สามสหายเดินตามทางปูหินลาดต่ำลงไป พวกเขาได้ยินเสียงคล้ายนกกระพือปีกบินไปมา
     " ประหลาดฉันไม่เคยเห็นนกแบบนี้มาก่อน " รอนสงสัย
     " ไม่ใช่นก นั่นกุญแจ " แฮร์รี่มองรอบๆเพดาน " พนันกันก็ได้ว่ามีดอกนึงไขประตูออก "
     " อาโลโฮโมล่า " รอนร่ายคาถาเลียนแบบเฮอร์ไมโอนี่ แต่กลอนประตูไม่ขยับ เขาใช้มือดึงผมแก้เขิน " ก็ไม่เสียหายอะไรนี่ " หันมาทางเฮอร์ไมโอนี่ซึ่งก็คิดอะไรไม่ออกเหมือนกัน
     " แปลก " แฮร์รี่ยื่นมือจับไม้กวาดที่ลอยนิ่งอยู่เหนือพื้น " มีกุญแจสักพันดอกได้เชียว หาดอกใหญ่ที่โบราณที่สุดและขึ้นสนิมเหมือนตรงที่จับ ฉันเห็นแล้วลูกที่ปีกมันหัก..! " แฮร์รี่ชี้ให้เพื่อนๆดู
     " เป็นอะไรแฮร์รี่ " เฮอร์ไมโอนี่เห็นเขานิ่งเงียบ
     " มันง่ายเกินไป " แฮร์รี่ตรึกตรอง
     " ถ้า ศจ.สเนป จับมันได้ตอนขี่ไม้กวาดเก่าๆนั่นก็หวานนาย นายมันซีกเกอร์ที่เยาว์ที่สุดในศตวรรษ " รอนเชียร์
     แฮร์รี่ขี่ไม้กวาดทะยานขึ้นไล่ตามจับ โดยมีกุญแจลวงบินพัวพันทำให้เขาสับสน ต้องใช้มืออีกข้างปัดป้องใบหน้า แต่ก็ไม่เกินความสามารถ พอแฮร์รี่จับกุญแจจริงได้เขาส่งต่อให้เฮอร์ไมโอนี่วิ่งไปไข,เปิดประตูออก แฮร์รี่สปีดหนีเข้าไป รอนและเฮอร์ไมโอนี่รีบปิดประตู กุญแจนับพันเบรคไม่ทันพุ่งปักคาบานประตู
    

    ...ห้องถัดไปนั้นมืดสนิทจนมองไม่เห็นอะไรเลย แต่ทันทีที่เขาย่างเท้าเข้าไป แสงสว่างก็ส่องเข้ามาในห้อง เผยให้เห็นภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจ...
     " ฉันไม่ชอบเลย เราอยู่ไหนป่าช้าหรือ? " เฮอร์ไมโอนี่ปอด
     " ไม่ใช่ป่าช้า ที่นี่กระดานหมากรุก " รอนเผย
     " นั่นประตูอยู่หลังกระดาน " พอแฮร์รี่,รอน และเฮอร์ไมโอนี่จะเดินผ่านไปตัวเบี้ยแถวหน้าชักดาบขวางทาง
     " เราจะทำไงดี " เฮอร์ไมโอนี่หวาดหวั่น

  
     ...ปราสาทไป E.4... เบี้ยไป C.3... หมากแต่ละตัวที่รอนสั่งเดินถูกทำลายเกลี้ยง ขณะแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่อยู่ในอันตราย รอนเคลื่อนตัวไปทั่วกระดาน จัดการฝ่ายตรงข้ามสูญเสียพอๆกัน
     " เราจวนถึงอยู่แล้ว ขอเวลาฉันคิดหน่อย..ใช่แล้ว นี่เป็นทางเดียว ฉันต้องถูกกิน..! "
     " เดี๋ยวก่อน " แฮร์รี่ยับยั้ง
     " นายเข้าใจใช่มั้ยแฮร์รี่ พอฉันเดินตัวฉัน ตัวควีนจะกินฉัน แล้วนายก็รุกคิงได้เลย "
     " ไม่ รอนอย่า "
     " อะไรหรือ " เฮอร์ไมโอนี่ข้องใจ
     " เขาจะยอมเสียสละตัวเอง "
     " ไม่ได้นะ มันต้องมีทางอื่นน่า " เฮอร์ไมโอนี่ตกใจ

