" ฉันชนะพนันจากคนแปลกหน้าที่พบในผับ ดูท่าทางหมอดีใจที่กำจัดมันได้ จะว่าไปแล้ว.. " เปลือกไข่กระเทาะแตก เจ้ามังกรน้อยโผล่ออกมา
      " โอ..นั่นมันมังกรนี่ " เฮอร์ไมโอนี่ตาวาว
      " ไม่ใช่มังกรธรรมดา มันคือพันธุ์นอร์เวย์หลังเป็นสัน ชาร์ลี,พี่ชายฉันศึกษาเรื่องนี้ที่โรมาเนีย " รอนเขยิบเข้าใกล้
      " สวยจังเลยนะ " แฮกริดภูมิใจ " น่ารักจริง ดูสิรู้จักแม่ด้วย ฮัลโหล นอร์เบิร์ต"
      " นอร์เบิร์ต " แฮร์รี่งง
      " มันต้องมีชื่อนี่นาใช่มั้ย " เจ้ามังกรน้อยแผลงฤทธิ์พ่นไฟใส่เคราแฮกริด " มันต้องได้รับการฝึกอบรบซักหน่อย " พลางใช้มือตบไฟที่กำลังไหม้ เขาเห็นใครบางคนแอบมองที่กระจกหน้าต่าง " ใครน่ะ? "
      " มัลฟอย " แฮร์รี่จำหน้าคู่ปรับได้แม่นยำ
      " ตายล่ะ " แฮกริดรำพึง

      " แฮกริดอยากได้มังกรมานานแล้ว เขาบอกฉันตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันเลย " รอนเล่าเบื้องหลังให้แฮร์รี่ฟัง   
      " จะบ้าเหรอตอนนี้มัลฟอยรู้แล้วด้วย " 
      " สวัสดีจ้ะ " ศจ.มักกอนนากัลดักรออยู่ทางเดินกลับหอพัก มีมัลฟอยแอบอยู่ข้างหลัง(คงไปฟ้อง) " นักเรียน ขอพูดซ้ำ นักเรียนไม่ได้รับสิทธิ์ออกมาเดินเล่นยามวิกาล ดังนั้นเพื่อเป็นการลงโทษพวกเธอ 50 แต้มจะถูกหักออก " 
      " 50 เชียว " เฮอร์ไมโอนี่จะเป็นลม
      " คนละ " ศจ.มักกอนนากัลเน้น แฮร์รี่ถึงกับอ้าปากค้าง " เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่กระทำซ้ำอีก เธอทั้ง 4 คน จะถูกกักบริเวณ "
      มัลฟอยเปลี่ยนสีหน้าจากยิ้มเยาะเป็นหงิกงอ " ขออภัยหูผมคงแว่วไป ผมได้ยินครูบอกพวกเราทั้ง 4 "
      " เธอได้ยินถูกแล้วคุณมัลฟอย ถึงแม้เธอตั้งใจจะแก้ไขในสิ่งผิด แต่เธอเองก็ออกไปเดินด้วย จึงต้องกักบริเวณร่วมกับเพื่อนๆ "

