครับ "

      " ต้องเลวีโอซ่า ไม่ใช่เลวีออซ่า " รอนล้อเลียนเฮอร์ไมโอนี่ " ฝันร้ายชัดๆ ยัยนี่มิน่าถึงไม่มีเพื่อนผู้หญิงด้วยกันสักคน " 
      " เธอได้ยินนายนะ " แฮร์รี่เตือน เฮอร์ไมโอนี่เดินตามหลัง รอน,แฮร์รี่ และเชมัส แล้ววิ่งแซงหน้าขึ้นไป..

     งานเลี้ยงวันฮัลโลวีนจัดขึ้น ณ ห้องโถงใหญ่ ฝ้าเพดานประดับด้วยผลฟักทองคว้านไส้,ถูกเจาะทำตา และปากให้แสงเทียนลอดออกมา ฝูงค้างคาวนับพันบินฉวัดเฉวียนไปมา ชนลูกฟักทองเอนส่ายแสงวูบวาบ นักเรียนกำลังเพลิดเพลินกับการทานอาหาร 
      " เฮอร์ไมโอนี่ ล่ะ " แฮร์รี่ถามเนวิลล์
      " ปาราวตี พาติล บอกเธอไม่ยอมออกมาจากห้องน้ำ เธอโดดเรียนและอยู่ในนั้นตลอดทั้งบ่าย ร้องไห้..! " เนวิลล์ตอบ
      " โทรลล์ _ _ ในคุกใต้ดิน _ _ " ศจ.ควีเรลล์เปิดประตูบานไม้โอ๊กวิ่งแหกปากเข้ามา " คิดว่าท่านควรทราบ " เขาล้มฟุบลง
      เด็กนักเรียนกรีดร้องตกใจกลัวอมนุษย์ร่างยักษ์
      " เงียบ " ศจ.ดัมเบิลดอร์ตะโกนลั่นห้อง " ทุกคนอย่าตื่นเต้นตกใจ พรีเฟ็คนำนักเรียนในบ้านเธอกลับไปหอพัก คณาจารย์ตามผมไปยังคุกใต้ดิน "
      ศจ.สเนปมีพิรุธเปิดประตูหลังออกไปก่อนใคร
      " ฮัฟเฟิลพัฟ ทางนี้.. กริฟฟินดอร์ตามมาเร็ว.. "

      " โทรลล์เข้ามาได้ยังไง " แฮร์รี่ข้องใจ
      " มีคนปล่อยมา โทรลล์โง่จะตายไป " รอนบอกขณะเดินตามกลุ่มเพื่อนจะเข้าหอ " อาจมีคนเล่นตลกอะไรซักอย่างต้อนรับวันฮัลโลวีน "
      " แต่เฮอร์ไมโอนี่เธอไม่รู้เรื่อง " แฮร์รี่เอะใจ
      ทั้งคู่เดินสวนทางปะปนกับพวกฮัฟเฟิลพัฟออกสู่ระเบียง
      " ฉันว่าโทรลล์ออกจากคุกไปแล้ว " รอนพูดพลางมองไปเห็นเงายักษ์ลากกระบองเดินตะคุ่มๆไปทางห้องน้ำนักเรียนหญิง

      เฮอร์ไมโอนี่ปาดน้ำตา ออกจากห้องน้ำเล็ก เธอเห็นโทรลล์ยืนจังก้าจึงรีบกลับเข้าไปปิดประตูซ่อนตัวในห้องน้ำเดิม โทรลล์ใช้กระบองตีผนังห้องน้ำพังราบเป็นแถบๆ เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องตกใจกลัว เศษผนังห้องน้ำสุมทับตัวเธออยู่
      " เฮอร์ไมโอนี่หลบ " แฮร์รี่ตะโกนบอก เมื่อโทรลล์เหวี่ยงกระบองตีซ้ำลงมาอีกครั้ง
      แฮร์รี่กับรอนเก็บเศษไม้,ท่อเหล็กขว้างใส่โทรลล์เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากเฮอร์ไมโอนี่ " เฮ้ยไอ้สมองถั่ว " รอนสบถ
      เฮอร์ไมโอนี่คลานลอดขามันไปซ่อนใต้เคาน์เตอร์-ซิงค์ โทรลล์มองเห็นเข้าฟาดกระบองเฉียดไปนิดเดียว เฮอร์ไมโอนี่ร้องตะเบ็งสุดเสียง " ช่วยด้วย ! ! ! "
      แฮร์รี่เกาะกระบองขึ้นไป กระโดดขี่คอโทรลล์ มันสบัดหัวไปมา แฮร์รี่ใช้ไม้กายสิทธิ์เสียบเข้ารูจมูก,บิดหู โทรลล์จับขาแฮร์รี่ห้อยหัว " ทำอะไรเข้าสิ " แฮร์รี่บอกรอน โทรลล์เหวี่ยงกระบองลงมา แฮร์รี่เอี้ยวตัวหลบ
      " อะไรล่ะ " รอนงง " ตามใจ " แฮร์รี่คิดไม่ทัน " เร็วๆเข้าโบกนิดสบัดหน่อย " เฮอร์ไมโอนี่ส่งซิก
       " วิงการ์เดียม เลวีโอซ่า " รอนร่ายคาถาและโบกไม้
      กระบองหลุดมือลอยคว้าง โทรลล์จั่วลม จากนั้นกระบองหล่นตุ้บใส่หัวโทรลล์ล้มคะมำคว่ำหน้า แฮร์รี่คลานกะเถิบหลบได้ทัน ฝุ่นคลุ้งกระจาย เฮอร์ไมโอนี่ออกมาจากที่ซ่อน " ตายแล้วรึยัง "
      " ไม่ถึงกับตาย แค่น็อคเอ๊าท์ " แฮร์รี่ดึงไม้กายสิทธิ์ออกมาจากรูจมูก,มีขี้มูกโทรลล์ติดมาด้วย