     " เธออยากยับยั้ง ศจ.สเนป จากการขโมยศิลาหรือเปล่าล่ะ แฮร์รี่ตานายแล้วที่จะต้องไปต่อ ไม่ใช่ฉัน ไม่ใช่เฮอร์ไมโอนี่ เป็นนาย " รอนสั่งเสียก่อนบังคับม้าเดิน " ไนท์ไป H.3.. รุก "
     ควีนขาวเดินตรงมาใช้ดาบจ้วงแทงม้าดำ,รอนหล่นลงไปนอนกองที่พื้น
     " รอนนน.. " แฮร์รี่ตะโกน " อย่าเดิน อย่าลืมสิ เราต้องเล่นต่อ " แฮร์รี่ตั้งสติ บอกเฮอร์ไมโอนี่อย่าขยับ,เคลื่อนออกจากตำแหน่ง เขาเดินทะแยงไป 3 ตา " รุกฆาต "
     คิงดำถอดมงกุฏ,ปล่อยดาบตกลงพื้น ยอมจำนน
     " ดูแลรอนด้วย และไปที่โรงเรือนนกฮูก ส่งสาส์นไปให้ ศจ.ดัมเบิลดอร์ รอนพูดถูกฉันจำต้องไปต่อ "
     " เธอจะต้องทำได้แฮร์รี่ เธอเป็นพ่อมด เป็นจริงๆด้วย "
     " ไม่เก่งเท่าเธอหรอก "
     " ฉัน หนังสือกับปัญญา ยังมีสิ่งสำคัญกว่านั้น มิตรภาพ กับ ความกล้าหาญ แฮร์รี่ระวังตัวด้วย "

     แฮร์รี่รู้สึกเจ็บแปลบที่แผลบนหน้าผาก เมื่อเดินเข้าไปในห้องสุดท้ายซึ่งมีกระจกเงาแห่งแอริแซดตั้งอยู่ ใครคนหนึ่งอยู่ในห้องนั้นก่อนแล้ว ไม่ใช่ ศจ.สเนป และไม่ใช่ลอร์ดโวลเดอร์มอร์ เขาคือ ศจ.ควีเรลล์
     " อาจารย์ "
     " ไม่ " ศจ.ควีเรลล์ปฏิเสธสัมพันธภาพ
     " เป็นไปไม่ได้ ศจ.สเนปต่างหากเป็น.."
     " ใช่ เขาเป็นคนแบบนั้นใช่มั้ยล่ะ แล้วคนใกล้ตัวเขาใครเล่าจะสงสัย _ _ คนติดอ่าง _ _ อย่าง ศจ.ควีเรลล์ " ศจ.ควีเรลล์พูดคล่องปรื๋อ,ทำเสียงล้อเลียนตอนท้าย
     " แต่ตอนแข่งขันควิดดิช ศจ.สเนปกะจะฆ่าผม "
     " เปล่าหรอก ฉันเองจะฆ่าเธอและเชื่อสิ ถ้าเสื้อ ศจ.สเนปไม่ติดไฟ และเบนสายตาของฉันไป ฉันคงทำได้สำเร็จ ต่อให้ ศจ.สเนปร่ายคาถาแก้คำสาปของฉันก็เถอะ "
     " ศจ.สเนปช่วยชีวิตผมไว้หรือ "

