ขณะแฮร์รี่บินตามลูกสนีชไม้กวาดเกิดพยศ เหวี่ยงตัวเขาหมุนเท้งเต้งกลางอากาศ
     " ไม้กวาดของแฮร์รี่เป็นอะไรไป " เฮอร์ไมโอนี่ใช้กล้องส่องทางไกลสำรวจเห็น ศจ.สเนปกำลังร่ายเวทมนตร์ " ศจ.สเนปขี้โกง..! เขาสาปไม้กวาดนั่น "
     " สาปไม้กวาดรึ ทำไงดีล่ะ " รอนตะลึง
     " ฉันจัดการเอง " เฮอร์ไมโอนี่ฝากกล้องไว้กับรอน เธอมุดไปใต้อัฐจรรย์ฝั่งตรงข้าม ดึงไม้กายสิทธิ์ออกมาเสกคาถา " ลาคานัม อินแฟลม มาเร " จุดไฟเผาเสื้อคลุม ศจ.สเนป
     " ไฟไหม้คุณ " ใครคนหนึ่งร้องตะโกน ทำให้ทุกคนแตกตื่นลุกหนีชน ศจ.ควีเรลล์หัวคะมำ
     แฮร์รี่ทรงตัวขี่ไม้กวาดได้ตามปกติ เขาควบมันเบียดแย่งลูกสนีช ไหล่กระทบไหล่กับผู้เล่นสลิธีริน ลูกสนีชพุ่งลงต่ำ แฮร์รี่ลดเพดานบินโฉบลงเลียดพื้น เท้ายืนบนไม้กวาด เอื้อมมือคว้าลูกได้ทันท่วงที
     " ดูยังกับเขาไม่ค่อยสบาย " แฮกริดพะวง แฮร์รี่สำลักลูกสนีชออกมา
     " เขาจับลูกสนีชได้ แฮร์รี่ พอตเตอร์ ได้รับ 150 แต้ม กริฟฟินดอร์ชนะ " มาดามฮูซประกาศ แล้วเป่านกหวีดหมดเวลา มัลฟอยใช้มือกุมหน้าผิดหวัง แฮร์รี่ชูลูกสนีชให้ทุกคนเห็น
     " สู้ๆ กริฟฟินดอร์ สู้ๆ " กองเชียร์คึกเป็นพิเศษช่วงท้ายเกม    
   

       หน้าปราสาทฮอกวอตส์หลังเลิกเรียน
     " เหลวไหลทำไม ศจ.สเนปถึงจะสาปไม้กวาดของแฮร์รี่ " แฮกริดเอ็ดรอน
     " ทำไมเขาพยายามเดินผ่านหมา 3 หัว เมื่อวันฮัลโลวีน " แฮร์รี่แย้ง
     " ใครบอกเธอเรื่องปุกปุย " แฮกริดเปลี่ยนเรื่อง
     " ปุกปุย มันมีชื่อด้วยเหรอ " เฮอร์ไมโอนี่ขำ
     " แน่นอนหมาฉันนี่ ซื้อมาจากชาวไอริชที่ผับเมื่อปีกลาย แล้วฉันให้ ศจ.ดัมเบิลดอร์ยืมมันไปเฝ้า... ไม่น่าพูดยังงั้น อย่าถามอีก อย่าถามซอกแซก(แฮกริดโมโหกลบเกลื่อน)... มันเป็นความลับสุดยอด(เผลอปากพูดอีก) " แฮกริดงงตัวเอง
     " แต่ไม่ว่าปุกปุยจะเฝ้าอะไร ศจ.สเนปพยายามจะขโมยมัน " แฮร์รี่ยืนยันความเชื่อเดิม    
     " พูดเรื่อยเปื่อย ศจ.สเนปเป็นอาจารย์ฮอกวอตส์นะ " แฮกริดยัวะ
     " จะเป็นอาจารย์หรือไม่ หนูรู้ว่าการสาปแช่งเป็นยังไง หนูอ่านมาหมดแล้ว ต้องจ้องไม่ให้คลาดสายตา และ ศจ.สเนปจ้องตาไม่กะพริบเลย " เฮอร์ไมโอนี่สนับสนุนแฮร์รี่
     " นั่นน่ะสิ " แฮร์รี่มั่นใจ
     " จงฟังฉันนะทั้ง 3 คน เธอกำลังยุ่งเกี่ยวในสิ่งที่ไม่ควรตอแยด้วย มันอันตราย.. ไม่ว่าหมาเฝ้าอะไรอยู่ เป็นเรื่องของ ศจ.ดัมเบิลดอร์ กับ นิโคลัส แฟลมเมล " แฮกริดอั้นไม่อยู่
     " นิโคลัส แฟลมเมล " แฮร์รี่ทวนชื่อนั้น
     " ฉันไม่น่าพูดเลยพับผ่า " แฮกริดชิ่งหนีกลัวความแตก