    ฟิลช์ถือตะเกียงนำเด็กนักเรียนที่ถูกลงโทษเดินข้ามสนามมืดๆ " เสียดายที่เขายกเลิกการลงโทษแบบโบราณ ที่โยงข้อมือแขวนห้อยตัวลงมาจากเพดานคุก แหมคิดถึงเสียงโหยหวน เธอจะได้รับโทษกักบริเวณกับแฮกริดคืนนี้ เขามีงานต้องทำอีกเล็กน้อยในป่าต้องห้าม น่าสมเพชนักแฮกริด " ฟิลช์พล่ามระหว่างทางไปถึงกระท่อมของแฮกริด เจ้าตัวกำลังเตรียมหน้าไม้,อารมณ์ไม่สู้ดีนัก " แกยังไม่หมดเรื่องกับมังกรอีกหรือ "
      " นอร์เบิร์ตไปแล้ว " แฮกริดคร่ำครวญ " ศจ.ดัมเบิลดอร์ส่งมันไปโรมาเนีย เลี้ยงไว้ในอุทยาน "
      " งั้นก็ดีสิ จะได้อยู่กับพวกเดียวกัน " เฮอร์ไมโอนี่มองในแง่ดี
      " ใช่ แต่ถ้ามันเกลียดโรมาเนียล่ะ ถ้าหากมังกรตัวอื่นๆใจร้ายกับมัน มันยังเป็นทารกอยู่ " แฮกริดยังตัดใจไม่ได้
      " ขอร้องทีเถอะหักอกหักใจเสียบ้าง " ฟิลช์พยายามปลอบ " ยังไงแกก็ต้องเข้าไปในป่าวันยังค่ำ พกไหวพริบไปด้วยมากๆนะ " 
      " เข้าไปหรือ ฉันนึกว่าพูดเล่น " มัลฟอยเครียด " เราเข้าไปไม่ได้ นักเรียนไม่มีสิทธิ์ ในนั้นมี.. มนุษย์หมาป่าด้วย " 
      " ยิ่งกว่ามนุษย์หมาป่าอีก แน่ใจได้เลย ราตรีสวัสดิ์ " ฟิลช์ทิ้งท้ายก่อนผละไป
      " พร้อมนะไปเหอะ " แฮกริดถือตะเกียงนำทางเด็กๆ 
      " แฮกริดอะไรน่ะ " แฮร์รี่เห็นเขาก้มลงใช้มือแตะของเหลวสีเงินวาว
      " สิ่งที่เรามาหา เห็นมั้ย เลือดยูนิคอร์นไงล่ะ ฉันเจอตัวนึงตายเมื่ออาทิตย์กว่าๆ เจ้าตัวนี้บาดเจ็บเพราะอะไรบางอย่าง จึงเป็นหน้าที่เราจะเข้าไปช่วยมัน รอน,เฮอร์ไมโอนี่ เธอไปกับฉัน แฮร์รี่เธอไปกับมัลฟอย " 
      " ก็ได้งั้นฉันเอาเจ้าเขี้ยวไปด้วย " มัลฟอยปอดแหก แต่อย่างน้อยเขาก็มีสุนัขตัวล่ำบึ๊กคอยคุ้มกัน
      " ดี ช่วยเธอได้เยอะเลย ขี้ขลาดอย่าบอกใคร " แฮกริดประชด

  
      " รอให้พ่อฉันได้ยินเรื่องนี้ก่อนเถอะ นี่มันหน้าที่คนใช้ชัดๆ ถ้าฉันบอกล่ะก็.. " มัลฟอยเดินไปบ่นไป เขาถือตะเกียงนำทาง มีแฮร์รี่และเจ้าเขี้ยวติดตามเป็นเพื่อนอยู่ใกล้ๆ
      " ฉันว่านายกำลังกลัว " 
      " ฉันไม่ได้กลัวพอตเตอร์ ได้ยินเสียงนั่นมั้ย(มีเสียงโหยหวนประหลาดดังขึ้น) ตามมาเจ้าเขี้ยว กลัวเรอะ " มัลฟอยแสร้งทำเป็นใจดีสู้เสือ
      เจ้าเขี้ยวดมกลิ่นตามพื้น " อะไรรึเจ้าเขี้ยว " มัลฟอยเริ่มตระหนก
      พวกเขามองเห็นเงาตะคุ่มๆก้มลงดูดเลือดจากคอยูนิคอร์น แฮร์รี่รู้สึกเจ็บแปลบที่รอยแผลเป็นบนหน้าผาก มันหันขวับมาแยกเขี้ยวใส่มัลฟอย เขาตกใจร้องจ๊าก เผ่นแน่บไปทันที..! แฮร์รี่เผชิญหน้าศัตรูลึกลับ สวมชุดผ้าคลุมสีดำปิดหน้าพรางกาย มันทะยานเข้ามาใกล้ แฮร์รี่ถอยหลังสะดุดท่อนไม้ล้มลง ฟิเรนซ์ เซ็นทอร์ (สัตว์ครึ่งม้าครึ่งคน)รี่เข้ามาขวาง เจ้าปีศาจจึงหลบหนีไป
      " แฮร์รี่ พอตเตอร์ ไปเสียเถอะ เธอเป็นที่รู้จักของส่ำสัตว์ที่นี่ ป่าต้องห้ามไม่ปลอดภัยในยามนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเธอ "
      " แล้วคุณช่วยชีวิตผมจากตัวอะไรครับ " 
      " สัตว์มหาประลัย มันโหดเหี้ยมมาก ฆ่าได้แม้กระทั่งยูนิคอร์น การดื่มเลือดของยูนิคอร์นจะช่วยเธอมีชีวิตอยู่แม้กำลังปางตาย แต่ในราคาที่สูงค่านัก เธอจะฆ่าสิ่งบริสุทธิ์ เพียงแค่เลือดสัมผัสปลายริมฝีปากเธอ เธอจะมีครึ่งชีวิตและต้องคำสาป "
      " แต่ใครล่ะเลือกชีวิตแบบนั้น "
      " เธอคิดไม่ออกเชียวหรือ "
      " คุณจะพูดว่า เจ้าสิ่งที่ฆ่ายูนิคอร์นนั้น ที่ทำเพื่อดื่มเลือดของมันคือ โวลเดอร์มอร์ หรือ? 
      " รู้มั้ยว่าตอนนี้มีอะไรซ่อนในโรงเรียน "
      " ศิลาอาถรรพ์ " แฮร์รี่มั่นใจในคำตอบ
      " แฮร์รี่ " เฮอร์ไมโอนี่ดีใจที่ได้พบเขา
      " ฟิเรนซ์ " แฮกริดทักทาย " รู้จักคุณพอตเตอร์แล้วใช่มั้ย เธอ โอ.เค.มั้ยแฮร์รี่ " 
      แฮร์รี่พยักหน้า
      " แฮร์รี่ พอตเตอร์ ถึงเวลาจากกัน เธอปลอดภัยแล้ว โชคดี " ฟิเรนซ์อำลา..