     " ฉันรู้เธอมีพิษภัยต่อฉันตั้งแต่แรก โดยเฉพาะหลังจากฮัลโลวีน "
     " แล้วคุณปล่อยให้โทรลล์เข้ามา " แฮร์รี่ลำดับเรื่อง
     เก่งมากนี่พอตเตอร์ ใช่ ศจ.สเนป,น่าเสียดายที่เขาไม่โง่ ขณะใครๆวุ่นเรื่องคุกใต้ดิน เขาขึ้นไปชั้น 3 เพื่อจัดการฉัน แน่ล่ะ เขาไม่เคยไว้ใจฉันอีกเลย เขาไม่ปล่อยฉันไว้ลำพัง (แฮร์รี่เจ็บแผลมากยิ่งขึ้น เมื่อ ศจ.ควีเรลล์หันมาเผชิญหน้า) แต่เขายังไม่รู้ ฉันไม่ได้อยู่ลำพัง ไม่เลย ทีนี้กระจกนี่ทำอะไรได้ " หันกลับไปส่องกระจก " ฉันรู้ว่าอยากได้อะไร ฉันเห็นตัวเองถือศิลาอยู่ แต่ฉันจะเอาได้ยังไง "
     " ใช้เด็กสิ " เสียงบุคคลที่สามแทรกเข้ามา
     " มานี่พอตเตอร์ เร็ว " ศจ.ควีเรลล์ตวาด แฮร์รี่จำต้องเดินไปใกล้ " บอกมาเธอเห็นอะไร "
     ภาพจากกระจกเงาปรากฏ แฮร์รี่ล้วงกระเป๋ากางเกง ถือศิลาอาถรรพ์ออกมาไว้ในอุ้งมือก่อนเก็บไว้ที่เดิม
     " เธอเห็นอะไร " ศจ.ควีเรลล์ตะคอกซ้ำ
     " ผมจับมือกับ ศจ.ดัมเบิลดอร์ ผมรับถ้วยบ้านดีเด่น "
     " โกหก..! " ศจ.ควีเรลล์รู้ทัน " บอกความจริงมา เธอเห็นอะไร "

     " ให้ฉันพูดกับมันเอง " เสียงลึกลับดังแว่วขึ้นมาอีกครั้ง
     " นายท่านยังแข็งแรงไม่เพียงพอ "
     " ฉันแข็งแรงพอสำหรับงานนี้ "
     ศจ.ควีเรลล์ปลดผ้าโพกศีรษะ ม้วนออกเผยโฉมหน้าอสูรอีกซีกหนึ่งสะท้อนเห็นชัดจากกระจกเงา " แฮร์รี่ พอตเตอร์ เราพบกันอีกแล้ว "
     " โ ว ล เ ด อ ร์ ม อ ร์ " แฮร์รี่ตะลึง
     " ใช่ ดูสิฉันกลายอะไร ฉันต้องทำอะไรเพื่ออยู่รอด อาศัยคนอื่นอยู่เหมือนกาฝากตัวหนึ่ง เลือดยูนิคอร์นช่วยชูแรงให้ แต่ไม่อาจช่วยให้ฉันมีร่างของตัวเอง มีอะไรบางอย่างที่ทำได้ อะไรที่สะดวกสบายเพียงพออยู่ในกระเป๋าแก.. "
     แฮร์รี่วิ่งหนี
     " หยุดมัน..! "
     ศจ.ควีเรลล์เสกเปลวเพลิงสะกัดกั้นรอบทางออก
     " อย่าโง่ไปหน่อยเลย ทำไมต้องตายอย่างทรมานในเมื่อสามารถร่วมมือกับฉันแล้วมีชีวิต "
     " ไม่มีทาง "
     " ความกล้าหาญ พ่อแม่เธอก็มีเหมือนกัน บอกซิแฮร์รี่ อยากพบกับพ่อแม่ของเธออีกครั้งมั้ย ถ้าร่วมมือกัน.. " โวลเดอร์มอร์ยื่นข้อเสนอ พลันภาพพ่อและแม่ของแฮร์รี่ปรากฏในกระจก " เรานำเขากลับมาได้ ฉันขอเพียงแต่มีอะไรตอบแทนฉัน(แฮร์รี่ล้วงเอาศิลาออกมาจากกระเป๋า) แค่นั้นแฮร์รี่ ไม่มีความดี และความชั่ว มีแต่เพียงอำนาจ และผู้อ่อนแอเกินกว่าจะไขว่คว้ามัน เมื่อร่วมมือกันเราจะทำสิ่งพิเศษสุด ส่งศิลามาให้ฉัน "
     " แกโกหก "
     " ฆ่ามัน..! "