     " คุณพระช่วย " ศจ.มักกอนนากัล,ศจ.สเนป และศจ.ควีเรลล์ ตามมาทัน เธอตกใจ จ้องแฮร์รี่และรอน " อธิบายมาทั้งคู่นั่นแหละ "
      " ความผิดหนูเองค่ะ ศจ.มักกอนนากัล " เฮอร์ไมโอนี่ชิงพูด
      " มิสเกรนเจอร์ " ศจ.มักกอนนากัลแทบไม่อยากเชื่อ
      " หนูออกมาตามโทรลล์ค่ะ หนูอ่านเรื่องเขา และคิดว่าจะจัดการเขาได้ แต่หนูคิดผิด ถ้าแฮร์รี่กับรอนไม่ออกมาตามหนู หนูคงตายไปแล้ว " เฮอร์ไมโอนี่โกหกตาใส
      " ถึงกระนั้นก็เถอะ มันเป็นความคิดโง่ๆที่ทำอย่างนี้ "
      แฮร์รี่สังเกตเห็น ศจ.สเนปใช้ผ้าคลุมปิดรอยแผลที่หน้าแข้ง
      " ฉันคิดว่าความประพฤติของเธอจะดีกว่านี้ " ศจ.มักกอนนากัลเทศนา " กลับต้องมาผิดหวังในตัวเธอมาก 5 แต้ม จะถูกหักจากกริฟฟินดอร์สำหรับการตัดสินผิดๆ ส่วนเธอทั้งสองคนนั้น ฉันหวังว่าเธอคงสำนึกว่าโชคดีแค่ไหน มีเด็กปี 1 ไม่กี่คนที่สามารถจัดการโทรลล์ภูเขา และยังรอดชีวิตอยู่ได้ 5 แต้มจะเป็นรางวัลให้แต่ละคน ฐานเก่งและเฮง "
      " ออกไปเสียก่อนดีกว่า _ _ ก่อนมันตื่น " ศจ.ควีเรลล์ทำท่าบ๊องส์ๆ นัยน์ตาแฝงด้วยเลศนัย..

      ภายหลังเหตุการณ์โทรลล์ภูเขามิตรภาพของทั้งสามคนแน่นแฟ้นยิ่งขึ้น แฮร์รี่,รอน และเฮอร์ไมโอนี่ มีกิจกรรม,การเรียนที่ต่างช่วยเหลือกันด้วยดี
      " กินขนมปังเสียหน่อยเพื่อน เอาสิ " รอนเอาใจ
      " ใช่เลยแฮร์รี่ " เฮอร์ไมโอนี่แนะนำ " วันนี้เธอจะต้องออกแรงอีกมาก "
      " ฉันยังไม่หิวนี่ " แฮร์รี่บอก เขาไม่เห็น ศจ.สเนปเดินมาข้างหลัง
      " โชคเข้าข้างเธอพอตเตอร์ เชื่อเลยว่าในเมื่อเธอเอาชนะโทรลล์ได้ ควิดดิชก็เป็นของหวานสำหรับเธอ ถึงแม้คู่ต่อสู้จะเป็นสลิธีริน " ศจ.สเนปพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ สีหน้าเย็นชาไม่ยินดียินร้าย ขาขวาเดินกะผกกะเผลกจากไป
      " มิน่าล่ะ เลือดนั่น " แฮร์รี่ฉุกคิดอะไรบางอย่างได้
      " เลือด " เฮอร์ไมโอนี่ทวนคำ
      " ฉันเดาว่า ศจ.สเนปปล่อยโทรลล์เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ เพื่อที่เขาจะได้เดินผ่านหมา 3 หัวสบายๆ แต่เขากลับถูกหมากัด เขาถึงเดินกะเผลกขาเป๋ " แฮร์รี่ขยายความ
      " แต่ทำไมเขาจะต้องไปใกล้ๆหมา " เฮอร์ไมโอนี่ไม่เข้าใจ
      " วันนั้นที่กริงกอตส์ แฮกริดเอาบางอย่างจากตู้นิรภัย บอกว่าเป็นเรื่องของฮอตวอตส์ลึกลับมากๆ "
      " เธอจะพูดว่า .."
      " นั่นคือสิ่งที่หมาเฝ้า สิ่งที่ ศจ.สเนปอยากได้ " แฮร์รี่สรุป..
    
    next chapter >>