     " แปลว่า คนที่เรารู้ว่าใคร ตอนนี้กำลังอยู่ในป่านั่น แต่เขาอ่อนแอต้องกินเลือดยูนิคอร์น " เฮอร์ไมโอนี่พยายามไขปริศนา  
      " ไม่เห็นหรือเราเข้าใจผิด ศจ.สเนปไม่ได้ต้องการศิลาเพื่อตัวเอง เขาอยากได้มันให้โวลเดอร์มอร์ เพื่อที่โวลเดอร์มอร์กลับมาแข็งแรงขึ้นอีก แล้วเขาจะกลับมา " แฮร์รี่อธิบาย
      " แต่ถ้าเขากลับมา เขาจะไม่พยายามฆ่านายอีกหรือ " รอนห่วง
      " ถ้ามีโอกาสเขาอาจฆ่าฉันคืนนี้เลย "          
      " ฉันดันวิตกเรื่องเรียนวิชาปรุงยาอยู่ได้ "
      " เดี๋ยวเราลืมอะไรไปอย่าง ใครคือพ่อมดที่โวลเดอร์มอร์กลัวนักหนา.. ศจ.ดัมเบิลดอร์ ตราบใดที่ท่านยังอยู่ เธอจะปลอดภัยไม่มีใครกล้าแตะ " เฮอร์ไมโอนี่ย้ำ

      หลังจากสอบไล่วิชาสุดท้ายเสร็จสิ้นลง
      " ฉันได้ยินว่าการสอบไล่ที่ฮอกวอตส์สุดหิน กลับพบว่าน่าสนุกกว่าเรื่องนี้เยอะ " เฮอร์ไมโอนี่ร่าเริง สมองเบาหวิว
      " สนุกไปคนเดียวเถอะ " รอนเครียดกว่าเดิมเมื่อเฮอร์ไมโอนี่จะเฉลยข้อสอบ
      " เรียบร้อยมั้ยแฮร์รี่ " 
      " แผลฉันแสบมาก "
      " เคยเกิดมาก่อนแล้วนี่ " เฮอร์ไมโอนี่พะวง
      " ไม่เหมือนกัน "
      " น่าจะไปให้พยาบาลดู "
      " คิดว่าเป็นการเจ็บเตือน(ลางบอกเหตุว่าจะมีอันตราย) จริงด้วย.. " แฮร์รี่มองไปที่กระท่อมของแฮกริด
      " อะไรหรือ " รอนฉงน
      " น่าแปลกนะ สิ่งที่แฮกริดอยากได้นักหนาคือมังกรกับคนแปลกหน้าที่ครอบครอง อยู่ บังเอิญไปเจอกัน จะมีใครสักกี่คนร่อนเร่ไปกับไข่มังกรในกระเป๋า ทำไมฉันไม่เฉลียวใจนะ " เดินเข้าไปใกล้เจ้าของกระท่อม ซึ่งกำลังเป่าขลุ่ยสบายอารมณ์ " แฮกริดคนที่ให้ไข่มังกรหน้าตาเป็นยังไงบ้าง ? "
      " ไม่รู้สิ ฉันไม่เห็นหน้าเขาหรอก มีผ้าคลุมหน้าบังไว้ "
      " เขาสนใจปุกปุยบ้างมั้ย " แฮร์รี่คะยั้นคะยอ
      " เขาสนใจในตัวปุกปุยมาก บ่อยแค่ไหนที่เราจะเจอหมา 3 หัวถึงแม้ฉันจะเก๋าในวงการ และฉันบอกเขาถึงกลวิธีเลี้ยงสัตว์ประหลาดคือต้องรู้จักวิธีให้มันสงบ ดูปุกปุยเป็นตัวอย่างเพียงแค่เล่นเพลงให้มันฟัง มันก็ผล็อยหลับแล้ว ฉันไม่สมควรบอกเธอ จะไปไหนล่ะ จะไป.. " แฮกริดตะโกนไล่หลัง