     ...เช้าวันหนึ่งกลางเดือนธันวาคม โรงเรียนฮอกวอตส์ปกคลุมไปด้วยหิมะหนาเกือบเมตร ทะเลสาปกลายเป็นน้ำแข็งแผ่นหนา... แฮกริดลากต้นสนฝ่าหิมะตกโปรยปรายลงมา,เข้าไปในห้องโถงใหญ่ ซึ่งศจ.มักกอนนากัล และ ศจ.ฟลิตวิกกำลังวุ่นอยู่กับการตกแต่งห้องสำหรับเทศกาลคริสต์มาส
     เฮอร์ไมโอนี่พบว่าแฮร์รี่กับรอนกำลังเล่นหมากรุกที่ห้องนั่งเล่นรวม
     " ไนท์ไป E.5 " แฮร์รี่สั่งโดยไม่ต้องยกมือจับ ตัวหมากรุกเคลื่อนที่ไปได้เอง
     " ควีนไป E.5 " รอนเดินหมาก ตัวควีนลุกขึ้นใช้เก้าอี้ฟันไนท์ของแฮร์รี่ขาด 2 ท่อน
     " ป่าเถื่อนสุดๆ " เฮอร์ไมโอนี่รับไม่ได้     
     " หมากรุกพ่อมดก็เป็นอย่างนี้.. ฉันเห็นเธอแพ็คของ " รอนหันมาทางเฮอร์ไมโอนี่
     " แต่เธอไม่ "
     " เปลี่ยนแผน พ่อแม่ฉันตกลงจะไปโรมาเนียเพื่อเยี่ยมพี่ชายฉัน,ชาร์ลี เขาศึกษามังกรอยู่ที่นั่น "
     " ดี งั้นเธอช่วยแฮร์รี่นะ เขากำลังจะไปห้องสมุด ดูข้อมูลเกี่ยวกับ นิโคลัส แฟลมเมล "
     " เราค้นหาเป็นร้อยๆครั้งแล้ว " รอนเบื่อหน่าย      
     " ยกเว้นในเขตหวงห้าม " เฮอร์ไมโอนี่ชี้โพรง " สุขสันต์วันคริสต์มาส "
     " ฉันว่าเธอติดนิสัยไม่ดีจากเราแล้วล่ะ " รอนหันมาคุยกับแฮร์รี่
    