     ศจ.ควีเรลล์เหาะลิ่วมาบีบคอแฮร์รี่ ศิลาหลุดจากมือ,แฮร์รี่พยายามคว้ากลับมา แต่เอื้อมมือไม่ถึงจึงจับข้อมือ ศจ.ควีเรลล์ มือเขาละลายหายวับ " _ _ เวทมนตร์นี่แรงเหลือเกิน _ _"
     " ไอ้โง่เอาศิลามา "
     ศจ.ควีเรลล์โถมตัวใส่แฮร์รี่อีกครั้ง แฮร์รี่ใช้มือดันหน้าเขาออกไป,ร่างนั้นพลอยยุ่ยเป็นผุยผงร่วงลงมา เหลือเพียงวิญญาณของโวลเดอร์มอร์ มันพุ่งทะลวงอกแฮร์รี่ด้วยความโกรธแค้นก่อนล่องลอยออกไป..

     ...แฮร์รี่ตื่นขึ้นมา และมองไปรอบๆตัว เขาเพิ่งเห็นตัวเองอยู่ในห้องพยาบาลกำลังนอนอยู่บนเตียงปูผ้าลินินสีขาว และใกล้ๆเขามีโต๊ะที่มีกองของขวัญตั้งสูง มองดูเหมือนยกร้านขนมมาไว้สักครึ่งร้าน...
     " สวัสดีแฮร์รี่ ของขวัญจากผู้ชื่นชมเธอหรือ " ที่มาของเสียงแหบเครือคือ ศจ.ดัมเบิลดอร์
     " ผู้ชื่นชม? "
     " สิ่งที่เกิดขึ้นในคุกใต้ดินระหว่างเธอกับ ศจ.ควีเรลล์เป็นความลับสุดยอด ลือกันให้แซ่ดทั้งโรงเรียน ฉันรู้ว่าเพื่อนเธอ,โรนัลด์ช่วยเธอไม่ให้เสียเวลาเปิดกล่องกบช็อคโกแลตด้วย "
     " รอนมานี่เหรอครับ เขาหายดีมั้ย เฮอร์ไมโอนี่เป็นไงบ้าง "
     " ดีทั้งคู่ สบายดี "
     " แล้วเกิดอะไรขึ้นกับศิลาอาถรรพ์ " แฮร์รี่ยังมึนหัวตึ่บ
     " ใจเย็นเด็กเอ๋ย ศิลาอาถรรพ์ถูกทำลายไปแล้ว เพื่อนฉัน,นิโคลัสกับฉันได้คุยกัน เห็นพ้องต้องกันว่าวิธีนั้นดีที่สุด "
     " แต่คุณแฟลมเมลก็ต้องตายสิครับ "
     " เขามียาชุบชีวิตเพียงพอที่จะจัดการอะไร(นั่งลงข้างเตียง)แต่...เขาจะตาย "
     " ทำไมผมถึงได้ศิลาไว้ครับ แว่บเดียวที่ผมส่องกระจกนั่นมันก็.."
     " คืองี้ มีเพียงบุคคลเดียวที่อยากจะหาศิลานั้น หาเจอแต่ไม่ได้ใช้จึงจะได้ครอบครองมัน นั่นมาจากความคิดอันชาญฉลาดของฉันเอง และระหว่างเธอกับฉันมันบ่งบอกความหมายไว้
     ศิลาอาถรรพ์ไม่ใช่สิ่งวิเศษที่แท้จริงหรอก การมีเงินมากหรือมีชีวิตที่ยืนยาว คือ 2 สิ่งที่มนุษย์ต้องการเหนือสิ่งอื่นใด แต่ปัญหาก็คือคนเรามักมีความสามารถพิเศษในการประเคนสิ่งที่แย่ที่สุดให้แก่ตัวเองเสมอ .. "