     ทั้งสามคนตรงมาหา ศจ.มักกอนนากัล(อาจารย์ที่ปรึกษาบ้านกริฟฟินดอร์)ซึ่งกำลังคุมสอบซ่อมท่าน เซอร์นิโคลัส(ผี)
      " ขอพบ ศจ.ดัมเบิลดอร์ ด่วนครับ " แฮร์รี่ระล่ำระลัก
      " ศจ.ดัมเบิลดอร์ไม่อยู่ เขาได้รับนกฮูกด่วนจากกระทรวงเวทมนตร์ให้รีบเข้าไปลอนดอน "
      " ไปแล้ว แต่เรื่องนี้สำคัญมาก " แฮร์รี่ร้อนลน " มันเกี่ยวกับศิลาอาถรรพ์ "
      " เธอรู้เรื่องนั้นได้ไง " ศจ.มักกอนนากัลละสายตาจากตรวจข้อสอบมาจ้องแฮร์รี่เขม็ง
      " มีบางคนหาทางขโมยมัน "
      " ฉันไม่รู้ว่าเธอรู้เรื่องศิลาอาถรรพ์ได้อย่างไร แต่จงมั่นใจว่าสิ่งนั้นได้รับการคุ้มครองอย่างดี กลับไปพักผ่อนที่หอพัก เงียบๆนะ "
      ระหว่างทางเดินกลับหอพัก
      " ชายแปลกหน้าที่แฮกริดพบคือ ศจ.สเนป ซึ่งแปลว่าเขารู้วิธีผ่านปุกปุยแล้ว " แฮร์รี่คล้ายกับหมดหวัง
      " และ ศจ.ดัมเบิลดอร์ไม่อยู่ด้วย " เฮอร์ไมโอนี่ปลง
      " สวัสดี ทำไมหนุ่มสาวกริฟฟินดอร์เช่นเธอมาทำอะไรข้างใน ในวันอย่างนี้ล่ะ " จู่ๆ ศจ.สเนปก็ปรากฏตัวเหมือนจุดใต้ตำตอ " พึงระวังหน่อย คนเขาจะคิดว่า.. มีแผนบางอย่าง " เขามองแฮร์รี่ด้วยหางตา ก่อนเดินจากไปห้องพักครู
      " เราจะทำไงดี " เฮอร์ไมโอนี่จวนตัว
      " ลงไปที่ประตูกลคืนนี้ " แฮร์รี่ตัดสินใจเด็ดขาด

      " เทรเวอร์ " แฮร์รี่มองเห็นคางคกเกาะแขนโซฟา
      " เทรเวอร์ ชู่ว์..ไป แกไม่สมควรอยู่นี่ " รอนไล่
      " นายก็เหมือนกัน " เนวิลล์โผล่หน้าออกมาจากพนักพิง " กำลังจะหนีกันออกไปอีกใช่มั้ย "
      " เดี๋ยว เนวิลล์ ฟังนะเราจะ.. " แฮร์รี่พยายามอธิบาย
      " ไม่ ฉันไม่ยอมหรอก เดี๋ยวนายทำให้กริฟฟินดอร์มีปัญหาอีก ฉันขอขัดขวาง " เนวิลล์ตั้งการ์ดมวย
      " ขอโทษแรงๆทีนึง เพทรีคัส โททาคัส " เฮอร์ไมโอนี่ควงไม้กายสิทธิ์,ร่ายมนตร์เสกเนวิลล์ตัวแข็งทื่อล้มลงไปนอนวัดพื้น
      " บางครั้งเธอดูน่ากลัวจังเลย " รอนขยาด " เธอรู้มั้ย เก่งกาจ แต่น่ากลัว "
      " ไปกันเถอะ " แฮร์รี่เตือน

    next chapter >>