     " แฮร์รี่ตื่นเร็ว เร็วเข้าแฮร์รี่ตื่นเถอะ ..สุขสันต์วันคริสต์มาส " รอนตะโกนเรียกแฮร์รี่
     " สวมเสื้ออะไรน่ะ " แฮร์รี่งัวเงียตื่นขึ้น เดินลงมาหารอนทั้งที่ยังสวมชุดนอน
     " ฮื่อ แม่ฉันถักให้ ดูเหมือนนายก็ได้ด้วย " รอนอวดเสื้อถักไหมพรมสีเลือดนก ปักอักษรตัว R บนหน้าอก
     " ฉันได้ของขวัญด้วยหรือ"
     " นั่นไงล่ะ "
     แฮร์รี่อ่านจดหมายที่แนบมากับห่อของขวัญ ..บิดาเธอทิ้งของนี้ไว้กับฉันก่อนตาย ถึงเวลาส่งคืนให้เธอแล้ว ใช้ให้ดี..
     " อะไรน่ะ ยังกะผ้าคลุม ไหนลองดูซิ คลุมให้ดูหน่อย " รอนรบเร้า
     " ตัวฉันหายไป " แฮร์รี่ตกใจเมื่อมองไม่เห็นร่างตัวเอง
     " รู้แล้วว่าอะไร มันคือผ้าคลุมล่องหนหายากมาก สงสัยจังว่าใครเป็นคนส่งให้ "
     " ไม่มีชื่อ นอกจากคำลงท้าย ใช้ให้ดี "

     แฮร์รี่พรางตัวเองด้วยผ้าคลุม ถือตะเกียงบุกเดี่ยวเข้าไปใน " เขตหวงห้าม " เปิดกลอนประตูเดินเข้าไปห้องสมุด ดูรายชื่อหนังสือที่ตั้งบนชั้นวาง ไล่จาก นักกินไฟชื่อดัง,เพื่อนศตวรรษที่ 15 " ..แฟลมเมล ..นิโคลัส แฟลมเมล อยู่ที่ไหน? " เขาเลิกผ้าคลุมออก ใช้ตะเกียงวางทับบนโต๊ะใกล้ๆอีกที หยิบหนังสือเล่มหนึ่งเปิดออกมา,หน้ากระดาษพลันดุนนูนเป็นรูปใบหน้าคนร้องโหยหวนเจ็บปวด
     แฮร์รี่รีบฉวยผ้าคลุมทำให้ตะเกียงหล่นตกพื้นแตก
     " รู้นะอยู่ในนี้ หลบไม่พ้นหรอก "
     คุณนายนอร์ริส(แมว)เดินย่องเข้ามาใกล้ แฮร์รี่รีบคลุมผ้าวิเศษ
     " นั่นใครน่ะ แสดงตัวหน่อย " ภารโรงฟิลช์ตะโกน
     แฮร์รี่เดินออกประตูอีกด้านหนึ่งพบ ศจ.สเนปกระชากคอเสื้อ ศจ.ควีเรลล์
     " เซเวอร์รัส _ _ ผม_ _ "
     " คุณคงไม่อยากให้ผมเป็นศัตรูด้วยหรอกนะ ควีเรลล์ "      
     " _ _ หมายความว่าไง _ _ "
     " คุณก็รู้ความหมายดีอยู่แล้ว " ศจ.สเนปรู้สึกคล้ายกับมีใครอีกคนยืนอยู่ใกล้ๆ เขาหันมาทางแฮร์รี่(มองไม่เห็นตัว) เอื้อมมือคว้าไม่โดนอะไร แฮร์รี่ใช้มือปิดปากตัวเอง,เขยิบถอยหลัง " เราจะคุยกันอีกครั้งเร็วๆนี้ เมื่อคุณมีเวลาตกลงใจว่าจะภักดีต่อใคร "
     ฟิลช์ตามมาเจอทั้งคู่พอดี " อ้อ ท่านศาสตราจารย์ ผมเจอไอ้นี่(ตะเกียง)ในเขตหวงห้ามครับ ยังร้อนอยู่เลยแปลว่ามีนักเรียนออกมาจากเตียง "
          