     " หมายความว่าเมื่อศิลาอาถรรพ์หายไป โวลเดอร์มอร์ก็กลับมาไม่ได้ "
     " ฉันเกรงว่ายังมีอีกหลายวิธีที่เขากลับมาได้ แฮร์รี่รู้มั้ยทำไม ศจ.ควีเรลล์ถึงไม่ยอมให้เธอแตะตัว มันเนื่องมาแต่แม่ของเธอยอมสละชีวิตเพื่อเธอ และการกระทำนั้นทิ้งร่องรอยไว้ (แฮร์รี่เอามือแตะรอยแผลเป็นบนหน้าผาก) เปล่าร่องรอยนั้นไม่สามารถมองเห็น อยู่ในเนื้อหนัง,อาตมันทุกอณูของเธอเอง "
     " อะไรนะครับ "
     " รัก แฮร์รี่ พลานุภาพแห่งความรัก " ศจ.ดัมเบิลดอร์ใช้มือลูกศีรษะเขาเบาๆ " อืมม์..เบอร์ตี้บอตต์มีพรั่งพร้อมทุกรส ฉันโชคไม่ดี ตอนยังเด็กไปเจอรสอาเจียนเข้า ตั้งแต่นั้นฉันไม่พิศวาสมันอีกเลย แต่ฉันคิดว่าคงปลอดภัยกับทอฟฟี่นี่นะ (ใช้มือหยิบจากกล่องแล้วอม) ว้า..! รสขี้หู " แฮร์รี่อมยิ้ม
     รอนและเฮอร์ไมโอนี่มาเยี่ยมแฮร์รี่ ต่างดีใจที่เห็นเพื่อนรักสบายดี...

     งานเลี้ยงสิ้นปี ณ ห้องโถงใหญ่ ปราสาทฮอกวอตส์
     " ผ่านไปอีกปีนึง บัดนี้ฉันเข้าใจว่า ถึงเวลามอบถ้วยบ้านดีเด่นกันแล้ว โดยคะแนนมีดังนี้ ที่ 4.คือกริฟฟินดอร์ ได้ 312 คะแนน " ศจ.ดัมเบิลดอร์ประกาศ มีเสียงปรบมือตามมาเล็กน้อย " ที่ 3.ฮัฟเฟิลพัฟ ได้ 352 คะแนน(เสียงปรบมือดังขึ้นกว่าเดิม) ที่ 2.เรเวนคลอ ได้ 426 คะแนน ตำแหน่งที่ 1.ได้ 472 คะแนน,บ้านสลิธีริน " เสียงเฮลั่น มัลฟอยกับสมุนยิ้มแก้มแทบแตก ศจ.สเนป,อาจารย์ประจำบ้านสลิธีรินปรบมือถี่ยิบ
     " ใช่ เก่งมาก..สลิธีริน ถึงอย่างไรมีเหตุการณ์เร็วๆนี้ที่ต้องนำมานับด้วย และฉันมีคะแนนนาทีสุดท้ายที่จะแจกแก่ มิสเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ สำหรับการใช้สติปัญญาขณะที่คนอื่นตกประหม่า 50 แต้ม " ศจ.ดัมเบิลดอร์ประกาศถึงตอนนี้ ทำให้กลุ่มมัลฟอยฉงน " คนที่ 2 มร.โรนัลด์ วีสลี่ย์ สำหรับฝีมือเล่นหมากรุกที่ฮอกวอตส์ไม่ได้เห็นมาหลายปี 50 แต้ม ที่ 3 แก่ มร.แฮร์รี่ พอตเตอร์ สำหรับความเยือกเย็น และความกล้าหาญโดดเด่น ฉันให้กริฟฟินดอร์ 60 แต้ม "
     " แต้มเสมอกับสลิธีริน " เฮอร์ไมโอนี่บวกเลขในใจอย่างรวดเร็ว

     " และท้ายที่สุด ต้องใช้ความกล้าหาญมากในการยืนหยัดต่อสู้ศัตรู แต่กล้ายิ่งกว่านั้นที่จะยืนหยัดในหลักการกับเพื่อนของเรา ฉันขอมอบ 10 แต้มให้ มร.เนวิลล์ ลองบัตท่อม อนุมานว่าการคำนวณของฉันถูกต้องแล้ว ลำดับรางวัลจะต้องมีการเปลี่ยนเปลี่ยนแปลงตามนี้ " ศจ.ดัมเบิลดอร์ปรบมือ 1 ครั้ง ธงแขวนข้างผนังทั้ง 2 เปลี่ยนจากสีเขียวเป็นสีแดง " กริฟฟินดอร์ ได้ถ้วยดีเด่น "
     เด็กนักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์ถอดหมวกขว้างขึ้นไปเหนือเพดาน ต่างจับมือกันแสดงความยินดี ตรงข้ามกับกลุ่มมัลฟอยซึ่งเงียบสนิทเพราะโผพลิก
     " เย้ เราทำได้ เราชนะขาด เราชนะ " แฮร์รี่จับมือเนวิลล์(ยังงงๆอยู่) ไม่ลืมส่งยิ้มแฉ่งให้กับแฮกริด

     เสียงรถไฟเปิดวูดเตือน
     " รีบๆหน่อย เร็วๆเข้าเดี๋ยวจะสาย รถไฟจะออกไปเลยเร็วๆเข้า "
     แฮกริดต้อนเด็กๆขึ้นขบวนรถด่วนฮอกวอตส์
     " เร็วสิแฮร์รี่ " เฮอร์ไมโอนี่ขึ้นยืนรอบนโบกี้
     แฮร์รี่ฝากกรงนกฮูกกับยามรถไฟ " ขอเวลา 1 นาที "
     " คิดว่าจะต้องจากไปโดยไม่ลากันใช่มั้ย " แฮกริดล้วงกระเป๋าเอาอัลบั้ม,รูปถ่ายครอบครัวพอตเตอร์ พ่อ,แม่ และแฮร์รี่(ทารกน้อย)ส่งให้
     " ขอบคุณแฮกริด " แฮร์รี่โอบกอดเขา
     " ไปกันได้แล้ว อ้อฟังไว้นะแฮร์รี่ ถ้าลูกพี่ลูกน้อง,ดัดลี่ย์จอมเซ่อของเธอรังแกอีกละก็ ขอให้เธอจง.. ขู่เขาว่าจะเสกหูแหลมๆให้เข้าคู่กับหางของเขา "
     " แต่ทางโรงเรียนไม่อนุญาตให้เราใช้เวทมนตร์นอกฮอกวอตส์ คุณก็รู้ "
     " ฉันรู้ แต่ญาติของเธอรู้ซะที่ไหนล่ะ "

     " รู้สึกแปลกๆที่จะได้กลับบ้านบ้างมั้ย " เฮอร์ไมโอนี่พูดกับแฮร์รี่ขณะยืนเกาะประตูทางขึ้นขบวนรถกับรอน
     " ฉันไม่ได้กลับบ้านหรอก ไม่เชิงอย่างนั้น "
     เสียงนกหวีดดังขึ้น ทั้งแฮร์รี่และแฮกริดต่างโบกมืออำลาให้แก่กัน...

    end      text by piraChan