     แฮร์รี่ค่อยๆเดินย่องย้อนกลับไปทางประตูบานหนึ่งซึ่งเปิดแง้มอยู่ เขากลั้นหายใจ,เบียดตัวผ่านประตู รอดตัวได้อย่างหวุดหวิด ตรงกลางห้องนั้นโล่ง โต๊ะ,เก้าอี้กองสุมชิดริมกำแพง มีกระจกเงาบานใหญ่สูงจรดเพดานตั้งพิงอยู่ฝั่งตรงข้าม เขามองเห็นเงาตัวเองในกระจกพร้อมกับพ่อและแม่ ท่านยิ้มให้ แววตาอบอุ่น มือโอบกอดเขาไว้ แฮร์รี่เอื้อมมือไปสัมผัสแต่ถูกกระจกกั้นไว้ เขารู้สึกปิติ และตื่นเต้นมาก รีบกลับไปหารอน
     " รอนนายต้องดูนี่ให้ได้ นายต้องเห็นกับตา รอนเร็วเข้า ลุกขึ้นเร็ว "
     " ทำไม " รอนยังงัวเงียอยู่
     " มีอะไรที่นายต้องไปดูกัน " แฮร์รี่พารอนเข้าไปห้องนั้น " มาดูนี่ พ่อ,แม่ของฉัน "
     " ฉันเห็นแต่เรา " รอนขยี้ตา    
     " ดูให้ดีๆซิ มานี่มายืนตรงนี้ นายเห็นแล้วใช่มั้ย "
     " เห็นแต่ฉันเป็นหัวหน้า และกำลังถือถ้วยควิดดิชอยู่ ให้ตายสิฉันเป็นกัปตันทีมด้วย หล่อมากเลย นายว่ากระจกนี้บอกอนาคตหรือเปล่า "
     " บอกได้ไง พ่อแม่ฉันตายหมดแล้ว " แฮร์รี่เศร้า

     วันต่อมาแฮร์รี่แอบไปนั่งเฝ้ามองกระจกอย่างไม่รู้เบื่อหน่าย
     " มาอีกแล้วหรือแฮร์รี่ " ศจ.ดัมเบิลดอร์ย่องมาเงียบๆ " เธอก็เหมือนคนมากมายก่อนหน้าเธอที่ได้ค้นพบความพอใจจาก กระจกเงาแห่งอาริแซด คงเข้าใจแล้วว่ามันทำอะไรได้ ฉันจะเล่าให้เธอฟัง คนที่มีความสุขที่สุดในโลก จ้องกระจกนี้แล้วจะเห็นแต่ตัวเขาอย่างที่เป็นอยู่เท่านั้น "
     " งั้นมันก็สะท้อนให้เราเห็นสิ่งที่เราอยากเห็น ไม่ว่าอะไรที่เราต้องการ " แฮร์รี่เข้าใจอย่างนั้น
     " ถูกและผิด มันไม่สะท้อนภาพอะไรนอกเหนือไปจากภาพความปรารถนาที่อยู่ก้นบึ้ง และความท้อแท้สิ้นหวังที่สุดในจิตใจเรา อย่างเธอไงแฮร์รี่ ที่ไม่รู้จักครอบครัวของเธอ ถึงได้เห็นพวกเขามายืนอยู่ข้างๆ ส่วน โรนัลด์ วีสลี่ย์ ถูกพี่ชายหลายคนเก่งกว่าข่มมาตลอด เขาจึงเห็นตัวเองยืนอยู่คนเดียว และเก่งที่สุดในบรรดาพี่น้องทุกคน แต่จำไว้อย่างนึงแฮร์รี่ กระจกนี้ไม่ให้ความรู้หรือความจริงแก่เรา ผู้คนเสียเวลามายืนส่องมันถึงกับคลั่งไคล้ เป็นเหตุให้ในวันพรุ่งนี้มันจะย้ายไปอยู่บ้านใหม่ และฉันขอร้องเธออย่าได้ตามหากระจกนี้อีกเลย ไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ในความฝันและลืมชีวิตจริง " ศจ.ดัมเบิลดอร์จบบทอภิธรรม

     เช้าวันต่อมาอากาศยังคงหนาวเย็นแต่ไม่มีหิมะตก แฮร์รี่ปล่อยนกฮูกให้โบยบินสู่ท้องฟ้า ผ่านปราสาท ป่าไม้ ทะเลสาป สู่อิสระเสรี...    

    next chapter >>